Ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος είδε την παράσταση “Τη Λένε Εύα” που ανέβηκε στη St. Ethelbourga, στην πολύβουη Liverpool Street του Λονδίνου στις 27 Οκτωβρίου. Μοιράζεται τις εντυπώσεις του μαζί μας και αναδεικνύει τους λόγους που πρέπει να τη δεις και εσύ όταν και όπου παιχτεί ξανά.
του Αλέξανδρου Παπαδόπουλου //
Ο πρώτος λόγος για να δεις την παράσταση “Τη λένε Εύα” είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείς. Η Εύα μιλάει ακαταπαύστως για το σεξ, τη σκληρότητα, τις πούτσες, τον θεό, τους μπάτσους, τα πορνεία, τους χορευτές, τα τεκνά, τον Πειραιά, την φιλία – το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον — καταργώντας με τα απλούστερα υλικά τη σήψη και τη μιζέρια. Είτε μιλάει για φρίκη, είτε μιλάει για καύλα, η πληροφορία που βγαίνει από το κεφάλι της σκάει σαν πυροτέχνημα στον αέρα κατευνάζοντας πάθη και ερεθίζοντας σκέψεις – αλλά και το ανάποδο. Το σώμα των αναμνήσεών της γίνεται ένα κινητό περιοδικό εντυπώσεων, ενα τσαχπίνικο φέισμπουκ από σιλικόνη, καλλιαρντά και εκπλήξεις. Ο δημιουργός της παράστασης, Αντώνης Μποσκοϊτης ανέδειξε το θεατρικό μέσα στη δημοσιογραφία και το δημοσιογραφικό μέσα στο θέατρο – εκτινάσσοντας μια πραγματική συνέντευξη σε περφόρμανς δράματος και χιούμορ.
Και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που θέλεις να δεις την παράσταση: Δεν νιώθεις την ανάγκη να τσεκάρεις το κινητό σου για like στον τοίχο σου, για ενημέρωση ή για τσόντα. Όλα είναι εδώ, αφήγηση και παιχνίδι – ιστορία και διάλογος: οι θεατές παίζουν μέσα στο στόρι, σαν σχόλια σε διαταραγμένο ποστ. Ο λόγος της Εύας σού επιτρέπει να συγκεντρωθείς διασπώντας διαρκώς την προσοχή σου, τσουλώντας σαν συνειρμικό τρενάκι από το ένα θέμα στο άλλο. Όλα τυλίγονται σε μια ερωτικότητα και σε ένα φιάσκο — η Εύα πορνογραφεί τσαχπίνικα το σώμα της – μεσα από ενα ημιδιάφανο κομπινεζόν – και τη ζωή της – μέσα από μια σουρεάλ ανασκόπηση των πάντων. Κι έτσι αναδεικνύει την ύψιστη σημασία του θεάτρου και της θεατρικότητας – το σώμα σου είναι μια οθόνη, παίχτο αγάπη μου, εδώ και τώρα, μίλα με ό,τι εχεις μπροστά σου, γυμνώσου, παίξε, ρίσκαρε – γελοιοποιήσου σαν σταρ – και μεγαλούργησε σαν πουτάνα.
Ο τρίτος λόγος που θέλεις να δεις την παράσταση ειναι γιατί σου υπενθυμίζει πώς να αντιμετωπίζεις την ντροπή.
Η ντροπή είναι το αίσθημα των ημερών – είναι αυτό που συνδέει έναν άνεργο με ένα ‘τραβέλι’, ένα σακαταμένο παιδί με ένα χρεωκοπημένο πολιτικό, ένα έθνος με μια αποσυνάγωγη τάξη μεταναστατών: όλοι ζούμε μέσα και ενάντια στην ντροπή – κάθε μέρα – με κάθε τρόπο. Η Εύα , μέσα από τη ματιά του Μποσκοΐτη, παίρνει την ντροπή και την κάνει σημαία (από σκισμένο κιλοτάκι), τόσο όταν μιλάει για βιασμό σε φυλακή ή όσο και για τις ανταύγειες ενος ‘δημοσιογράφου-ταγάρι’ (όπως αποκαλεί το συνομιλητή της). Η εμπειρία της ξεφτίλας γίνεται μια πασαρέλα θριάμβου, είτε όταν γυμνώνει το κεφάλι της από περούκα ή όταν απελευθερώνει το μυαλό της από τραυματικές αναμνήσεις.
Ο τέταρτος λόγος είναι η πεμπτουσία της θαλπωρής. Είδα την παράσταση στο Λονδίνο, οργανωμένη από το σπιρτόζικο κέφι του παραγωγού Ιωάννη Παπαπαναγιώτου, μέσα σε μια εκκλησία βουδιστική(;) με καμπάνες να χτυπάνε κάθε τρεις και λίγο – τίγκα στους ελληνες, μποέμ χιπ καλλιτέχνες, τρανς οδηγούς του μετρό, δημοσιογράφους, συγγραφείς, twinks – μια παροικία μες στην παροικία. Σκέφτηκα αυτοί οι Έλληνες δεν θα χωρούσαν άνετα κι εύκολα σε μια ορθόδοξη εκκλησία της διασποράς. Νομάδες από παντού. Το θέατρο εξελίχθηκε άνετα σε πάρτι—γίναμε για λίγο όλοι μια διαταραγμένη οικογένεια, ένα γλυκό τραύμα σε παράκρουση, μια εναέρια ορφάνια.
Πέμπτος λόγος: Για να γίνεις λιώμα μετά τους φίλους σου – μεταφέροντας το κέφι της τρανς ντίβας στο προσωπικό σου πάλκο. Μετά την παράσταση πήγα και βρήκα τα φιλαράκια μου στο Λονδίνο. Πριν λίγους μήνες μου κάναν γενέθλιο πάρτι έκπληξη, αλλά εγώ χαμένος μέσα στις σάουνες και τις κραιπάλες, ούτε είδα την πρόσκλησή τους στο κινητό μου. Εκείνο το βράδυ πάλι μαζεύτηκαν στην ίδια παμπ, στην ίδια γωνία και με περίμεναν. Τους βρήκα, τους είπα τα νέα μου και ήταν σαν να δίνω παράσταση, περνώντας από σώμα σε σώμα, κι από θρίαμβο σε ξεφτίλα, σαν αντι-σταρ της πίστας και της πιάτσας.
πηγή εικόνας https://www.facebook.com/pg/tinleneeva/photos/
