Από την Ντέμη Αυλωνίτη //
Ο άνεμος, ο καπνός, η ομίχλη και άλλα στοιχεία της φύσης δεσπόζουν μοναδικά σε μία τέλεια από άποψη αισθητικής κινέζικη ταινία. «Η Σιωπηλή Δολοφόνος», η οποία τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών, θα αρέσει σε όσους εκτιμούν την εικόνα, την αισθητική και τα άρτια τεχνικά χαρακτηριστικά. Αντίθετα, θα απωθήσει εκείνους που θα την παρακολουθήσουν, παραπλανημένοι από τον τίτλο της, περιμένοντας να δουν μαχητές να πετάνε στον αέρα κάνοντας ακροβατικά. Τόσο οι σκηνές πολεμικών τεχνών όσο και οι διάλογοι έχουν μια νωχελικότητα. Για τον σκηνοθέτη της, Χου Χσιάο Χσιεν, ο οποίος έχει δεχθεί μεγάλη επιρροή από τις «Ιαπωνικές ταινίες σαμουράι του Κουροσάβα κι άλλων σκηνοθετών», πραγματική σημασία έχει η φιλοσοφία τού να είναι κανείς σαμουράι, παρά οι ίδιες οι σκηνές δράσης.
Η ιστορία της ταινίας τοποθετείται στην Κίνα του 9ου αιώνα, προς τα τέλη της Δυναστείας των Τανγκ (618-907μ.Χ). Σε μία περίοδο που είναι γνωστή για τα τσουάνκι (ιστορίες στην κινέζικη γλώσσα με μυστικιστικά και φανταστικά στοιχεία). Ο σκηνοθέτης ονειρευόταν επί πολλά χρόνια να τα κινηματογραφήσει. Και «Η Σιωπηλή Δολοφόνος» είναι εμπνευσμένη από ένα από αυτά, το οποίο φέρει τον τίτλο Nie Yinniang. Γι’ αυτό και θα δούμε να αποδίδονται μοναδικά λεπτομέρειες εκείνης της περιόδου, στα ντυσίματα και τις υπόλοιπες καθημερινές συνήθειες των ηρώων.
Πρωταγωνίστρια στη σινεφίλ δημιουργία του είναι η όμορφη και ταλαντούχα Σου Κι, η οποία υποδύεται τη Nie Yinniang. Μια μοναχή απάγει τη Γινιάνγκ από την οικογένειά της με σκοπό να την εκπαιδεύσει και να την κάνει δεινή εκτελέστρια. Απώτερος στόχος είναι ή πάταξη της διαφθοράς. Όταν η κοπέλα μεγαλώνει, χρόνια μετά, επιστρέφει στην πατρίδα της, την επαρχία Weibo της Κίνας. Εκεί καλείται να δολοφονήσει έναν πολιτικό ηγέτη που βρίσκεται σε διαμάχη με την αυτοκρατορική αυλή. Τον Τιαν Ζι Αν. Κι αυτός τυχαίνει να είναι όχι μόνο ξάδερφός της, αλλά και ο μεγάλος της ανεκπλήρωτος έρωτας. Τους κεντρικούς ρόλους ερμηνεύουν επίσης οι Τσανγκ Τσεν, Ζου Γιουν και Τσουμαμπούκι Σατόσι.
Οι εκφράσεις προσώπων και συναισθημάτων είναι μετριασμένες. Και το αφηγηματικό πλαίσιο όπως συνηθίζεται στην κινεζική λογοτεχνική παράδοση είναι πιο κοντά στην ποίηση. Την παράσταση κλέβουν και πάλι οι σχολαστικές λεπτομέρειες του Ταϊβανέζου σκηνοθέτη, τόσο στους εντυπωσιακούς εσωτερικούς χώρους που παρουσιάζει όσο και σε ανεξάντλητης φυσικής ομορφιάς τοπία (μαγευτικά βουνά, δάση, καταρράκτες).
