του Απέναντι //
Δική του είναι η χώρα, ό,τι θέλει κάνει. Είναι ο πορφυρογέννητος. Είναι ο εκλεκτός. Μόλις χτες ο πρόεδρος μας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είπε το αυτονόητο. Στην Τουρκία η περίοδος “έκτακτης ανάγκης”, που ενεργοποιήθηκε στις 15 Ιουλίου 2016 και αμέσως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, θα λήξει όποτε αποφασίσει. Περιμένατε κάτι διαφορετικό; Η Τουρκία είναι η χώρα του. Το σπίτι του. Εκείνος κρατά τα κλειδιά του κράτους. Εκείνος κρίνει πότε μια ερώτηση είναι ερώτηση. Μια κατάφαση, κατάφαση. Μια άρνηση, άρνηση. Ως εδώ ορίζεται, ξεκινά και τελειώνει η ζωή μιας ολόκληρης χώρας και του πληθυσμού της φυσικά.
-Την Κυριακή 20 Μαΐου, όταν ο πρόεδρός μας, μας προειδοποίησε για το στάτους της ζωής μας τους επόμενους μήνες. Και μας άφησε μετέωρους γύρω από το πότε θα επανέλθει η ζωή μας στην προ της “κατάστασης έκτακτης ανάγκης” κατάσταση. Αινιγματικά και αποφασισμένα ο πρόεδρος είπε. “Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα τελειώσει εκείνη τη στιγμή που η Τουρκία θα έχει την ειρήνη και την ευημερία που επιθυμούμε.”
Άνθρωποι σαν και μένα θα χρειαστεί να περιμένουν πολύ για να γίνει αυτό. Απλά και μόνο γιατί η άποψή μου γύρω από την ειρήνη και την ευημερία διαφέρουν πολύ από τις απόψεις του προέδρου για τα ίδια θέματα. Τι είναι ειρήνη για τον πρόεδρό μας; Τι είναι ευημερία;
Οι χθεσινές δηλώσεις του προέδρου Ερντογάν στο συμβούλιο του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, που είναι και πρόεδρός του, ήταν ο ορισμός της αοριστίας. Ηταν, όμως, και η επιβεβαίωση του τρόπου που αντιλαμβάνεται τη χώρα “του”. Εδώ δεν υπάρχει “μας”. Μόνο “του”.
Είπε επίσης: “Στη χώρα μου προσπάθησαν να ανατρέψουν το κράτος. Πήραν 249 ζωές. Έχουμε 2.193 τραυματίες. Πώς είναι δυνατό να ρωτάτε πότε η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα αποσυρθεί;”
Οι λεκτικές προβολές του προέδρου ποτέ δεν μπαίνουν στην ουσία των πραγμάτων. Του αρέσουν οι αοριστίες. Η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” είναι πολύ βολική για την πολιτική ξεκαθαρίσματος που επιχειρεί. Άφηστε που η λογική ξεκαθαρίσματος είναι προσαρμοσμένη στα μέτρα του. Όσοι ανήκουν στο κόμμα του. Όσοι συμφωνούν με την πολίτικη του θα παραμείνουν αξεκαθάριστοι. Όσοι διαφωνούν με τις απόψεις του ας πρόσεχαν. Κάτι όμως έλεγα για το καθεστώς της “κατάστασης έκτακτης ανάγκης”. Ένα καλό παράδειγμα των δικαιωμάτων που αποκτούν σ’ αυτό το πλαίσιο οι υπηρεσίες ασφαλείας για παράδειγμα είναι η σύλληψη και η κράτηση ανθρώπων για τριάντα μέρες χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες. Ο θεοφοβούμενος Τούρκος δεν νοιάζεται για όλα αυτά. Αλλά τι μπορεί να κάνει εκείνος που αμφισβητεί τον πολιτικό ρεβανσισμό του προέδρου. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πολλοί μιλούν για τη φίμωση του τύπου στη χώρα. Για τους δημοσιογράφους που είναι έγκλειστοι σε φυλακές γιατί τόλμησαν να διατυπώσουν απόψεις, να γράψουν ειδήσεις που το καθεστώς θεώρησε ακατάλληλες για τη δημόσια υγεία των εγκεφάλων μας. Όμως, πιστέψτε με, οι ανώνυμοι διαφωνούντες, εκείνοι που δεν υπάρχουν φορείς να τους υπερασπιστούν, υποφέρουν. Έχετε ποτέ σκεφτεί τι σημαίνει να συλληφθείς από την τουρκική αστυνομία χωρίς να υπάρχουν έγγραφες κατηγορίες για τον λόγο της κράτησής σου;
Kαταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν λέγεται αυτό;
Είμαι σίγουρος πως η πολιτική συρρίκνωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα, με το πρόσχημα του κινδύνου της κατάλυσης του κράτους είναι μια ιλουστρασιόν δικαιολογία. Ο βολικός ασταμάτητος σαρωτικός άνεμος που παρασύρει τα πάντα υπέρ των απόψεων μιας κάστας θρησκόληπτων ανθρώπων. Πέρα από αυτό υπάρχει και κάτι ακόμα που λίγοι έχουν διάθεση να το φωτίσουν. Το χρήμα. Η κυκλοφορία του. Οι μπίζνες. Οι ολιγάρχες που τα έχουν καλά με το καθεστώς έχουν πραγματικά ξεσαλώσει στη θέα των ευκαιριών κέρδους που παρουσιάζονται. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης σημαίνει αναστολή των δικαιωμάτων πολλών και κυρίως των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας, των εργαζομένων. Το πρόσχημα “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” αναστέλλει κάθε απεργιακή κινητοποίηση που θέλει να καταδείξει την αδικία που συντελείται στη χώρα. Τα δικαιώματα της εργατικής τάξης μοιάζουν να είναι γραμμένα σε μια κόλλα χαρτί που κρατικοί υπάλληλοι πετούν σε στιλ βολών αγώνα μπάσκετ, όχι σε μπασκέτες αλλά σε κάλαθους αχρήστων.
Μια “λεπτομέρεια” που όμως θεωρώ σημαντική να σας την παραθέσω. Μόνο τους τελευταίους 7 μήνες 1180 εποχικοί, ευκαιριακοί εργάτες έχασαν τις ζωές τους. Γιατί άραγε; Ποιος θα το διερευνήσει αυτό;
Είμαι ο απέναντι,
Θα γράφω όσο μπορώ.
