Από τη Γιώτα Δημητριάδη //

πηγή: http://www.texnes-plus.gr

εικόνα ανοίγματος: Photo by Donald Tong from Pexels

Όλοι τους κυκλοφορούν ελεύθεροι και εκθέτουν, όχι τόσο τον εαυτό τους, αλλά και τους ίδιους τους καλλιτέχνες, οι οποίοι πολύ συχνά, κυρίως λόγω ανασφάλειας αρέσκονται να έχουν μια αυλή, για να τους κολακεύει και να τους προστατεύει.

Η δημοσιογραφία έχει -ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε- σκοπό την αδιάβλητη ενημέρωση του κοινού, αλλά κατά τη γνώμη μου, μιας και μιλάμε για καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, και την εκπαίδευσή του. Ο συντάκτης ενός καλλιτεχνικού περιοδικού, ιστοσελίδας ή εκπομπής θα έπρεπε να ένιωθε περήφανος ανακαλύπτοντας και συστήνοντας στο κοινό μια νέα και ταλαντούχα ομάδα για παράδειγμα και όχι εκβιάζοντας να μάθει μια πληροφορία ή ακόμα χειρότερα όταν πληρώνεται κάτω από το τραπέζι…Ναι, υπάρχουν και την εποχή της κρίσης αυτά!

Ο γλείφτης

Είναι, ίσως ο πιο κλασικός τύπος, δεν έχει σημασία αν είναι δημοσιογράφος κάποιου μεγάλου μέσου ή απλός θεατής, που ονόμασε τον εαυτό του δημοσιογράφο ή κριτικό, γιατί έχει παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις και γράφει τη γνώμη του στο facebook, χωρίς να έχει καμία άλλη γνώση πάνω στο αντικείμενο.

•Το σίγουρο είναι ότι μετά από κάθε παράσταση κάποιων «αγαπημένων» του, θα ορμήσει και θα αλαλάξει “Ααααριστούργημα” σε σημείο, που η δική του ερμηνεία, που τυφλώθηκε από «μια τέτοια» παράσταση, να είναι καλύτερη και από του ηθοποιού που παρακολούθησε λίγα λεπτά πριν…

Αυτός ο τύπος, πάντα ενεργός στα social media, εκφράζει την αγάπη του και από εκεί στον καλλιτέχνη, είτε βομβαρδίζοντας το προφίλ του με καρδούλες σε κάθε ποστ, είτε ταγκάροντάς τον και γράφοντας ύμνους…

Η Ντένη Μαρκορά

Αυτός ο τύπος, μπορεί να εμφανίζεται συχνά, αλλά νομίζω ότι είναι ο πιο αθώος. Δείχνει ότι έχει θέμα κυρίως προσωπικότητας και μάλλον δεν βλάπτει το θέατρο.

•Ο τύπος «Ντένη Μαρκορά» θα φωτογραφηθεί με τους πάντες, είναι σαν την απίστευτη Ντίνα Κώνστα, στους Δύο Ξένους, που είχε γεμίσει το γραφείο της με φωτογραφίες της από δήθεν διάσημες συναντήσεις.

Το γελοίο της υπόθεσης είναι το ύφος απόγνωσης, το οποίο εύκολα αναγνωρίζεις σε κάποιους από τους ηθοποιούς που στέκουν πλάι τους.

Να διευκρινίσουμε ότι εδώ δεν μιλάμε για συντάκτες life-styleεντύπων ή sites, οι οποίοι συχνά το κάνουν με άρτιο τρόπο και όντας σοβαροί επαγγελματίες.

Ο εκβιαστής

Αυτός/ή θα μπορούσε να ονομάζεται λαϊκά και λέρα ή “Δεν ξέρω να γράψω τίποτα άλλο…” ή “η μαφία του θεάτρου”.

Είναι ο μανιώδης τυχοδιώκτης, ο οποίος ξυπνάει χαράματα καλλιτέχνες, καλώντας τους στο προσωπικό τους τηλέφωνο για να μάθει το επόμενό τους βήμα ή εκβιάζει τους ανθρώπους της επικοινωνίας ότι: «η παράσταση θα πάει άπατη αν δεν του δώσουν το αποκλειστικό!!»

