Γράφει η Άντα Δαλιάκα //
Σκηνοθέτης αφιερωμένος στην εξιστόρηση κινηματογραφικών παραμυθιών που υμνούν τη διαφορετικότητα, ο Τιμ Μπάρτον («Ο σκαθαροζούμης», «Ο ψαλιδοχέρης», «Μπάτμαν», «Εντ Γουντ», «Ο μύθος του ακέφαλου καβαλάρη»), επιστρέφει φέτος με το «Μις Πέρεγκριν – Στέγη για ασυνήθιστα παιδιά», το οποίο δίνει κινηματογραφική υπόσταση στο ομότιτλο μπεστ σέλερ του Ράνσομ Ριγκς.
Η ταινία χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό Rolling Stone ως «η δική σας ωδή στη διαφορετικότητα», ωστόσο ο ίδιος χαρακτηρισμός θα μπορούσε να αποδοθεί σε οποιαδήποτε άλλη ταινία σας. Σας ελκύουν οι παράξενοι χαρακτήρες, οι αουτσάιντερ;
Πάντα με γοήτευε αυτού του είδους το υλικό. Από τη στιγμή που αισθανθείς διαφορετικός ή παράξενος μια φορά στη ζωή σου, θα αισθάνεσαι πάντα έτσι. Ακόμα κι αν αλλάξεις και γίνεις επικοινωνιακός ή αποκτήσεις φίλους, επιτυχία, δημοφιλία, αυτά τα συναισθήματα παραμένουν για πάντα. Γι’ αυτό νομίζω ότι με έλκει και το συγκεκριμένο υλικό. Επίσης, το να διηγηθείς μια ιστορία χωρίς να ξέρεις τα πάντα γι’ αυτή, διατηρώντας το μυστήριο, είναι κάτι που μου αρέσει.
Γιατί επιλέξατε να κάνετε γυρίσματα σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο της Βόρειας Αγγλίας όπως το Μπλάκπουλ; Εχετε ξανακάνει γυρίσματα εκεί.
Αυτό το μέρος λέει πολλά για μένα! Εκεί γύρισα ένα βιντεοκλίπ των Killers. Μεγάλωσα στη δυτική ακτή της Καλιφόρνια και η αποβάθρα της Σάντα Μόνικα ήταν κάτι αντίστοιχο. Eχουν γυριστεί διάφορες ταινίες εκεί… Συνήθιζα να πηγαίνω σαν έφηβος, ένας μοναχικός νεαρός των 70s σε μια προβλήτα με παιχνίδια ψυχαγωγίας φθαρμένη από τον χρόνο – πάντα σχετιζόμουν με αυτό, γι’ αυτό και νομίζω ότι μου αρέσει το Μπλάκπουλ. Eχει ξεθωριάσει αλλά υπάρχει κάτι συγκινητικό, τραγικό, ποιητικό αλλά και διασκεδαστικό, φωτογενές σ’ αυτό. Πάντα με μαγνήτιζαν τέτοια μέρη.
Πολλοί σημειώνουν τις ομοιότητες της ταινίας με τη σειρά των «X-Men». Ποια είναι η θέση του «Μις Πέρεγκριν – Στέγη για ασυνήθιστα παιδιά» στο πλαίσιο των υπερηρωικών φιλμ;
Προφανώς και οι υπερηρωικές ταινίες ζουν και βασιλεύουν, αλλά ποτέ δεν βρήκα σχέση ανάμεσα στο είδος και το «Μις Πέρεγκριν…». Εδώ έχουμε να κάνουμε με την ανθρώπινη εκδοχή του θέματος, που σχετίζεται πολύ λιγότερο με την υπερδύναμη και πολύ περισσότερο με το βάσανο. Κάθε παιδί είχε τη δικιά του ιδιορρυθμία, αυτό ήταν που με ενδιέφερε. Δεν ήταν το «θα σώσουμε τον κόσμο».
