κείμενο worldvespa.net
Δύσκολο να περιγράψεις το τροπικό κλίμα. Και δεν εννοώ να ξεκινήσω ν’ αραδιάζω εγκυκλοπαιδικές γνώσεις περί βροχερών και ξηρών εποχών, επιπέδων υγρασίας, μέσες θερμοκρασίες κι άλλα τέτοια. Μιλάω γι’ αυτό που νιώθεις όταν περνάς καιρό σε μια χώρα με τροπικό κλίμα και δη την εποχή των βροχών.
Η πυκνή, καταπράσινη βλάστηση, τα τεράστια δέντρα με τον παχύ ίσκιο, οι φοίνικες που ξεπηδούν αγέρωχοι και συνάμα ντελικάτοι, τα χρωματιστά, μυρωδάτα λουλούδια, όλα λάμπουν στο φως του ήλιου. Δεν μπορείς όμως να κουνηθείς και πολύ, να πας να τ’ απολαύσεις.
•Η ζέστη είναι δυσβάσταχτη κι αν βάλεις και την υγρασία που όλο και αυξάνεται καθώς μαζεύονται τα σύννεφα, καταλαβαίνεις τους αργούς ρυθμούς της ζωής των ντόπιων.
Κι έπειτα, ξεκινά ένας δυνατός αέρας και φέρνει τη βροχή. Απ’ τις πιο δυνατές που ‘χεις δει! Όμως, δεν κρατά πολύ. Από κάπου βρίσκουν και περνούν οι ακτίνες του ήλιου και συνήθως, όπως τρυπούν το σύννεφο βγαίνει από μέσα του κι ένα ουράνιο τόξο. Και το πράσινο των φυτών που έχουν μουσκέψει είναι πια τόσο έντονο που δε χορταίνεις να το βλέπεις. Και θυμάσαι μια φορά μια φωτογραφία που είχες ανεβάσει πολύ το “saturation” – τα χρώματα – στο φώτοσοπ κι έδειχνε ψεύτικη. “Τέτοιο χρώμα δεν υπάρχει στη φύση”, σου είχε πει ο δάσκαλος φωτογραφίας. Αν τον είχες εδώ, θα του έδειχνες!
δείτε περισσότερα για το ταξίδι της Αλεξάνδρας και του Στέργιου εδώ
