από τη Ρομίνα Ξύδα
Αργά και βασανιστικά τα πρότυπα αλλάζουν. Πόσο αργά; Πόσο βασανιστικά; Τα πάντα ρει…φίλοι μου. Αλλά μπορώ να μας φανταστώ, έστω και στύβοντας βάρβαρα τη φαντασία μου, πως στο ημερολόγιο του μέλλοντος θα λέμε “Του Αγίου Νυστεριού ανήμερα” ή “Παραμονές της Αγίας Βελόνας”. Ξέρω πως το λεκτικό μου άλμα μπορεί να μπερδεύει. Ας γυρίσουμε στα εγκόσμια. Και ας πάρουμε τη βοήθεια της μαζικής κουλτούρας παρακαλώ. Εκείνη ξέρει. Εκείνη παράγει πρότυπα. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα το “Girls and Boys” των Blur, μιλάω για τα μέσα της δεκαετίας του 1990, πήρα το μήνυμα πως “κοριαγόρια” και τα “αγορίτσια” είναι το μέλλον της βιομηχανίας του σεξ. Χέι δεν μιλώ για γυμνά σώματα. Μιλώ για το σεξ στην κυριολεξία, τα φύλα.
Οι Blur στο μεγαλύτερο χιτ της καριέρας τους τραγούδησαν
Street’s like a jungle
So call the police
Following the herd
Down to Greece
On holiday
Love in the nineties
Is paranoid
On sunny beaches
Take your chances
Looking for
Girls who are boys
Who like boys to be girls
Who do boys like they’re girls
Who do girls like they’re boys
Always should be someone you really love
Ρε γαμώτο είμαι ρετρό; Ξεφυλλίζω αντρικά περιοδικά με τη σκέψη ότι η χειρότερη ψωνάρα γυναίκα είναι ο πιο επιμελώς ατημέλητος άντρας. Οι εικόνες τους με καθηλώνουν: Σε κάθε σελίδα κυριαρχούν απαλά αγοράκια. Μεταξωτά. Λεπτεπίλεπτα. Εύθραυστα. Με ημι-σιλικονάτα χειλάκια να ξαπλώνουν νωχελικά επάνω σε γυμνούς ώμους. Και με βλέμμα απλανές να σου πεταρίζουν τη δίμετρη βλεφαρίδα.
Ανατριχιάζω. Άσχημες εικόνες, άοσμη ομορφιά. Πού και πού αντικρίζω μια ευχάριστη έκπληξη. Αγόρια αληθινά, σαν τις αληθινές πατάτες, στις παλιές ταβέρνες. Τις σπάνιες. Τις κομμένες από χέρι. Όχι προκάτ κουκλάκια με μαύρο αίλάινερ στο μάτι, γκλιταρισμένο βλέφαρο και χειλάκι πετροκέρασο. Πάντα έλεγα πως η εικόνα, η κάθε εικόνα, είναι ικανή να σου δημιουργήσει πλήθος φαντασιώσεων. Και τώρα διστάζω, αναθεωρώ. Διότι, τι φαντασίωση μπορεί να σου «ξυπνήσει» ένας άντρας που βάζει πούδρα και κραγιόν στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου; Που ξυρίζει γαμπούλα και στέρνο;
Κλείνω τα περιοδικά και οι παραισθήσεις κάνουν πάρτυ: Βλέπω το καλοκαίρι. Αμμουδιές, θάλασσες, παραλίες και πλοία φορτωμένα από σερνικές στρατιές φάσιον βίκτιμς. Ξεπατικωτούρες των αγοριτσιών, να κατεβαίνουν από το πλοίο της γραμμής και να παρελαύνουν κουνιστοί και λυγιστοί έχοντας ως ύμνο εκείνο το τετράστιχο της Μαλβίνας από ένα άρθρο της με τίτλο: «Πούτσι Παντού»: «Στην Άνδρο βάλε μόνο Τοντς, στη Δήλο Έτρο Καφτάνι, Καβάλι φόρα στα Φυρά, μάτι να μη σε πιάνει. Τα Μπλουμαρίν στη Λεμεσό, στη Ζάκυνθο τα Πράντα και στο χωριό της μάνας σου, φάσιον Άγιοι Σαράντα». Αγόρια, αλλάξτε σελίδα!
