Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Ο Γερμανός σκηνοθέτης, συγγραφέας και ηθοποιός, υπήρξε από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της μεταπολεμικής Γερμανίας.
Μαζί με τον Βιμ Βέντερς και τον Βέρνερ Χέρτζογκ αποτελούν τους μεγάλους σκηνοθέτες του νέου γερμανικού σινεμά της δεκαετίας του ‘70. Οι ταινίες του χαρακτηρίζονται για την κοινωνική και πολιτική κριτική ευαισθησία τους και αναφέρονται κυρίως στα θέματα της καταπίεσης και της απόγνωσης. Στο επίκεντρό τους τα ήθη και οι αξίες της μεσοαστικής τάξης.
Ο Φασμπίντερ γεννήθηκε στις 31 Μαΐου 1946 στο Μπαντ Βερισχόφεν της Βαυαρίας. Η ζωή του ήταν μια συντομογραφία πάθους. Ναρκομανής, ομοφυλόφιλος με δυσκολία αποδοχής της σεξουαλικής ταυτότητάς του. Μανιακός με το σινεμά από τα παιδικά του χρόνια, εγκατέλειψε το σχολείο σε ηλικία 16 ετών για να αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στην τηλεόραση. Το 1967 ίδρυσε στο Μόναχο το Αντιθέατρο (Antitheater), το οποίο λειτούργησε έως το 1970 και παρουσίασε νέα πρωτότυπα έργα αλλά και τολμηρές διασκευές έργων κλασικών συγγραφέων (Γκαίτε, Σοφοκλής κ.ά). Αυτός ο τόσο γόνιμος καλλιτεχνικά σκηνοθέτης έφυγε σε ηλικία 36 ετών.
Ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ πέθανε από ένα θανατηφόρο κοκτέιλ κοκαΐνης και βαρβιτουρικών στις 10 Ιουνίου 1982 στο διαμέρισμα του φίλου σκηνοθέτη Βολφ Γκρεμ στο Μόναχο. Την περίοδο εκείνη ετοίμαζε ένα φιλμ για την πολωνογερμανίδα επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ. Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο προόριζε τη Ρόμι Σνάιντερ.
•Ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ είναι ο πιο παραγωγικός σκηνοθέτης στην ιστορία του κινηματογράφου. Σε 13 χρόνια κατάφερε να δημιουργήσει 41 ταινίες μεγάλου μήκους. Πολλοί άσκησαν κριτική στις ταινίες του και τον κατηγόρησαν για αντισημιτισμό, αντικομμουνισμό και μισογυνισμό. To 1982 κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο για την ταινία Βερόνικα Φος.
Ο Φασμπίντερ θεωρείται ένας από τους εκπροσώπους του ρεύματος του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου. Πληθωρικός και παραγωγικότατος δημιουργός, σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους το 1969 με τίτλο Η Αγάπη Είναι Πιο Ψυχρή από τον Θάνατο (Liebe ist kalter als der Tod) και η συνολική του φιλμογραφία περιλαμβάνει 41 ταινίες και πολλά θεατρικά.
Από τις πιο γνωστές και αξιόλογες ταινίες του είναι Ο Έλληνας Γείτονας (Katzelmacher, 1969), με θέμα έναν Έλληνα εργάτη ο οποίος σκανδαλίζει τους Γερμανούς αστούς, Ο Αμερικανός Στρατιώτης (Der amerikanische Soldat, 1970), Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ (Die bitteren Tranen der Petra von Kant, 1972), με θέμα τις εξουσιαστικές προσωπικές σχέσεις, Ο Φόβος Τρώει τα Σωθικά (Angst essen Seele auf, 1974), Η Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια (In einem Jahr mit 13 Monden, 1978), πολιτική αλληγορία με θέμα ένα διεμφυλικό άτομο που μετανιώνει έπειτα από εγχείρηση αλλαγής φύλου, Ο Γάμος της Μαρίας Μπράουν (Die Ehe der Maria Braun, 1979), στο οποίο μέσα από την εξέλιξη ενός γάμου παρουσιάζεται η ιστορία της Γερμανίας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έως το «οικονομικό θαύμα» της δεκαετίας του ‘50, Λιλή Μαρλέν (Lili Marleen, 1981), Λόλα, μια γυναίκα από τη Γερμανία (Lola, 1981), μια δική του εκδοχή του μυθικού Γαλάζιου Άγγελου, Βερόνικα Φος (Die Sehnsucht der Veronika Voss, 1982), εμπνευσμένο από τη ζωή της Γερμανίδας ηθοποιού Σίμπιλ Σμιτς και Ο Καβγατζής (Querelle, 1982), βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ζαν Ζενέ, Ο Καβγατζής της Βρέστης. Μεγάλη επιτυχία γνώρισε η τηλεοπτική του διασκευή για το μυθιστόρημα του Άλφρεντ Ντέμπλιν, Βερολίνο Αλεξάντερπλατς (Berlin Alexanderplatz, 1980).
