Γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //
Αισθάνομαι ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα καταδικασμένη. Καταδικασμένη να ζει κάθε πολιτικό τρεντ στην πιο τραγελαφική του έκφανση. Από την «πρώτη φορά» του θερμού εναγκαλισμού με τις ΜΚΟ (άλλα αντ’ άλλα με Μουζάλα) και την επιχειρούμενη επίλυση του προσφυγικού μέσω επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων τύπου «Νόμπελ για τις γιαγιάδες» και επισκέψεων στον Πάπα (!), τώρα περάσαμε στην «κανονικότητα». Όπου «κανονικότητα» η διακυβέρνηση της χώρας από έναν αλλοπρόσαλλο συγκρητισμό ιδεολογιών και πολιτικών κατευθύνσεων που ξεκινούν από τις παρυφές του φιλελευθερισμού και καταλήγουν στην στρατικοποιημένη άκρα δεξιά.
•Όλος αυτός ο συρφετός συγκατοικεί στη δεξιά πολυκατοικία με την ευγενική χορηγία συγκεκριμένων επιχειρηματικών κέντρων και τον έλεγχο περί του 90% των Μέσων Ενημέρωσης. Δεν επεκτείνομαι περαιτέρω, διότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να αγοράσει κι εμάς ο μεγάλος μιντιάρχης και να με στείλει ωραιότατες διακοπές στα νησιά του Πάσχα.
Επιστρέφω στην αρχική τοποθέτηση: Ρίχνοντας μια ματιά στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι τίποτα δεν λειτουργεί σωστά όταν συναντάει την ελληνική πραγματικότητα. Όλες οι ιδέες, όλες οι πολιτικές κινήσεις «δυτικού» τύπου, έρχονται στην Ελλάδα σε λανθασμένο χρόνο, με λανθασμένο τρόπο και εκφράζονται από τους πλέον ακατάλληλους ανθρώπους. Αναπόφευκτη συνέπεια ο σφιχτός εναγκαλισμός με τη γελοιότητα. Με απλά λόγια: Θες να γίνεις ο υπηρέτης των ΜΚΟ; Γίνε η Καρόλα Ρακέτε της ΕΕ, πάρε ένα πλοίο και μπες στο μάτι του Σαλβίνι. Μη γίνεσαι ο Μουζάλας με την κουτάλα και τα σωσίβια. Θέλεις να συμμετάσχεις σε κάθε νέα εφεύρεση του λίμπεραλ λόμπι και να είσαι στην πρώτη γραμμή; Γίνε η Γκρέτα Τούνμπεργκ της ΕΕ και παίξε ψηλά στις μηχανές προπαγάνδας. Μη γίνεσαι ο Νίκος Φίλης να στέλνεις προσκλητήρια.
Αυτά είναι λίγο-πολύ «περσινά ξινά σταφύλια» και για πολλούς μια μακρινή (και μάλλον δυσάρεστη) ανάμνηση. Τώρα το ενδιαφέρον εστιάζεται αλλού, καθότι έχουμε διάφορα… φρούτα νέας εσοδείας. Τα φέραμε από δω, τα φέραμε από κει, έφτασε αισίως (και) στην Ελλάδα το alt-right αφήγημα της αντίστασης απέναντι στην επερχόμενη ισλαμοποίηση με «αιχμή του δόρατος» τις λεγόμενες «κινήσεις γειτονιάς» (NIMBY).
•Η αλήθεια είναι ότι το πράγμα φαινόταν από καιρό, ειδικά αν το δει κανείς ως λογική συνέχεια της «μακεδονομαχίας», όπου οι οργισμένοι… καναπεδιστές θυμήθηκαν ξαφνικά το ξεπούλημα της χώρας μετά από 10 χρόνια επιτροπείας, για να το ξεχάσουν άμα τη επιστροφή στην κανονικότητα και την πιστή εφαρμογή της συμφωνίας. Επειδή λοιπόν ούτε συμφωνία θα ακυρώσουμε, ούτε θα πάρουμε τα όπλα για τα Σκόπια, πρέπει κάπου να διοχετεύσουμε την απαράμιλλη εθνικοφροσύνη μας. Και οποία καλύτερη διοχέτευση από την αντίσταση στην μετεγκατάσταση των μεταναστών στις γειτονιές μας
Πετάει λοιπόν τη μεγάλη ιδέα ο σοφός Έλλην: Πώς θα προστατεύσω τον πολιτισμό μου από την… αλλοίωση; Θα οργανώσω κινήσεις NIMBY, τρώγοντας χοιρινό και πίνοντας μπύρες μέσα στα μούτρα τους! Προέκταση αυτής της εξαιρετικής συλλογιστικής: Πώς θα προστατεύσω το δικαίωμά μου στην ελεύθερη έκφραση; Θα βγω αύριο από το σπίτι μου και θα μιλάω ασταμάτητα σε όποιον βρω μπροστά μου. Και πώς αλλιώς θα ήταν το NIMBY στην Ελλάδα, αν δεν περιλάμβανε τη δέουσα γραφικότητα; Και πόσο ξένο στην κουλτούρα μας θα ήταν το κακοχωνεμένο NIMBY αλά ελληνικά, αν στην κίνηση δεν συμμετείχαν και προβεβλημένα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος;
Για τους τελευταίους βέβαια, ιδιαίτερες απαιτήσεις σοβαρότητας δεν μπορείς να έχεις. Εξάλλου, είναι πολύ πιο εύκολο να φας σουβλάκια όντας βουλευτής από το να επεξεργαστείς κάποιο νομικό πλαίσιο που να δίνει την οποιαδήποτε λύση (ακόμα και στην μικρότερη δυνατή κλίμακα) στο προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα. Στον υπόλοιπο κόσμο, μια τέτοια συμπεριφορά εκλαμβάνεται ως γελοιότητα. Στην Ελλάδα, τη χώρα που βγαίνεις στις εκπομπές και διατείνεσαι ότι είσαι «καταπιεσμένος λευκός φιλελεύθερος ορθόδοξος» (κάτι σαν Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο και Παναθηναϊκός στο μπάσκετ) και σε αποθεώνουν για τη μόρφωσή (!) σου, αυτό το λέμε πια κανονικότητα. Γιατί – δυστυχώς- είναι.