•Κατά βάση είναι να τον/την λυπάσαι. Διότι δείχνει έμπρακτα ότι δεν μπορεί να γράψει κάτι άλλο. Επίσης δεν έχει καταλάβει ότι ζει στην Ελλάδα και τα περισσότερα «αποκλειστικά του», είναι γνωστά στους δημοσιογραφικούς κύκλους. Μόνο που μερικοί έχουν το τακτ να ρωτάνε πριν δημοσιεύσουν κάτι και φυσικά να κάνουν ρεπορτάζ.

Διαφορετικά είναι πολύ πιθανόν να δημιουργήσουν πρόβλημα στην ίδια την παράσταση, αν για παράδειγμα δεν έχουν δοθεί τα δικαιώματα της μετάφρασης ή δεν έχουν κλείσει όλοι οι συντελεστές της.

Ο ξέρεις ποιος είμαι εγώ (ρε)

Εδώ μιλάμε για κλασική περίπτωση κατάχρησης εξουσίας, θύματα είναι συνήθως οι δύστυχοι ταξιθέτες, που καλούνται να φέρουν την ισορροπία ή οι άνθρωποι της επικοινωνίας.

•Πρόσφατα στην Επίδαυρο, συνάδελφος από μεγάλο περιοδικό, δεν υπάκουε στις ευγενέστατες προτροπές του ταξιθέτη να κάτσει στη θέση της και πήγαινε εκεί που ήθελε… Μετά αναρωτιέται κανείς πώς γράφεις για πολιτισμό, όταν δεν μπορείς να σεβαστείς τόσο τη δουλειά του άλλου, όσο και την ασφάλεια ενός χώρου, όπως το θέατρο της Επιδαύρου.

Ο τζαμπατζής

Είναι ο άνθρωπος που βιώνει σαν ηδονή το γεγονός ότι μπαίνει σε μια παράσταση χωρίς εισιτήριο. Πάει παντού γιατί είναι τσάμπα. Συνήθως δεν γράφει πουθενά ή ποστάρει μια φωτογραφία από το θέατρο.

•Στις πρεμιέρες, όταν υπάρχει και μπουφές η χαρά του είναι απερίγραπτη….Άρτος και θεάματα!

Ο ταρίφας

Εδώ, μιλάμε, ίσως, για την πιο επικίνδυνη κατηγορία. Πρώτον, γιατί σίγουρα είναι δημοσιογράφοι- εκπρόσωποι κάποιου μέσου –και όχι εθελοντές συντάκτες σε κάποιο site- οι οποίοι χωρίς ίχνος ντροπής, θεωρούν ότι για να δουν-όχι να γράψουν- απλά να παρακολουθήσουν μια παράσταση, πρέπει να πάρουν το «δωράκι» τους.

•Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συχνά, δεν χρειάζεται καν να πάνε μέχρι το θέατρο, η κριτική τους έχει γραφτεί από πριν και όσο ανεβαίνει η ταρίφα, τόσο προστίθενται εγκωμιαστικά επίθετα.

Ο αιώνιος έφηβος

Είναι ο επαναστάτης, ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα, ζώντας και αναπνέοντας, για να φέρει αντίρρηση.

•Έχει εμμονή με το να «μην του αρέσουν αυτά που αρέσουν στους άλλους» ή με το «να καταλαβαίνει, όσα δεν κατάλαβαν οι άλλοι» κυρίως οι άσχετοι συνάδελφοί του! Καταντάει γραφικός και μπορεί ακόμα και να επιτεθεί λεκτικά δημόσια ή ιδιωτικά για να πείσει για την άποψή του.

«Χριστέ μου, τι ζω και δεν σωριάζομαι!»που θα έλεγε και η Ντένη Μαρκορά

 

ΥΓ1: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική

ΥΓ2: Το άρθρο είναι χιουμοριστικό

ΥΓ3: Μόλις καταλάβατε τον τύπο της γράφουσας :«η ενοχική»