ΝΕΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ- Ανοίγει η… Πόρτα για Κάφκα και Γκόγκολ.

Η «Δίκη του Κ.» (Φραντς Κάφκα), Το «Μαύρο χιόνι – το ημερολόγιο ενός μακαρίτη» (Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ) και η «Μύτη» (Νικολάι Γκόγκολ), που αποτελούν τη βασική τριάδα-κορμό του φετινού ρεπερτορίου, έχουν και κάτι ακόμα που τα συνδέει. «Είναι παραστάσεις που εμπνέονται από τη λογοτεχνία. Γιατί; Κατ’ αρχάς, γιατί έτσι. Δεύτερον, επειδή έτσι μας αρέσει. Τέλος, αν σώνει και ντε πρέπει να βρούμε μια σύνδεση… ας ασχοληθούμε και λίγο με την τέχνη του λόγου, μια κι έχουμε χορτάσει από την τέχνη του παρα-λόγου» απαντά ο Θ. Μοσχόπουλος.

Αναφερόμενος ιδιαίτερα στη «Δίκη του Κ.» που σκηνοθετεί, τονίζει: «Αραγε πόσοι από εμάς θυμούνται εποχές που ο χαρακτηρισμός “καφκικές” να ήταν πιο ταιριαστός; Πολιτικολογούμε; Καθόλου. Ενεργοποιούμε τους πιο σαρδόνιους επιβιωτικούς μηχανισμούς μας». Οσον αφορά στο «Μαύρο χιόνι», ο σκηνοθέτης Κώστας Φιλίππογλου σημειώνει: «Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του μυθιστορήματος έγκειται στο ότι υπερβαίνει εντέλει κάθε ηθογραφική διάσταση και αγγίζει την τραγωδία του δημιουργού στην προσπάθειά του να συνδιαλαγεί με το σύστημα, υπερασπίζοντας την αλήθεια του, προσπάθεια τις περισσότερες φορές καταδικασμένη. Ο αυτοβιογραφούμενος συγγραφέας, ωστόσο, δεν αφήνει κανέναν μελοδραματισμό να παρεισφρήσει. Η αφήγησή του απογειώνεται με τέχνη μέσα από το φίλτρο του χιούμορ και της εξπρεσιονιστικής απόστασης».

Η σύγχρονη ματιά

Κι ερχόμαστε να αναρωτηθούμε: Πώς είναι να ξυπνάς και να έχεις χάσει κάτι που το θεωρείς δεδομένο; Πώς είναι να ισορροπείς στο χείλος του γκρεμού ή στην άκρη της καρέκλας; Πώς είναι να σε διαπέρνα… ο ήχος; Με όχημα πάντα την ιδιαίτερη αισθητική και κινησιολογία τους, οι Patari Project βουτάνε στο γκροτέσκο και παράδοξο σύμπαν της «Μύτης» του Γκόγκολ δημιουργώντας ένα νέο θεατρικό έργο με απόλυτα -όπως λένε πάντα- σύγχρονη ματιά. Αυτήν τη φορά «πατάρι» θα γίνουν οι καρέκλες των θεατών στην πλατεία του θεάτρου. Ολα θα αντιστραφούν, εξηγεί η σκηνοθέτις Σοφία Πάσχου.

Καυστική σάτιρα αποτελεί και το έργο που επιλέχθηκε για το «οικογενειακό» θέαμα (κοινώς «παιδικό»), το «Ενας Δράκος… μα ποιος Δράκος» της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου, που βασίζεται στον «Δράκο» του Γιεβγκένι Σβαρτς. «Δεν είναι τυχαίο που χρησιμοποιούμε τον όρο “καυστική σάτιρα”, μια και δεν τολμάμε να μιλήσουμε για “παιδικό έργο με μαύρο χιούμορ” φοβούμενοι τις μηνύσεις απ’ όσους ταυτίζουν αυτό το είδος θεάτρου με πακτωμένες με ροζ τούλι, παγιέτα και ηθικά διδάγματα παιδικές παραστάσεις” σχολιάζει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του “Πόρτα”. “”Βρείτε τον Δράκο που κρύβετε μέσα σας” είναι η λύση στο καυτό ερώτημα του ποιο είναι το “ηθικό δίδαγμα” του έργου, παρεμπιπτόντως, για όσους αγωνιούν για το τι θα πρέπει να καταλάβουν από το έργο “Ενας Δράκος… μα ποιος Δράκος”. Δυστυχώς, ο τίτλος “Ενα Πόκεμον… μα ποιο Πόκεμον”, παρότι υποστηρίχθηκε σθεναρά, απορρίφθηκε για αδιευκρίνιστους ακόμα λόγους» λέει ο ίδιος χαριτολογώντας.

Για τρίτη χρονιά, το «Πόρτα» συνεχίζει το παράλληλο πρόγραμμά του. Φέτος, οι Τρίτες Παράλληλες αλλάζουν μέρα, μεταφέρονται την Πέμπτη και γίνονται «Αλλες Παράλληλες». Σ’ ένα πρόγραμμα τεσσάρων κύκλων, σημαντικοί καλλιτέχνες ανεβαίνουν στη σκηνή και παρουσιάζουν μουσικές, χορευτικές παραστάσεις και performances. Ενδιαφέρουσες συμπράξεις, συναντήσεις-έκπληξη και νέες καλλιτεχνικές προτάσεις, είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το φετινό παράλληλο πρόγραμμα του θεάτρου που τα προηγούμενα χρόνια ανέδειξε σημαντικούς καλλιτέχνες και αποτέλεσε το πρώτο βήμα για την παρουσίαση έργων που βραβεύτηκαν.

Επίσης, το «Πόρτα» συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Μικρό Θέατρο Αγρινίου και παρουσιάζει τη βρεφική παράσταση «Κοίτα!», την ιστορία μιας ολόκληρης μέρας ενός μωρού μέσα στο σπίτι. Τέλος, υπάρχουν και οι επαναλήψεις επιτυχημένων περσινών παραγωγών, όπως ο «Θεατροποιός» του Τόμας Μπέρνχαρντ, «Οι αναστατώσεις του οικοτρόφου Τέρλες» του Ρόμπερτ Μούζιλ και το «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο», που βασίστηκε σε μια ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου, υπό τους ήχους της μουσικής του Σεργκέι Προκόφιεφ.