Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //
Ο Γιώργος Καπινιάρης ανήκει στη γενιά ηθοποιών που ανεβαίνουν στη σκηνή του θεάτρου γιατί πιστεύουν πως έχουν γεννηθεί να ζουν εκεί. Τους σέβομαι. Δεν κάνουν εκπτώσεις στις φιλοδοξίες τους. Δεν το κρύβω, τον γνωρίζω μερικούς μήνες τώρα. Κάθε φορά που προφέρει τις λέξεις «Θέατρο», «σκηνή» είναι σαν να αναφέρεται στον δικό του επίγειο παράδεισο. Ο Γιώργος, άνθρωποι σαν τον Γιώργο, είναι το «ανοιχτό παράθυρο» του fragile στην επικοινωνία που αναπτύσσει με κάθε «εκείνον» ή «εκείνη» που θεώρει την τέχνη στη ζωή του απαραίτητη όσο το οξυγόνο για μια ανάσα.
-Πότε είπες “Θέλω να γίνω ηθοποιός;”
-Στα 25 μου, χωρίς να το ‘χω σκεφτεί ποτέ άλλοτε μέσω της εις άτοπον απαγωγής! Ήμουν και είμαι πολύ ανήσυχος, με ό,τι καταπιανόμουν ενθουσιαζόμουν εύκολα και μου περνούσε γρήγορα. Χαρακτηριστική είναι η απάντηση των δικών μου όταν τους το είπα… ’’Θα σου περάσει…’’, μου είπαν. Δεν μ’ έπαιρναν ποτέ στα σοβαρά… Δεν μου πέρασε όμως …το αντίθετο θα έλεγα.
-Και πότε ανέβηκες για πρώτη φορά στη σκηνή;
-Σε ηλικία 11 ετών όταν ήμουν στην Ε΄ Δημοτικού, στα πλαίσια μιας σχολικής εκδήλωσης, στο Δημοτικό θέατρο Καλλιθέας. Το έργο λεγόταν, μάλλον, ‘’Το 5’’ απ ό,τι θυμάμαι. Ήμασταν τέσσερα παιδιά που θεωρούσαμε σημαδιακό ότι ο αριθμός 5 εμφανίζεται παντού! Θυμάμαι έντονα τη χαρά που είχαμε, τη χαρά του παιχνιδιού όπως όταν παίζαμε μπάλα στην αλάνα που ναι, ευτυχώς, τις πρόλαβα… Πολύ όμορφο συναίσθημα που δυστυχώς το ξεχνάμε πολλές φορές στη δουλειά μας. Λέμε χαρακτηριστικά: ‘’Παίζω εκεί!’’, μας ρωτάνε: ’’Πού παίζεις;’’. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
-Και πότε ανέβηκες για πρώτη φορά ως επαγγελματίας σε σκηνή θεάτρου;
-Το 2008. Ήμουν δευτεροετής στη δραματική σχολή Δήλος- της Δήμητρας Χατούπη, στο έργο ‘’Η Συνοδός’’ της Νίνα Μπερμπέροβα, που την ερμήνευε η Δήμητρα Χατούπη σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη, στο θέατρο Βαφείο. Έπαιζα έναν Ρώσο ζεν πρεμιέ ονόματι Μπερ.
-Τι δεν θα ξεχάσεις από την παραπάνω στιγμή;
-Τη διαδικασία των προβών. Το χτίσιμο της επικοινωνίας με τον σκηνοθέτη και τους παρτενέρ. Το ‘’ψάξιμο’’ του ρόλου, οι αναλογίες που ψάχνεις να βρεις μ’ εσένα και τον ρόλο, ο συσχετισμός δηλαδή. Οι εντάσεις πλησιάζοντας προς την πρεμιέρα. Την αγωνία πριν την πρεμιέρα και τη στιγμή λίγο πριν βγεις στη σκηνή. Κάτι το οποίο είθισται αλλά η πρώτη φορά, ε, είναι πιο έντονη.
