Του Παναγιώτη Καλυβίτη //
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά προς την αίθουσα, νιώθω ότι ακούω φωνές. Για την ακρίβεια όχι ακριβώς φωνές. Λαρυγγισμούς. Χαρμόσυνοι λαρυγγισμοί. Η κούραση στη διαπασών. Μπαίνω. Χιμπατζήδες…ή μήπως πίθηκοι; Ποτέ δεν κατάφερα να τους διαχωρίσω. Χαμογελάω, μαλακώνω. Χιμπατζήδες που χαριεντίζονται, παίζουν ανάσκελα, δοκιμάζουν και δοκιμάζονται σε άπλετο φως, μέσα στη λευκότητα ενός έγκριτου πολιτισμού. Χαριτωμένα ζώα που κυλιούνται και ξετυλίγουν όλα τα δώρα των αισθήσεων. Ανυποψίαστα. Και ξαφνικά σοβαρεύουν. Και αρχίζουν δουλειά. Συγγραφική δουλειά. Ανάθεση. Δραματικό ζητούμενο; Να γράψουν τον Άμλετ. Μα είναι δυνατόν να γράψουν τον Άμλετ; Τρεις πίθηκοι; Είναι. Ειδικά όταν το διακύβευμα είναι υψηλής εντάσεως και ειδικότερα, όταν ο υπεύθυνος για τις ζωές τους είναι αρμόδιος του πειράματος. Τον σπαρακτικό τους αγώνα διακόπτει ο Τρότσκι, ο οποίος εισέρχεται στη σκηνή με ένα τσεκούρι καρφωμένο στο κεφάλι, αναζητώντας τον δολοφόνο του ωρυόμενος, με σπασμωδικές κινήσεις, όπως ο σύγχρονος πολιτισμός συστρέφεται στην παθογένειά του, όπως ο σύγχρονος άνθρωπος περιπλανιέται στην τοξικότητά του αναζητώντας τον υπεύθυνο, αναζητώντας τους δολοφόνους του, εθελοτυφλώντας ναρκισσιστικά αντίκρυ στις αυτοχειρίες του.
-Με καθαρές επιρροές από το θέατρο του παραλόγου και μια ιδιοσυγκρασιακή μετατόπιση από το υπαρξιακό αμετάκλητο του παράλογου, στην παρωδιακή διακωμώδηση του σύγχρονου πολιτισμού, το κείμενο τυγχάνει να συναντήσει θα έλεγε κανείς, το ιδανικό του. Η σκηνοθεσία μέσα από μεταμοντέρνα διάθεση και επιδέξιους χειρισμούς αφουγκράζεται προσεχτικά τους παλμούς του έργου και συγχρονίζεται απόλυτα με τα δραματουργικά αιτήματα της γραφής. Έτσι, συναρμόζοντας επιτυχώς όλους σχεδόν τους μηχανισμούς της μινιμαλιστικής γραφής του Φίλιπ Γκλας (μικρές συνθέσεις, επαναληπτικότητα, παραλλαγές, μετασχηματισμοί κλπ) και μεταγράφοντάς τους γόνιμα σε σκηνική γλώσσα ενσαρκωμένη στον λόγο και στα σώματα των ηθοποιών με ακριβές ζύγι προς τις αναλογίες της κειμενικής μουσικής δομικότητας, η παράσταση απογειώνει και απογειώνεται.
-Τα μονόπρακτα του Ντέιβιντ Άιβς, κωμωδίες και δραματικές κωμωδίες που φλερτάρουν με το Θέατρο του Παραλόγου, γράφτηκαν μεταξύ 1987 και 1993 και μαζί με δυο άλλα -σε σύνολο έξι- παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά συγκεντρωμένα και με τον γενικό τίτλο «Το κάθε πράγμα στην ώρα του» το 1993, στην Νέα Υόρκη -οφ Μπρόντγουέι. Συνολικά, είναι δεκατέσσερα.
Ο Ντέιβιντ Άιβς είναι διάσημος για το θεατρικό έργο και το σενάριο της «Αφροδίτης με τη γούνα», ενώ στο παρελθόν έχουν παρουσιαστεί το έργο του «Δον Ζουάν στο Σικάγο» και κάποια από τα μονόπρακτά του σε αθηναϊκά θέατρα.
Συντελεστές
- Μετάφραση: Αιμιλία Αλεξάνδρα Κρητικού
Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη
Δραματολόγος: Ελένη Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας
Κίνηση: Βρισηίδα Σολωμού
Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λήδα Κουτσοδασκάλου
Φωνητική προετοιμασία: Αθηνά Τρέβλια
Κατασκευή σκηνικού: Αδριανός Ζαχαριάς
Ειδικές κατασκευές: Σαββίνα Πατρικίου
Μοδίστρα: Ελένη Μελισσού
Φωτογραφίες: Andrea Bonetti
Ηχογράφηση/Μίξη: DNA lab/ Φίλιππος Μαρινέλλης (Smart Audio Services)
Σχεδιασμός αφίσας, προγράμματος και flyer: Λίλα Σιμιτζή - Ερμηνεύουν οι: Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Γιώργος Σύρμας, Σοφία Μαραθάκη
