Του Κυλικαντζή
Ο ιδιωτικός τομέας δημιουργεί χρέη επενδύοντας και αγοράζοντας. Δεν είναι κρυφό. Χρησιμοποιεί δανικό χρήμα. Η αύξηση της ζήτησης οδηγεί στην αύξηση των τιμών των περιουσιακών στοιχειών η οποία συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι νομοτελειακά η φούσκα των τιμών να σπάσει. Κάπως έτσι ξεκινά αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ως “διαδρομή του Θανάτου”.
Ύφεση, ανεργία, μείωση ζήτησης, μείωση επενδύσεων, μείωση εσόδων δημοσίου, αύξηση ελλειμμάτων, αύξηση δημοσιών χρεών, νέοι φόροι, νέα μείωση δαπανών, νέα μείωση μισθών και συντάξεων, χρεοκοπίες, αύξηση κόκκινων δανείων, τραπεζικά προβλήματα. Όταν συμβαίνουν όλα αυτά ο ιδιωτικός τομέας έχει από τη μία πλευρά υψηλά χρέη ενώ από την άλλη περιουσιακά στοιχεία η τιμή των οποίων μειώνεται συνεχώς λόγο της απουσίας ζήτησης. Έτσι προσπαθεί είτε να αυξήσει τη ζήτηση, είτε να αυξήσει τις αποταμιεύσεις του, είτε να εξοφλήσει τα χρέη του. Αυτή τη χρονική στιγμή η νομισματική πολιτική (κρατική ή ευρωπαϊκή) χάνει την αποτελεσματικότητας επειδή, απλά, ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι πια πρόθυμος να αυξήσει τον δανεισμό του. Αυτό ακόμη και αν τα επιτόκια είναι μηδαμινά. Από την άλλη οι περισσότερες τράπεζες δεν ενδιαφέρονται να τον δανείσουν επειδή οι ισολογισμοί τους είναι ζημιογόνοι.
Οι τράπεζες ως τοκογλύφοι δανείζουν με κριτήριο τις εγγυήσεις (ακίνητα) που τους δίνονται καθώς και τα εισοδήματα των οφειλετών με στοιχεία δηλαδή που μειώνονται απότομα και συνεχώς. Ενώ το παγκόσμιο χρέος (ιδιωτικό και δημόσιο) αυξάνεται ραγδαία τα επιτόκια είναι αρνητικά. Σκεφτείτε τις επίσης που δέχονται οι διαχειριστές συνταξιοδοτικών ταμείων να καλύψουν τις αρνητικές αποδόσεις των χαρτοφυλακίων τους. Αυτά τα ταμεία είναι κεφάλαια χαμηλού ρίσκου. Δηλαδή τα 2/5 των διαθεσίμων τους τα έχουν τοποθετημένα σε χαμηλού ρίσκου ομόλογα και τραπεζικές καταθέσεις με μηδαμινές αποδόσεις. Και αυτό δεν είναι το μοναδικό τους πρόβλημα στη Διαδρομή του Θανάτου. Παράλληλα αυξαίνεται η ανεργία, μειώνονται οι μισθοί. Έτσι αναγκάζονται να γίνουν πελατάκια των Hedge Funds. Δηλαδή να κερδίζουν μόνο από τις μετοχές και τα παράγωγα.
Τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά ταμεία είναι οι κυριότεροι συντελεστές των χρηματαγορών με συνολική δυναμικότητα 30 τρις. Μιλάμε για το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ (70 τρις). Μιλάμε για ένα ποσό που ξεπερνάει το σύνολο αυτού που διαθέτουν όλοι οι υπόλοιποι επενδυτές μαζί (ασφαλιστικές εταιρείες, συναλλαγματικά αποθέματα κρατών και Hedge Funds).
Τα ταμεία διαχειρίζονται τα χρήματα των συντάξεων των εργαζομένων. Ουσιαστικά οι τελευταίοι οι οποίοι κατηγορούν το κεφάλαιο απειλούνται από τα ίδια τους τα χρήματα!
Αυτό συμβαίνει γιατί η μεγαλύτερη πληγή του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι η αναζήτησή διαρκώς μεγαλύτερης βραχυπρόθεσμης κερδοφορίας. Μέσα από αυτή την αντίληψη τα χρήματα δεν επενδύονται όπως οφείλουν στην πραγματική οικονομία οπότε όχι μόνο δεν δημιουργούνται θεμελιώδης ανάπτυξη ταυτόχρονα με νέες θέσεις εργασίας αλλά αποσταθεροποιείται εντελώς το σύστημα. Ουσιαστικά συνιστούν τους κυριότερους αιμοδότες του κτήνους που δεν είναι άλλο από το διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση θέσεων εργασίας, δηλαδή τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, τη μείωση του ΑΕΠ αλά και την αύξηση του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους.