-Ο ρόλος του θεάτρου αυτή την περίοδο, που βρίσκει τους περισσότερους γονατισμένους, ποιος μπορεί να είναι;
-Κάθε εποχή έχει τα συν και τα πλην της, χαρακτηρίζεται από μία τάση. Σήμερα δεν γνωρίζουμε ποια είναι η τάση αυτή και σ’ αυτό συμβάλλουν οι κοινωνικοπολιτικές οσμώσεις παγκοσμίως. Περιμένουμε μέσα από τη σύγχυση και τον φόβο να δούμε τι θα μας ξημερώσει. Είναι λογικό αυτό που συμβαίνει. Είναι μία κρίσιμη μεταβατική περίοδος. Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε, πώς θα αντιδράσουμε σ’ αυτό το ερέθισμα; Θα συνεχίσουμε να απομονωνόμαστε όλο και περισσότερο, γεγονός που συμβαίνει έντονα με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε για ό,τι μας συμβαίνει τις ευθύνες μας στους άλλους; Μας συμφέρει ο τρόπος αυτός που πράττουμε; Θα μας βγάλει απ’ το αδιέξοδό μας; Όπως λέμε και στη δουλειά μας Ερέθισμα – Υποδοχή – Αντίδραση. Ε, εδώ επειδή με ρωτάς, έρχεται η συμβολή του θεάτρου. Σκοπός της παράστασης είναι να δημιουργήσει ερωτήματα στον θεατή, όχι να δίνει απαντήσεις. Μέσα από το θέαμα που παρακολουθεί και την ιδέα που αυτό πραγματεύεται να έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό. Να πάρει κάτι που θα τον βελτιώσει, θα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο, να τον βάλει να σκεφτεί αν πράττει ορθά ή όχι ως μέρος ενός κοινωνικού συνόλου. Αυτός είναι ο στόχος κάθε καλλιτέχνη, άλλοτε το πετυχαίνει κι άλλοτε όχι. Και υπάρχουν παραστάσεις που το πετυχαίνουν.
-Η μεγαλύτερη δυσκολία στη ζωή ενός νέου ηθοποιού στην Αθήνα του 2017 ποια είναι;
-To να ζεις αξιοπρεπώς απ’ αυτή τη δουλειά, να βγάζεις τα προς το ζην που λέμε, έχει καταντήσει άθλος. Δυστυχώς είναι ένα επάγγελμα που αντιμετωπίζεται ως χόμπυ. Όπως ορίζεται η λέξη χόμπυ, είναι η κάθε δραστηριότητα πάνω σε κάποιον τομέα που ενδιαφέρει το άτομο και δεν του επιφέρει χρηματική αμοιβή και πραγματοποιείται συχνά κατα τη διάρκεια του ελεύθερου χρόνου. Απ’ τη στιγμή που το χόμπυ γίνεται πηγή εισοδήματος αποτελεί εργασία. Και σ’ αυτό ελπίζουμε. Αυτό πιστεύω τα λέει όλα. Απ’ την άλλη στις μέρες μας υπάρχουν και πολλές δραματικές σχολές. Κάθε χρόνο αποφοιτεί ένας μεγάλος αριθμός ηθοποιών που είναι δύσκολο ν’ απορροφηθεί απ την εγχώρια αγορά. Όπως συμβαίνει άλλωστε και σ’ άλλους κλάδους. Τα ποσά όπως λέμε και στα μαθηματικά είναι αντιστρόφως ανάλογα.
Και ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στη ζωή ενός νέου ηθοποιού στην Αθήνα του 2017;
-Ν’ αντέξει, να βρει τρόπους ώστε να μην απογοητεύεται διατηρώντας ενεργή τη φλόγα μέσα του, να μην κουραστεί να κυνηγά τα θέλω του. Να δουλεύει πολύ πάνω στο αντικείμενο που αγαπά, να εξελίσσεται, να μη βιάζεται να γίνουν όλα γρήγορα… παγίδα των καιρών. Το κλισέ υπομονή και επιμονή κι ο χρόνος θα δείξει. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω τώρα εγώ με τον ρομαντισμό που διαθέτω. Αύριο δεν ξέρω… μπορεί να τα παρατήσω όλα και να την κάνω στην επαρχία και να ταΐζω κοτούλες. Επειδή πολλά ακούω και βλέπω και βιώνω από τον περίγυρό μου τον τελευταίο καιρό θα πω να ‘μαστε καλά στην υγεία μας και να μην πάψουμε ν’ αγωνιζόμαστε για τα θέλω μας.
