Η ταινία της βραδιάς – “Ο Βασιλιάς” στην ΕΡΤ2

Ο Βαγγέλης Μουρίκης είναι ο καλύτερος “ανεξάρτητος” πρωταγωνιστής που έχει αναδείξει τα τελευταία τριάντα χρόνια ο ελληνικός κινηματογράφος και ο ρόλος που κρατά στην ταινία “Ο Βασιλιάς” (2002) το αποδεικνύει. Την ταινία που πρωταγωνιστεί εκείνος και σκηνοθέτησε o Νίκος Γραμματικός έπαιξε την Πέμπτη 11 Μαΐου στην ΕΡΤ2. Πια μπορείτε να δείτε την ταινία μέσα από την πλατφόρμα της ΕΡΤ Ertflix – ΕΔΩ

Στο Βασιλιά ο Βαγγέλης Μουρούκης υποδύεται τον Βαγγέλη. Ένα 35χρονο άντρα, αποφασισμένο να ξεκόψει από το σκοτεινό παρελθόν του και ν’ αλλάξει ζωή. Δοκιμάζει να κάνει μια καινούργια αρχή στο κτήμα του πατέρα του, στην Πελοπόννησο. Οι κάτοικοι της περιοχής τον υποδέχονται αρχικά με καχυποψία, που μετατρέπεται γρήγορα σε απροκάλυπτη εχθρότητα. Μόνος του υποστηριχτής είναι ο Αστυνόμος της γειτονικής κωμόπολης. Η απόφαση του Βαγγέλη να ξαναχτίσει την ζωή του και η προσπάθειά του να αντιμετωπίσει το εχθρικό περιβάλλον, εξομαλύνουν την κατάσταση και ο Βαγγέλης μοιάζει να εντάσσεται στην τοπική κοινωνία. Μέχρι την στιγμή που φτάνει η Μαρία, γυναίκα της ζωής του και σύνδεσμος με το παρελθόν, το οποίο κάνει μοιραία την εμφάνιση του. Η ρήξη του ήρωα με το περιβάλλον είναι πλέον αναπόφευκτη…

Ο σκηνοθέτης Νίκος Γραμματικός υπογραμμίζει: «”Ο Βασιλιάς” βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Ένας 35χρονος άνδρας αποφυλακίζεται, έχοντας εκτίσει την ποινή του για κατοχή και χρήση ναρκωτικών. Είναι αποφασισμένος να ξεφύγει, να αλλάξει ζωή. Από την πρώτη στιγμή, από την επιφυλακτική έως ψυχρή υποδοχή των δικών του ανθρώπων, από τυχαίες συναντήσεις με πολλούς γνωστούς, από το κενό βλέμμα των ναρκομανών που βολοδέρνουν στους δρόμους της πόλης, συνειδητοποιεί ότι η επάνοδος δεν θα είναι εύκολη. Έτσι, παίρνει την απόφαση να φύγει, να ξεκόψει από το παρελθόν. Δοκιμάζει να κάνει μια καινούρια αρχή στο κτήμα του πατέρα του, σε ένα χωριουδάκι της Πελοποννήσου.

Οι κάτοικοι του χωριού τον υποδέχονται αρχικά με καχυποψία. Στο συλλογικό υποσυνείδητο ο “ξένος” συνιστά απειλή. Υπονομεύει τον κοινωνικό ιστό. Και μολονότι δεν είναι πιο “ξένος” από τους λαθρομετανάστες -τους Αλβανούς εργάτες που δουλεύουν στα χωράφια για ένα κομμάτι ψωμί και τις Βουλγάρες που πλημμυρίζουν τα μπαρ και τα σκυλάδικα και έχουν σιωπηρά ενταχθεί στην ανθούσα παραοικονομία της περιοχής-, είναι διαφορετικός. Και ο διαφορετικός είναι δυνητικά επικίνδυνος, γιατί αυτό επιτρέπει στους άλλους να θεωρούν τον εαυτό τους κανονικό και οικείο. Ο φόβος απέναντί του εκφράζεται όχι ως αποτέλεσμα φυλετικού ρατσισμού, αλλά ως συνέπεια ενός κοινωνικού ρατσισμού, που εναντιώνεται σε κάθε απόκλιση. Και η ελληνική επαρχία, σε αντίθεση με το στερεότυπο, είναι ένα συμπίλημα άκρατου καταναλωτισμού, παραδοσιακού συντηρητισμού, φυσικού περιβάλλοντος και γκροτέσκας αρχιτεκτονικής.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό αντιθέσεων, η αρχική καχυποψία των κατοίκων του χωριού γρήγορα μετατρέπεται σε απροκάλυπτη εχθρότητα. Τη στιγμή που ο ήρωάς μας προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της ζωής του, το χωριό, χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα, απαιτεί την εκδίωξή του. Συγκεντρώνονται υπογραφές, επιστρατεύονται πολιτικά μέσα… Και όταν όλα αυτά αποδεικνύονται αναποτελεσματικά, καταφεύγουν στη βία. Συνειδητοποιώντας ότι ο κλοιός στενεύει γύρω του, ο ήρωας της ταινίας αντιδρά σπασμωδικά. Απαντά βίαια στη βία, μαχαιρώνοντας κάποιον από τους διώκτες του.

Θα παραδοθεί μόνος του και θα οδηγηθεί και πάλι στη φυλακή, εκεί από όπου ξεκίνησε. Αυτήν τη φορά η κατηγορία που αντιμετωπίζει είναι βαρύτερη. Οι μαρτυρίες είναι όλες εναντίον του. Ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζει την αλήθεια είναι η Βιβή, θαμώνας του καφενείου. Με την παρότρυνση του αστυνόμου καταθέτει υπέρ του ήρωά μας, παρά το γεγονός ότι όλο το χωριό είναι εναντίον της.»

Βραβεία: