Το βιβλίο «Ο λαβύρινθος της Έλλης» της Κυβέλης Χατζηζήση είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, που αποτυπώνει τη δαιδαλώδη διαδρομή μιας νέας γυναίκας να ανακαλύψει τον εαυτό της μέσα από τις συναντήσεις και τις συγκρούσεις της με τέσσερα ολότελα διαφορετικά πρόσωπα.
Με σύνθημα της ζωής της: «7 φορές να πέφτεις, 8 να σηκώνεσαι», η Κυβέλη Χατζηζήση, μπαίνει στο χώρο της λογοτεχνίας με τον «Λαβύρινθο της Έλλης». Ένα μυθιστόρημα που το «παίδευε και την παίδευε» πάρα πολλά χρόνια και η έκδοσή του έβγαλε από μέσα της ένα «φτου ξελεφτερία»!
«Τι λένε τα βιβλία σου για τις τύψεις;», «Πού να πηγαίνει, άραγε, ο άνθρωπος όταν πεθαίνει;», «Είναι όλα γραμμένα στο μεγάλο τεφτέρι ή μπορούμε και εμείς να ορίσουμε τη μοίρα μας;», «Γιατί υπάρχει τόση αδικία γύρω μας;», «Πότε λες να σταματήσει το χρήμα να κινεί τον κόσμο;», «Τι χρησιμότητα έχει το ψέμα;», «Πότε λες να βρω γαλήνη από το θάνατο της μητέρας μου;», «Γιατί δεν έκανα, όλα όσα θα μπορούσα να κάνω;», «Πότε τελειώνει ο πόνος;», «Θα σταματήσω ποτέ να φοβάμαι;», «Γιατί δεν θέλω πια να γλεντοκοπάω;», «Αξίζει τόσο κόπο η ζωή;»… Ατελείωτο το κατεβατό με τις ερωτήσεις του Λουκά προς τον Πέτρο.
Ατελείωτες και οι σιωπές του Πέτρου προς τον Λουκά. Ο ένας ρωτούσε ακατάπαυστα, λες και βρισκόταν σε απευθείας σύνδεση με τον Ύψιστο και ο άλλος άκουγε στωικά χωρίς να δίνει καμία απάντηση, λες και ήταν ο Ύψιστος. Τη μόνη φράση που του έλεγε κάπου-κάπου ήταν: «Όλες τις απαντήσεις τις έχουμε μέσα μας. Χρειάζεται να τις αναζητήσουμε με βαθιά, αδιαπραγμάτευτη πίστη».
Και το μυθιστόρημα της αγαπημένης και ξεχωριστής συναδέλφου – δημοσιογράφου- Κυβέλης Χατζηζήση, βυθίζεται με πρωτότυπο τρόπο στον λαβύρινθο της ζωής πέντε ανθρώπων: Της Έλλης, που είναι καρπός του συμβατικού γάμου της Φωτεινής με τον Λάμπρο, ενός κοριτσιού χωρίς χαρά για τη ζωή, μοναχικού και μελαγχολικού που στα έξι της χρόνια πεθαίνει ο πατέρας της…
Της Λήδας που μεγαλώνει με τους υπέροχους αυτοδημιούργητους γονείς της κι είναι ένα κορίτσι γεμάτο χαρά, αυτοπεποίθηση και όνειρα που στα δεκαέξι της χρόνια βιάζεται…
Του Λουκά που είναι γόνος ενός μισογύνη μεγαλοεπιχειρηματία που ξυλοφορτώνει τη γυναίκα του, σπουδάζει οικονομικά, σχεδιάζοντας να αναλάβει τις επιχειρήσεις του πατέρα του, αλλά «ξαφνικά» η μητέρα του βάζει τέλος στη ζωή της…
Της Άννας, ετεροθαλής αδελφή του Λουκά, που είναι κορίτσι ατίθασο και ταλαντούχο και αποφασίζει να γίνει ηθοποιός, αντιδρώντας στις επιθυμίες της οικογένειας, όταν…
Και του Κώστα, ενός εικοσάχρονου νέου που ζει βυθισμένος στα ψέματα της γιαγιάς του και στον χαοτικό κόσμο του ίντερνετ και προσπαθεί να βρει την απάντηση στην ερώτηση που του καίει τα σωθικά…
-Τι σημαίνει για σένα αυτό το βιβλίο;
Η πλοκή του «Λαβύρινθου της Έλλης» σχηματίστηκε μέσα μου πριν από πολλά χρόνια. Τότε μάλιστα, σκεφτόμουν ότι θα είχε τον τίτλο «Πάντα ήθελα να μείνω στο Παλιό Ψυχικό», μια περιοχή στην οποία ζούσα όταν και πρωτοεμπνεύστηκα το μυθιστόρημά μου.
