Ο Τόμεκ Γιοβάνης και τα κόμικς της ομάδας «The Very Closed Circle».

Του Γιάννη Παναγόπουλου //

Έξι χρόνια Very κόμικς. Η ομάδα The Very Closed Circle, έχοντας στον κύκλο της 18 καλλιτέχνες με γερή παρουσία στον χώρο του σκίτσου, βρίσκεται μία ανάσα από το φινάλε εργασιών της. Αυτό θα γίνει με μία μεγάλη έκθεση (που όπως λέει η ομάδα «Θα είναι σαν έκθεση αλλά δεν θα είναι») και την κυκλοφορία του άλμπουμ «Ασκήσεις επί χάρτου».  Ο Τόμεκ Γιοβάνης, καλλιτέχνης και πρωτεργάτης του κόλπου, μάς μίλησε για τη γοητεία τού να ανταλλάσει κόμικς ιστορίες με τους φίλους και την εξελικτική πορεία που είχαν τα κόμικς στην Ελλάδα από την ημέρα που έστησε το κόλπο του «πολύ κλειστού κύκλου» ως σήμερα.   

– Τι θυμάσαι από την πρώτη μέρα του The Very Closed Circle;

-Σαν πρώτη μέρα του Πολύ Κλειστού Κύκλου έχουμε ορίσει τη συνάντηση που είχαμε με τον Τάσο Ζαφειριάδη, όπου του κατέθεσα την ιδέα μου. Η πρώτη γνωριμία μεταξύ μας είχε γίνει μόλις μερικές μέρες πριν και η χημεία που υπήρχε στο δημιουργικό κομμάτι και σε προσωπικό, μας ώθησε να υλοποιήσουμε την ιδέα… άμεσα. Μετά από αρκετές μπύρες και πολύωρη συζήτηση, άνοιξε ένας κύκλος δημιουργίας και ξεκίνησε μία φιλία εντός κι εκτός κόμικς. Εγώ ανέλαβα την Αθήνα και ο Τάσος τη Θεσσαλονίκη.

– To The Very Closed Circle έγινε κάποια στιγμή The Closed Circle;

 -Το “Very” έπαιξε σημαντικό ρόλο σε όλη την πορεία του #TVCC και δεν μπορούσαμε να το προδώσουμε. Εξάλλου, αν το απολύαμε, θα έπρεπε να καταβάλουμε ένα τεράστιο ποσό σαν αποζημίωση στον Ναύαρχο Πέστροφα² και στο ΤΑΝ (Ταμείο Απόστρατων Ναυάρχων).

– Γιατί όλο αυτό το κόλπο της ομάδας σταματά;

 -Η βασική ιδέα του #TVCC ήταν να ορίσει εν μέρει μία τάση που υπάρχει στο ελληνικό κόμικς και βασίζεται σε σουρεαλιστικό χιούμορ, πειραματισμό και ανταλλαγή ιδεών, να τα βάλει σ’ ένα καζάνι, να τα ανακατέψει και να τα αφήσει να ωριμάσουν. Νιώσαμε λοιπόν, ότι ήρθε η ώρα να βγάλουμε το καζάνι από τη φωτιά. Βάλαμε τα περιεχόμενα στο blog, σ’ ένα βιβλίο και μία έκθεση. Αυτό είναι όλο… τέλος… η αλήθεια είναι ότι ο Ζαφειριάδης έφερε κάποια στιγμή τη Γιόκο Όνο στην ομάδα κι από τότε όλα πήγαν κατά διαόλου.

– Πόσο άλλαξε η κοινωνία των κόμικς στην Ελλάδα τα τελευταία έξι χρόνια;

-Οι αλλαγές είναι πραγματικά απίστευτες και οφθαλμοφανείς. Ξεκινώντας το “Κουλούρι” ακριβώς πριν έξι χρόνια, παρακολουθώ παράλληλα την πορεία της σκηνής. Υπάρχουν πλέον γερές βάσεις για τους δημιουργούς. Εμφανίζονται συνέχεια νέοι δημιουργοί (κάποιοι απ’ αυτούς φτιάχνουν ομάδες παρόμοιες με τον #TVCC). Η ποικιλία, η ποιότητα και οι απαιτήσεις των εκδόσεων έχουν ανέβει πολύ και ένα πολύ σημαντικό, ο κόσμος πλέον βλέπει με διαφορετικό, πιο σοβαρό μάτι, τη δύναμη και τη δυναμική των κόμικς.

 – Το τέλος είναι πάντα μια νέα αρχή. Έτσι λένε. Τι θα κάνεις μετά το The Very Closed Circle;

 -Δεν θα κάνουμε τίποτα. Υπάρχει το blog, υπάρχει το βιβλίο, θα γίνει η έκθεση, θα το αφήσουμε όπως είναι. Εξάλλου γνωριζόμαστε όλοι οι δημιουργοί του #TVCC μεταξύ μας κι έτσι οι δημιουργίες μας θα κάνουν κύκλους.

– Ποιος είναι ο καλλιτέχνης που έχεις ζηλέψει για το ταλέντο του;

 -Ζηλεύοντας κάποιον δημιουργό, στην ουσία δεν κάνεις τίποτα. Προτιμώ τις λέξεις θαυμασμός, επιρροή, εκτίμηση. Σε διαφορετικά στάδια της ζωής μου μέχρι τώρα, μ’ έχουν επηρεάσει πολλοί και διαφορετικοί δημιουργοί. Οι βασικοί είναι ο Henryk Chmielewski,Tadeusz Baranowski, Robert Crumb (αρχηγός), Sergio Aragones, Paul Cocker και το MAD συνολικά, Ivan Brunetti και ο KatsuhiroOtomo.

 – Ποιο είναι το ιδανικό κομμάτι μουσικής όταν σχεδιάζεις κάτι;

 -Τα άπαντα από Beatles, Garage Punk και J.S. Bach.

 – Σχεδιάζεις σε χαρτί, φαντάζομαι. Έχει πέσει ποτέ καφές πάνω του την ώρα που μόλις είχες φτιάξει μία ιστορία; Τι έκανες;

–Ευτυχώς δεν έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Η πρώτη συμβουλή που πήρα όταν ξεκίνησα να δουλεύω σε animation (χαρτιά, όχι ψηφιακά) μετά τις σπουδές μου, ήταν πάντα να χρησιμοποιώ γυάλινο, χαμηλό, βαρύ ποτήρι και να το έχω σε σωστό σημείο. Κοντά μεν, αλλά ασφαλές. Έχω δει περιπτώσεις να καταστρέφονται δουλειές ημερών.

 -Όταν μιλάμε για κόμικς, και τα δύο παίζουν τον ρόλο τους. Πρέπει να δουλέψεις πάνω σ’ αυτά, ώστε να βρεις αυτό που σου ταιριάζει, αυτό που το χειρίζεσαι καλύτερα και αυτό που σε εκφράζει. Ο αναγνώστης βλέπει το τελικό αποτέλεσμα σαν σύνολο, άρα έτσι το δουλεύω κι εγώ. Ένα κόμικς είναι στο σύνολό του ένας, μόνιμος πονοκέφαλος.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου, 19.00: Εγκαίνια έκθεσης και παρουσίαση Άλμπουμ