Ποια είναι η γνώμη σας για την κατεύθυνση που έχουν πάρει οι υπερηρωικές ταινίες;
Φαντάζει παράξενη. Ο «Μπάτμαν» που έκανα, ήταν εμπορικά επιτυχημένος, όχι ωστόσο απόλυτα επιτυχημένος από καλλιτεχνικής πλευράς. Είναι περίεργο που μετά από τόσο καιρό συζητιέται ακόμα και είναι ενδιαφέρον που δεν έχει ξεφτίσει – η συζήτηση γύρω από την ταινία ολοένα και δυναμώνει.
Γιατί είναι σημαντικό τα παιδιά να βλέπουν σήμερα ιστορίες σαν αυτή της «Μις Πέρεγκριν…»;
Αν γυρίσουμε πίσω, πριν από τις ταινίες, στα παραμύθια, διαπιστώνουμε ότι οι ιστορίες ήταν φριχτές. Ηταν παραστατικές, γκροτέσκες, μιλούσαν για μητέρες που έτρωγαν τα παιδιά τους… Πάντα πίστευα, σε σχέση με τον εαυτό μου και τα δικά μου παιδιά, ότι όταν είσαι καινούργιος στη ζωή, όλα είναι αφηρημένα. Η εικόνα μπορεί να είναι φριχτή, αλλά οι ιστορίες επεξεργάζονται κάτι που ακόμη δεν κατανοείς πνευματικά. Εχει ενδιαφέρον η δύναμη αυτών των ιστοριών με τις οποίες κι εγώ μεγάλωσα, βλέποντας ταινίες με τέρατα ή ταινίες φαντασίας. Δεν είναι πραγματικές κσι όμως μπορεί να είναι πραγματικές για κάποιον άλλον και βοηθούν στο να επεξεργαστεί ό,τι προσπαθεί να καταλάβει από ψυχολογικής πλευράς.
Πώς ήσασταν ως παιδί;
Αισθάνομαι λίγο σαν τον Μπέντζαμιν Μπάτον… Οταν ήμουν νέος, ένιωθα σαν να ήμουν 80 χρονών, ενώ σήμερα το πρωί σαν να έκλεισα τα 13. Γι’ αυτό και έχω περισσότερη εμπιστοσύνη στα παιδιά. Οι γονείς μπορεί να λένε «αυτό είναι πολύ τρομακτικό». Ομως τα παιδιά έχουν τα δικά τους όρια, ξέρουν πώς να μένουν ασφαλή. Θεωρώ ότι τα συναισθήματά μας δεν αλλάζουν. Εγώ ήμουν πάντα περίπου όπως τώρα, απλά μικρότερος.
Με τη φήμη που έχετε αποκτήσει, αισθάνεστε ότι αποτελεί βάρος η επίγνωση της υπογραφής σας;
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Αν ρωτήσετε τους γύρω μου, και αυτό είναι εις βάρος μου, αποφεύγω την τεχνολογία, δεν μπαίνω στο Ιντερνετ. Περνάω όλη μου τη ζωή σαν παιδί, πάντα κατηγοριοποιώντας αυτό «το παράξενο παιδί» που ήμουν. Ζω όλη μου τη ζωή προσπαθώντας να γίνω άνθρωπος, μετά φτάνω σε ένα σημείο που γίνομαι άνθρωπος, και μετά ξαναγίνομαι «παράξενο παιδί». Οπότε απλώς αποφεύγω να διαβάζω για μένα. Δεν μου αρέσει να ακούω για τον εαυτό μου. Γι’ αυτό δεν σερφάρω στο Ιντερνετ. Θέλω να έχω τον χρόνο να κοιτώ έξω από το παράθυρο χωρίς να σκέφτομαι για μένα ή την εμπορική επιτυχία μιας ταινίας. Προσπαθώ να το αποφεύγω και να διατηρώ ακέραιη την αφετηρία της δουλειάς μου, να επικεντρώνομαι, όσο γίνεται σ’ αυτήν, στην καλλιτεχνική της αξία.
Πηγή: www.ethnos.gr
