Από τον Ελευθέριο Λεβαντή //
Cause the truth you might be runnin’ from is so small
But it’s as big as the promise, the promise of a comin’ day
Crosby Stills & Nash – Southern Cross (1982)
Καθόταν με τις ώρες στη βεράντα της. Μπροστά της μονίμως ένα φλυτζάνι καφές, πιο δίπλα ένα πακέτο τσιγάρα, ενώ πίσω της πετάγονταν μια κοτσίδα μακριά ξανθιά μαλλιά. Καθόταν υπομονετικά και κοίταζε προς την πόρτα του φράχτη της – σαν να περίμενε κάποιον να έρθει να την σώσει… ή απλά να του βάλει τις φωνές, που την άφηνε τόσα χρόνια μόνη… και μετά κοίταζε τον ουρανό – ιδίως τις βραδινές ώρες.
Και ήταν εκείνη η χρονιά με τα πεφταστέρια να σκορπούν τριγύρω σαν χρυσή βροχή και μετα να σκάζουν σχεδόν πάνω στα κεφάλια των χωρικών, σαν έτρεχαν ενθουσιασμένοι στα χωράφια τους, για να δουν από που έρχονται τ’ άστρα, μήπως και καταλάβουν πού πηγαίνουμε.
Όταν τα αστέρια πέφτουν στη γη, μεταφέρουν μηνύματα από το παρελθόν – μηνύματα μακάβρια σαν μνήματα, εφόσον αυτά τα μηνύματα μάς φτάνουν από κείνο που δεν υπάρχει πια, και που σαν να φωνάζουν πέφτοντας έτσι μελωδικά: δώσε μου μια δεύτερη ευκαιρία !
Και αν έλεγε ο Νίτσε ότι πρέπει να πορευόμαστε σαν τις σκιές των μελλούμενων, εκείνη τις έβλεπε φαίνεται εκείνες τις σκιές όταν είχε πεφταστέρια !
We are the imagination of ourselves …
William Melvin “Bill” Hicks
(Τα επιστημονικά δεδομένα δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας: το 98% των ανθρώπων δεν αλλάζει ποτέ τον τρόπο που σκέπτεται κατά τη διάρκεια της ζωής του – και από το υπόλοιπο 2%, ο ένας στους εκατό αλλάζει κάνοντας το μεγάλο βήμα προς την εξέλιξη τους είδους, ενώ ο τελευταίος αλλάζει τον τρόπο του (μόνο) όταν πεθαίνει !!)
Στην αρχή ήταν μόνο όνειρα, όνειρα γλυκόπικρα σαν καμένη ζάχαρη, τόσο οδυνηρά που της έκοβαν την ανάσα, τόσο άφταστα σαν μακρινές αναμνήσεις από το παιδικό ειδύλλιο που κάποτε ζούσε, αλλά που τώρα της έμοιαζε πια άπιαστο.
Σαν σε όνειρο να ‘χε δει και τον αγαπημένο της , έτσι της φαινόταν τώρα – έτσι γίνεται πάντα με κάθε σπουδαίο έρωτα –
σαν σε όνειρο νομίζουμε ότι τον βρίσκουμε. Ή μήπως μπερδεύαμε μέχρι τότε το όνειρο με την πραγματικότητα.
Και μήπως τότε μόνο αρχίζουμε να ζούμε πραγματικά.
Και για λίγο βλέπουμε τα πράγματα έτσι όπως είναι και όχι έτσι όπως φανταζόμαστε πως είναι.
Γιατί πολλές φορές μπερδεύουμε τι είναι πραγματικότητα με εκείνο που σκεφτόμαστε ότι είναι πραγματικότητα.
Και ενώ ο χρόνος κυλάει αμείλικτα προς την αιωνιότητα και η ταχύτητα αυτή της έκοβε την ανάσα!
Χάζευε τις προάλλες τη γυάλα με το όμορφο χρυσόψαρό της, να στέκεται μετέωρο μέσα στο νερό και κολλημένο με τη μούρη του στο γυαλί, να προσπαθεί να το διαπεράσει και θυμόταν ότι η μνήμη των ψαριών έχει διάρκεια ενός λεπτού, που εμάς μεν φαίνεται ελάχιστη, αλλά για τις διαστάσεις του χρυσόψαρου φαντάζει αρκετή.
Και αν κάπως έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους; Δηλαδή αν ζούμε μια ιδιαίτερα μικρή ζωή σε σύγκριση φερ’ ειπείν με εκείνη ενός άστρου, αλλά αν εμείς προσπαθούμε να καταλάβουμε τη ροή του κόσμου γύρω μας, σαν να είναι τόσο μικρός όσο το μπόι μας ;
Το εικοσιτετράωρο της ημέρας μας και τίποτα άλλο… σαν εκείνα τα έντομα που γεννιούνται το πρωί, γίνονται γονείς το μεσημέρι και πεθαίνουν το βράδυ… και ίσως και αυτά να μην μπορούν να φανταστούν ότι κάτι μπορεί να διαρκεί περισσότερο από μια μέρα!
Και έτσι ποιος ξέρει, ίσως για αυτό η αγάπη της για τον Λορέντζο να της φαινόταν τόσο απέραντη, ίσως γι’ αυτό να μην μπορούσε να χωνέψει τις αδικίες και την προδοσία που την κατέτρεχε από μικρή!
