Του Γιάννη Παναγόπουλου //

Θυμάμαι το πρώτο τους χιτ. Μέσα δεκαετίας 1990. Οι εικοσάρηδες κάνουν λες και βρήκαν «φωνή» ακούγοντας το κομμάτι «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά» μιας μπάντας που λέγεται Υπόγεια Ρεύματα. Το ίντερνετ δεν είναι διαδεδομένο όπως είναι τώρα. Τα νέα για το συγκρότημα κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα. Ο χρόνος περνά. Μας μαθαίνει πως τα Υπόγεια Ρεύματα δεν είναι γκρουπ του ενός τραγουδιού, μια μανία για τη σεζόν. Η μπάντα συνεργάζεται με τα πιο δυνατά ονόματα του ελληνικού τραγουδιού – Θάνος Μικρούτσικος, Γιώργος Νταλάρας – περιοδεύει, ηχογραφεί νέο υλικό. Τα Υπόγεια Ρεύματα είναι η μόνη μπάντα των 90’s που δεν σταμάτησε ποτέ.  Η εποχή τα εμπνέει. Τα τραγούδια τους καίνε άποψη για το παρόν. Το τελευταίο διάστημα  έχουν κυριολεκτικά οργώσει την Ελλάδα δίνοντας συναυλίες. Δεν έχει και τόσo σημασία πού μπορεί να γίνονται αυτές. Σημασία έχει η κάθε συναυλία να περνά το μήνυμα πως ενάντια στη βαρβαρότητα της εποχής η μουσική μπορεί να παίξει ρόλο. Να περάσει το μήνυμα πως μπορούμε να είμαστε ενεργοί στη ζωή χωρίς να τρώμε αμάσητη την ιδέα της ηττοπάθειας.

– Όλα αυτά τα χρόνια, από τα ταξίδια που έχετε κάνει στην Ελλάδα παίζοντας live ποια ήταν η στιγμή που κρατάτε ως αξέχαστη;

-Πολλές αξέχαστες στιγμές και μαζεύουμε συνεχώς κι άλλες. Από τα τελευταία χρόνια: Πρώτον, συναυλία στους Παξούς 2009, πήγαμε από ένα σημείο και μετά με μικρό φουσκωτό σκάφος, ήταν κάτι σαν το ζευγάρωμα του λευκού καρχαρία. Τρομακτική εμπειρία: αποφυγή γιγαντοοθόνης στα Χανιά πέρυσι το καλοκαίρι. Θα σκοτωνόμασταν, πέρασε ξυστά από το κεφάλια μας μετά το λάιβ! Το σχεδόν αποκορύφωμα είναι στα Γιάννενα το 2014 όπου την ώρα του soundcheck μπήκε ένα νιόπαντρο ζευγάρι να βγάλει τις φωτογραφίες του γάμου, αλλά το αποκορύφωμα είναι από την Κομοτηνή το 2015 όπου καταλάβαμε και το νόημα της ζωής: καθώς επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο μετά το live έρχεται τρελαμένος τύπος από μακριά, τρέχοντας καταπάνω μας, φωνάζοντας ΠΑΑΑΣΟΟΟΟΚ και περνάει από δίπλα μας συνεχίζοντας την τρελή του πορεία. Πέρασε από δίπλα μας όλη η αλήθεια.

– Έβλεπα φωτογραφίες από πρόσφατα live σας. Ο κόσμος μοιάζει να σας συμπεριφέρεται λες και δεν έχει περάσει μια μέρα από την εποχή που σκάγατε στη δισκογραφία. Αισθάνεστε έτσι κ εσείς;

-Αισθανόμαστε ότι ο κόσμος έχει αλλάξει τα τελευταία δύο χρόνια γενικά στα live. Βλέπουμε ότι έχει όρεξη να δει ένα live, σαν εκτόνωση, σαν να γεμίζει κάτι μέσα του. Είχε χαθεί αυτό κάπως. Με λίγα λόγια ο κόσμος δεν είναι μόνο κατανάλωση και «διασκέδαση», έχει μεγάλη συμμετοχή με τον τρόπο του και το θεωρούμε μεγάλη τύχη που το βιώνουμε αυτό διότι μας δίνει την ώθηση ώστε να συνεχίζουμε και να προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο.

– Θα ηχογραφήσετε ζωντανά το άλμπουμ σας στο 10ο Vinyl Is Back (17, 18 και 19 Μαρτίου στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου). Πώς έκατσε αυτή η ιδέα;

-H ιδέα ήταν απλά ενός μπασίστα. Γενικά μόνο οι μπασίστες έχουν τέτοιες ιδέες και ειδικά ο μπασίστας μας! Όλο αυτό το σκέφτηκε ο Νίκος Γιούσεφ και προέκυψε από μια εμφάνιση που είχαμε κάνει σε ένα προηγούμενο Vinyl is back. Είχαμε την τύχη να παίζουμε live και γύρω μας να υπάρχει κόσμος που αγαπάει τη μουσική, βινύλια, πικ απ και διάφορα άλλα πράγματα που σέβονται τη μουσική, οπότε η ηχογράφηση θα είναι ένα ντοκουμέντο σεβασμού προς τη μουσική.

– Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που πήρατε όλα αυτά τα χρόνια ως μπάντα;

-Από άλλους ή από εμάς γενικά σαν μπάντα; Δεν μπορούμε να εστιάσουμε μόνο σε ένα, όλα είναι πολύ σημαντικά, όπως το να μένεις ενωμένος, να είσαι ομαδικός, να πιστεύεις ότι μπορείς να δημιουργήσεις κάτι από το μηδέν, να μην είσαι τσαπατσούλης, να μην κάνεις αρπαχτές και πολλά άλλα από άλλους. Όχι ότι δεν έχουμε κάνει λάθη, όλοι μας έχουμε κάνει λάθη. Να, μερικές φορές το ότι παίζεις μουσική μπορεί να ‘ναι και λάθος σ’ αυτόν τον τόπο.

– Καλλιτεχνικά τι δεν έχετε πει ακόμα που πρέπει να πείτε το συντομότερο δυνατό;

-Πολλά δεν έχουμε πει, όλοι μας. Θέλει προσπάθεια, υπομονή και όρεξη και πάντα θα έρχονται πράγματα που δεν έχουμε πει. Η τέχνη κάνει update κάθε δευτερόλεπτο άσχετα που ο κόσμος παίζει ακόμα με atari.