Στείλε μου κάτι από την Βολιβία – «Παιχνίδι»
Από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου // *
Όχι μακριά από την πόλη του Ουγιούνι (Νοτιοδυτική Βολιβία), βρίσκεται ένα ακόμη αξιοθέατο της περιοχής, το “Νεκροταφείο Τραίνων”. Μέσα στο ερημικό τοπίο, που μόνο για λίγα χιλιόμετρα διακόπτεται από την ύπαρξη της μικρής τουριστικής πόλης, ένα μέρος όπου παλιά τραίνα έχουν αφεθεί να σκουριάζουν. Μεγάλες ατμομηχανές, που ίσως άλλοτε να τραβούσαν βαγόνια γεμάτα αλάτι από την αλμυρή έρημο του Ουγιούνι, μεταλλεύματα από την ευρύτερη περιοχή, ή ακόμη και βαγόνια γεμάτα από κόσμο που ταξίδευε.
Γυμνά πλέον από οτιδήποτε θα μπορούσε να δώσει μια πληροφορία για την αλλοτινή χρήση τους, εκτεθειμένα στα στοιχεία της φύσης, διαβρωμένα από τη σκουριά, αποτελούν ένα μακάβριο αξιοθέατο που δεκάδες επισκέπτες φωτογραφίζουν καθημερινά. Αφού πολλοί από τους ντόπιους πήραν από τα παρατημένα τραίνα ό,τι μπορεί να είχε κάποια αξία, τώρα πια σχεδόν κανείς δεν έχει λόγο να έρθει να τα δει.
Κι όμως, τα σκουριασμένα κουφάρια με έναν απρόσμενο τρόπο, για μια στιγμή απέκτησαν καινούρια ζωή. Μια οικογένεια ντόπιων ξεκουραζόταν στη σκιά λίγα μέτρα πιο πέρα και τα δυο μικρότερα αγόρια προφανώς είχαν βαρεθεί να περιμένουν. Τρέχοντας, κατευθύνθηκαν προς ένα μισοδιαλυμένο βαγόνι κι άρχισαν να παίζουν ανεβοκατεβαίνοντας τα σκαλιά του και τραβώντας έναν μεταλλικό μοχλό.
Αυτό που πάντα θαύμαζα στα παιδιά είναι η ικανότητά τους να μετατρέπουν σε οτιδήποτε θελήσουν ακόμη κι ένα κομμάτι σκουριασμένο σίδερο. Πού να βρισκόντουσαν άραγε εκείνη τη στιγμή; Σε μια πειρατική γαλέρα; Σε ένα διαστημόπλοιο; Σε μια ανεξερεύνητη ζούγκλα; Γελούσαν, έτρεχαν, φώναζαν και μόνο η φωνή της μητέρας τους τα μετέφερε πίσω στο βαγόνι, απ” όπου και κατέβηκαν γρήγορα για να ακολουθήσουν την υπόλοιπη οικογένεια στην καρότσα του μικρού φορτηγού.
Μακάρι να μην ανέβηκαν στην καρότσα. Μακάρι να ανέβηκαν σ” ένα ακόμη διαστημόπλοιο. Μακάρι να μη γύρισαν στο φτωχικό τους σπίτι. Μακάρι να γύρισαν στο διάστημα…
* Για πολύ ή για λίγο, η Αλεξάνδρα Φεφοπούλου θα λείπει από την Αθήνα. Με τον φίλο της και μια Vespa κάνουν τον γύρο της Νότιας Αμερικής. Της ζητήσαμε να στέλνει κάθε εβδομάδα μια φωτογραφία που θα καθρεφτίζει μικρά και μεγάλα «κάτι» από τη ζωή της ταξιδεύοντας. Δέχτηκε. Άραγε πόσο μακριά μπορεί να είναι η καθημερινότητα μίας ελληνικής πόλης από τις πόλεις που η Αλεξάνδρα βλέπει σήμερα; Για περισσότερα γύρω από τα ταξίδια της Αλεξάνδρας και του Στέργιου επισκεφτείτε το ιστολόγιο:https://worldvespa.wordpress.com/