Για πολλούς και διάφορους λόγους η συγγραφή αυτού του βιβλίου πήρε αρκετές αναβολές. Η αναβλητικότητά μου οφείλονταν μεν σε αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά στην πραγματικότητα φοβόμουν να εκτεθώ. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε τη θάλασσα και μόλις την αντικρίζουν βουτάνε χωρίς δεύτερη σκέψη. Εγώ λατρεύω τη θάλασσα, αλλά κάθομαι στην παραλία για ώρες μέχρι να αποφασίσω να βουτήξω. Όχι επειδή δεν ξέρω κολύμπι. Ίσως επειδή τα «άγνωστα» νερά, όπως και η έκθεση, με φοβίζουν.
-Μα εσύ είσαι δημοσιογράφος, δεν έχεις μάθει να εκτίθεσαι;
-Παρότι είμαι δημοσιογράφος και κάνω αυτή τη δουλειά δεκαετίες τώρα, άρα έχω συνηθίσει να εκτίθεμαι μέσω του γραπτού λόγου, φοβόμουν να το κάνω και με ένα μυθιστόρημα. Όταν, επιτέλους, βρήκα το θάρρος να βάλω στο χαρτί τον «Λαβύρινθο της Έλλης», όταν αποφάσισα να κολυμπήσω στα άγνωστα νερά του πρώτου δικού μου μυθιστορήματος, ένοιωσα απελευθερωμένη. Αισθάνθηκα πως εκείνο το τραγουδιστό «κολυμπάμε!» που έλεγε η Ντόρις στο «Ψάχνοντας τον Νέμο» είναι ο καλύτερος τρόπος να καταπολεμήσεις τους φόβους σου. Και παρότι η ιστορία του βιβλίου μου κάθε άλλο παρά έμπλεη χαράς είναι, η έκδοση του μου δημιουργεί βαθιά ικανοποίηση. Το γεγονός ότι έχω κάνει πράξη αυτό που για χρόνια ήταν μόνο όνειρο, με κάνει να περπατάω στο δρόμο και, ώρες ώρες, να χαμογελάω μόνη μου. Σαν να γνώρισα μόλις τον καινούργιο μου έρωτα και όλα να μοιάζει πως έχουν νόημα σ΄αυτή τη ζωή.
-Σε ποιους πιστεύεις ότι απευθύνεται το μυθιστόρημά σου;
«Ο λαβύρινθος της Έλλης» αφηγείται την προσπάθεια μιας γυναίκας να βρει τον εαυτό της μέσα από τη συνάντησή της με τέσσερις ακόμη ανθρώπους, της Λήδας, του Λουκά, της Άννας και του Κώστα. Οι ήρωες του δρουν, αντιδρούν, πράττουν και παρότι οι ζωές τους είναι δαιδαλώδεις, δεν αναλώνονται σε ατελείωτη περισυλλογή. Πρόκειται δηλαδή για ένα ψυχολογικό θρίλερ με δράση και εναλλαγή εικόνων, για ένα μυθιστόρημα, το οποίο άνετα θα γινόταν κινηματογραφικό σενάριο, ή θεατρικό έργο.
Ωστόσο, «Ο λαβύρινθος της Έλλης» είναι η ιστορία ενός ανθρώπου «σκοτεινού», ενός ανθρώπου που δεν τον χωράει ο τόπος και ψάχνει να βρει τι του φταίει. Επομένως, υποθέτω ότι σ΄ αυτό τον «Λαβύρινθο» θα μπορούσαν να «χαθούν» εκείνοι που νιώθουν να μην ανήκουν πουθενά, ούτε καν στον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά, παρ’ όλα αυτά, αναζητούν, ακόμη και με μεγάλο κόστος, την ηρεμία της ψυχής τους.
Όμως, με τις συναντήσεις των ανθρώπων, ακόμη και με τις συναντήσεις μέσα από ένα βιβλίο, ποτέ δεν ξέρεις… Είναι σαν να λες ότι ξέρεις ποιος θα είναι ο καινούργιος σου έρωτας ή ο καινούργιος σου φίλος. Ξέρεις; Δεν ξέρεις! Οι συναντήσεις με τους άγνωστους Χ όμως, είναι από τα γοητευτικότερα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν στη ζωή.
