Του Παναγιώτη Καλυβίτη //

 

Η πρώτη εικόνα.

Bios, Tesla. Κεντρική αίθουσα. Γκρι βιομηχανικό. Άπλετο γκρι. Ένα τεράστιο γκρι στόμα, στον φάρυγγα του οποίου έχει βλαστήσει ένας τύμβος. Από βιβλία. Στο μέσον αυτού, ένα ανθάκι. Ένα μικρό πουλάκι. Με λαδωμένα τα φτερά του, βαριά. Χωμένη, βυθισμένη σε μερική ακινησία, η Γουίνυ «θαμμένη ως τα βυζιά» όπως θα σχολιάσει ο άντρας από το ζευγάρι που θα τους ανταμώσει. Λίγο πιο πίσω βρίσκεται ο Γουίλυ. Αυτός δεν φαίνεται καθόλου. «Και τώρα;»

-Το ξυπνητήρι χτυπάει. Φορές δύο. Η Γουίνυ σκιρτάει. Επίθετα δύο. Λαζαρίδου και Λιούλιου. Όνομα ένα. Γουίνυ. Υποκείμενο Γουίνυ.

Ξυπνάει. Εγώ υπνωτίζομαι.

-Μια φράση του Μπέκετ αντηχεί στο μυαλό μου: «θέλω να φέρω μια ποίηση που πέρασε μέσα από το κενό και κάνει μια καινούρια αρχή, σε έναν καινούριο χώρο.»

Η παράσταση συμβαίνει

Σε εμβρυακό πλαίσιο κινητικότητας και αμνιακής ρευστότητας ορίζοντα, επιτρέπει στη μνήμη(της) να συνδέει τις ρυτίδες της, για να χαμογελάσει. Στη μέρα της. Στην κάθε μέρα της. Χωρίς το πρόσωπό της. Χωρίς το πρόσωπό του. Μόνο με λέξεις. Ίσως και κάτι ελάχιστες, έξεις.

Δίχως επιλογή στη διάθεση μας παρασυρόμαστε από τις περιπλανήσεις ενός άσωτου νου, σε όλες τις μήτρες που γεννιότανε, σε όλους τους τοκετούς που αρνιότανε, απολαμβάνοντας μπροστά μας τη μετα- ποίηση του λεκτικού ενδύματος, σε ψυχικότητα. Σε αλλεπάλληλους, λεπτοφυείς ψυχισμούς. Σε δράση εσωτερική. Με απανωτές καταβυθίσεις και εξάρσεις ανύψωσης. Γραπωμένοι στο σώμα του λόγου. Σε κάθε του κύτταρο. Σε κάθε του πνοή. Ικανή να ζωοδοτήσει τις Μπεκετικές δαντέλες. Δουλεμένος προσεχτικά. Φράση-φράση, λέξη-λέξη, ανάσα-ανάσα, με ημιτόνια και αναλογίες (σημασιολογικές και μορφικές) που παραφράζουν τη νόηση, με βλέμματα που μεταφράζουν το αόρατο, βελονιά-βελονιά σα να κεντάει στην ψυχή μας, το ανείπωτο.

Και παύσεις. Τριών γενεών. Διαφορετικού διαμετρήματος. Κάθε (της) παύση, μια οπή. Οπή που αχνοφέγγει το κενό. Σε έναν φωτισμό μετέωρο ανάμεσα στην αμείλικτη ποιητική αμφισημία και την ιλαροτραγική υφή του.

thumbnail_anoigma-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%b8%ce%b5%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%bf-%cf%80%ce%ac%ce%bd%ce%bf%cf%82

Η ροή των σκέψεων.

Μια παράσταση που φέρνει στο νου έναν μεγάλο δάσκαλο. Μια παράσταση που επιτρέπει στο θέατρο να απευθύνεται σε θεατές, οι οποίοι διατηρούν ζωντανή την επιθυμία, να έρχονται αντιμέτωποι με κάτι το οποίο αφήνει – μυστικά – ίχνη σε εκείνο το μέρος του εαυτού τους που ζει σε εξορία.

Το κείμενο του Μπέκετ γραμμένο στα 1960 παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Cherry Lane Theater της Νέας Υόρκης στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 και επιστρέφει έκτοτε διαρκώς σε σκηνικά ανεβάσματα σε όλο τον κόσμο. Σχεδόν ως «θεατρικό άλυτο». Η Γουίνυ είναι το πρώτο θηλυκό θεατρικό προσωπείο του συγγραφέα που εξαντλεί όλες τις συγγραφικές (του) δυνατότητες στην αναζήτηση μιας γλώσσας του Υποκειμένου. Μια φωνή μονολογεί. Μάταια. Αυτή είναι η ελάχιστη μονάδα μέτρησης της ύπαρξης στα κείμενα του Μπέκετ.

Οι Ευτυχισμένες Μέρες, θεατρικό έργο ποιητικής συμμετρίας και ανάπτυξη φούγκας που δεν τελεσφορεί παρά μόνο ως όνειρο φυγής, συναντά την ευτυχή του ενσάρκωση σε μια σκηνική διατύπωση που θα αντηχεί μέσα μας για όσο η ύπαρξη μας θα στέκεται αμήχανα, αντίκρυ στο ερώτημα: «και τώρα;»

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης Σκηνοθεσία: Σύλβια ΛιούλιουΔραματουργία: Νίκος Φλέσσας – Σύλβια Λιούλιου Σκηνικά – Κοστούμια: Άγγελος Μέντης Επιμέλεια Κίνησης: Αγγελική Στελλάτου Ηχητική Σύνθεση: Γιώργος Πούλιος Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης Παίζουν: Όλια Λαζαρίδου, Άγγελος Σκασίλας

Φωτογραφίες: Σπύρος Στάβερης

Πληροφορίες παράστασης

  • Bios main Διάρκεια παραστάσεων: Παρασκευή 18 Νοεμβρίου έως Κυριακή 25 Δεκεμβρίου
  • Παραστάσεις: Πέμπτη-Κυριακή
  • Ώρα έναρξης: 21.00
  • Τιμή εισιτηρίου: 12 & 10 ευρώ (φοιτητικό)