Γιάννης Παναγόπουλος
Η παράσταση Girls and Boys ανιχνεύει το παρόν των σχέσεων και της έμφυλης βίας. Καθόλου τυχαία, το έργο ανεβαίνει για τέταρτη χρόνια στο Θέατρο 104.
Girls and Boys. Τι έχουμε εδώ; Ας ξεκινήσουμε με το σενάριο του θεατρικού έργου. Ένα ζευγάρι, αφού έζησε έναν κινηματογραφικό πρόλογο στη σχέση του και φούλαρε την κοινή του ζωή με μικρά και μεγάλα, τέρμα ματαιόδοξα, καταναλωτικά στολίδια, καταλήγει σε ένα εφιαλτικό φινάλε. Η Δώρα Παρδάλη ενσαρκώνει τη γυναίκα που μέσα της περνά όλο το φάσμα μιας εποχής που ολοκληρώνεται αφήνοντας βίαιο πάταγο. To Girls & Boys έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του τον Φεβρουάριο του 2018 στο Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου, σε σκηνοθεσία Lyndsey Turner, με πρωταγωνίστρια τη βραβευμένη με BAFTA Carey Mulligan, σοκάροντας το κοινό και αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές. Ένας συνταρακτικός μονόλογος για τη βία, την εξουσία, τις σχέσεις των δύο φύλων μέσα στη σύγχρονη πατριαρχική κοινωνία. Η πρωταγωνίστρια της παράστασης έδωσε απαντήσεις σε ερωτήματα που αφορούσαν την παράσταση, τις προεκτάσεις της αλλά και τα δικά της “μανιφέστο” γύρω από την άνθιση των ανθρωπίνων φύλων.
-Τι σημαίνει για σένα πως η παράσταση ανεβαίνει για τέταρτη χρονιά σε σκηνή της Αθήνας;
Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Πιστεύω πολύ σε αυτή την παράσταση και πιστεύω πολύ σε αυτό το έργο από την πρώτη στιγμή. Νιώθω πως η ενασχόληση μαζί του και η συνεργασία μου με την Άννα Μαρία Στεφαδούρου, η οποία είναι μια πολύ έξυπνη και δημιουργική σκηνοθέτις, με έχουν μετακινήσει τόσο ως ηθοποιό όσο και ως άνθρωπο. Οπότε μόνο χαρά με γεμίζει το γεγονός ότι η παράσταση συνεχίζεται γιατί επικυρώνονται κάπως μέσα μου όλα αυτά που σκέφτομαι γι’ αυτή τη δουλειά.
-Ζούμε στην εποχή της ανθρωποποικιλίας. Η λογική των δύο φύλων είναι ένα φαινόμενο που ολοκληρώνει τον κύκλο του;
Αισθάνομαι και εύχομαι πως ναι. Αυτή η δυαδική κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε “αρσενικό” και ” θηλυκό” μοιάζει πλέον εγκλωβιστική και δεν ανταποκρίνεται στην εξέλιξη της κοινωνίας. Υπήρχε πάντοτε μία εμμονή, ακόμη και στα νομικά έγγραφα, να επιλέγεις μία από τις δύο κατηγορίες, πρέπει να επιλέξεις αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το φύλο έπρεπε να είναι εκεί, σε αυτές τις κατηγορίες. Πέρα από το κομμάτι του αυτοπροσδιορισμού και της ελευθερίας ο καθένας να εκφράζεται όπως θέλει, αυτή η κατηγοριοποίηση για μένα συντηρεί κάπως και ζητήματα εξουσίας, διαιωνίζει έμμεσα ανισότητες γιατί διαχωρίζει πάρα ενώνει. Διαχωρίζει με τον ίδιο τρόπο που συχνά διαχωρίζει η θρησκεία για παράδειγμα κτλ. Από τη στιγμή που τα φύλα είναι μια κοινωνική κατασκευή, νομίζω πως είναι πολύ πιο αληθινό και χρήσιμο πλέον να μιλάμε για ένα “συνεχές” όσον αφορά το κομμάτι αυτό, παρά να απαιτούμε από κάθε άτομο να ενταχθεί σε μια από τις δύο κατηγορίες.
