Στείλε μου κάτι από τη Βολιβία – «Φόβος»

Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *

Κάπου στη Βολιβία, 4000μ υψόμετρο, χειμώνας. Χαράζει. Το τοπίο άγριο, άνυδρο, αφιλόξενο. Ο αέρας και το κρύο δεν αστειεύονται. Βρισκόμαστε σε ένα καταφύγιο και η μοναδική σόμπα στο κέντρο της τραπεζαρίας είναι αδύνατο να ζεστάνει έστω και λίγο το χώρο. Άλλοι επισκέπτες δεν υπάρχουν, είναι βλέπεις η χαμηλή σεζόν και τα ξενοδοχεία στέκουν άδεια κι ερημωμένα. Ποιος να έρθει ως εδώ με τέτοιο κρύο;

Κι εγώ φοβόμουν το κρύο και την ερημιά. Την απομόνωση…κι αν πάθουμε κάτι και δεν είναι κανείς; Όλοι αυτό έλεγαν: “Κι αν πάθετε κάτι και δεν είναι κανείς;”. Για το κρύο δεν υπερέβαλαν, τα χέρια μου και τα ακάλυπτα μέρη του προσώπου μου πονούσαν πολύ και μετά από λίγο μούδιαζαν. Οριακά μπορούσα να ελέγξω τα δάχτυλά μου και να βγάλω μια φωτογραφία.

Στεκόμουν μέσα από το παράθυρο κι έβλεπα τη θέα που γινόταν όλο κι ομορφότερη, όλο και πιο δελεαστική με τα χρώματα του ήλιου που ανέτελλε. Να βγω; Θα παγώσω. Φοβάμαι το κρύο και την ερημιά. Μα, αν βγω θα δω τον ήλιο. Που θα πάει, μετά από λίγο θα με ζεστάνει. Δε γίνεται αλλιώς.

16.Φόβος.foto

Και βγήκα. Και πάγωσα. Και μετά ζεστάθηκα. Κι έβγαλα πανέμορφες φωτογραφίες.

Α, και το μεγαλύτερο λάθος ήταν ο φόβος της ερημιάς. Καλημέρισα τον βοσκό με τα λάμα του και γύρισα πίσω, όπου με περίμενε ένα ζεστό ρόφημα από την ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου.

Όποιος κι αν είναι ο φόβος, όταν τον ξεπεράσεις φαντάζει γελοίος.

 

 

* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο:https://worldvespa.wordpress.com/