-Η έλλειψη εργασίας των ανδρών έχει σηματοδοτηθεί από τον πολλαπλασιασμό περιστατικών βίας αλλά και δολοφονιών. Το φαινόμενο δεν απασχολεί μόνο την ελληνική κοινωνία αλλά και κοινωνίες άλλων χωρών της ΕΕ. Η κουβέντα για την ορατότητα των μειονοτήτων φουντώνει την ίδια στιγμή που δεν έχουμε τελειώσει με το ναρκισσιστικό κομμάτι της πατριαρχίας. Τελικά τι μας συμβαίνει;
Για να είμαι ειλικρινής νιώθω πως αυτό το ζήτημα οφείλει να εξεταστεί από πολλές και διαφορετικές οπτικές. Νομίζω πως το κομμάτι της επαγγελματικής αποτυχίας ή της επαγγελματικής δυσκολίας είναι ένα κομμάτι που στοιχίζει στους άνδρες, στην ανδρική ταυτότητα αν θες, με έναν τρόπο διαφορετικό από ό,τι στη γυναικεία. Αυτό φυσικά το λέω στο πλαίσιο των έμφυλων ρόλων και στο πώς κοινωνικά χτίζονται αυτοί. Αισθάνομαι πως η γυναικεία ταυτότητα είναι μια πιο ευέλικτη ταυτότητα, λυγίζει, αλλάζει, προσαρμόζεται απέναντι στη δυσκολία. Από την άλλη, είναι γεγονός ότι κοινωνικά η έννοια της επαγγελματικής επιτυχίας και κυρίως της οικονομικής επιτυχίας είναι αυτή που καθιστά συχνά την ανδρική ταυτότητα “δυνατή” και “αρρενωπή” οπότε πολύ συχνά η επαγγελματική απόρριψη βιώνεται από έναν άνδρα σαν ένας ολοκληρωτικός κατακερματισμός της ταυτότητάς του και του ανδρισμού του. Κι αυτό φυσικά συνδέεται άμεσα με την εξουσία και κατά συνέπεια με τη βία. Φυσικά και δεν έχουμε τελειώσει με το ναρκισσιστικό κομμάτι της πατριαρχίας, ταλαιπωρούμαστε από αυτό όλοι, έχουμε εσωτερικεύσει συμπεριφορές και ρόλους που δεν μπορούμε να δούμε καν μερικές φορές πως μας έχουν”φορεθεί”. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είμαστε σύμμαχοι απέναντι στην εξάλειψη της πατριαρχίας.
-Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ζευγάρια για το ποιος κερδίζει περισσότερα, ποιος απολαμβάνει μεγαλύτερα προνόμια στον εργασιακό χώρο έχει μεταβληθεί; Έχω την αίσθηση πως η έννοια της λέξης καριέρα “μετακινήθηκε” μετά την πανδημία. Όταν στέλνεις τη δουλειά σου ηλεκτρονικά, δεν υπάρχει η ένταση της φυσικής παρουσίας στον εργασιακό χώρο, κάποιες πραγματικότητες αναθεωρούνται. Συμφωνείς;
Στο κομμάτι της υποκριτικής το κομμάτι της εξ αποστάσεως εργασίας είναι αδύνατο οπότε ως ηθοποιός κατά τη διάρκεια της πανδημίας η μη δυνατότητα της φυσικής παρουσίας στο θέατρο ήταν καταστροφική. Κάνουμε μια δουλειά που απαιτεί τη φυσική παρουσία τόσο των ηθοποιών όσο και των θεατών άρα θα έλεγα πως δεν μπορώ να μιλήσω από προσωπική πείρα για το πώς η αποστολή της δουλειάς ηλεκτρονικά αλλάζει τις εργασιακές συνθήκες. Φαντάζομαι πως σε άλλες δουλειές που αυτό συνέβη, τα πράγματα γίνονται περισσότερο απρόσωπα, υπάρχει μια απόσταση που δεν μπορεί να υπερπηδηθεί λόγω του υπολογιστή, επομένως αναγκαστικά οι άνθρωποι συνεργάζονται με έναν διαφορετικό τρόπο. Η φυσική παρουσία στον χώρο, η επαφή με τους συναδέλφους, η παρατήρηση της γλώσσας του σώματός τους, η εγγύτητα, νιώθω πως σε κάνουν καλύτερο συνάδελφο. Δημιουργούν επίσης και μια άλλη διάσταση στο εργασιακό κομμάτι, αυτό της “ομάδας”, ενώ αντίθετα νομίζω πως οτιδήποτε αφορά σε online εργασία και συνεργασία επικεντρώνεται περισσότερο στο “άτομο”, στο “εγώ” και όχι στο “εμείς”.
-Μετά τις παραστάσεις Girls and Boys τι άλλο έχεις στο πρόγραμμά σου;
Θέλω να πάμε το Girls And Boys περιοδεία και σε άλλες πόλεις γιατί είμαι περήφανη γι’ αυτή τη δουλειά. Επίσης μετά το Πάσχα ετοιμάζουμε με την εταιρεία παραγωγής μας την επιχορηγούμενη παράσταση “The phlebotomist” σε σκηνοθεσία Μενέλαου Καρατζά.
Girls and Boys – Συντελεστές:
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Άννα-Μαρία Στεφαδούρου
Σκηνικά: Ηλέκτρα Σταμπούλου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Trailer: Έλενα Κώτση
Προβολή – Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Πρωταγωνιστεί η Δώρα Παρδάλη
Πληροφορίες Παράστασης
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο & Κυριακή στις 19:00
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 12€
Μειωμένο: 10€
Διάρκεια παράστασης 90 λεπτά
