Ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο ήταν πρωτοπόρος στην αναβίωση του κλασικισμού που άνθισε ως ευρωπαϊκό φαινόμενο τη δεκαετία του 1920
Το ενδιαφέρον του πιθανώς ενθαρρύνθηκε από τις παιδικές εμπειρίες του. Γεννήθηκε στον Βόλο από Ιταλούς γονείς στις 10 Ιουλίου 1888 στο Βόλο και πέθανε στις 20 Νοεμβρίου 1978 στη Ρώμη.
Η δουλειά του διακρίθηκε από αξιοσημείωτη ειλικρίνεια, ιδιαίτερα στη Γαλλία – τη δεκαετία του 1910- όπου οι σουρεαλιστές τον αντιμετώπισαν ως πρόδρομο της τέχνης τους. Ήταν ενστικτωδώς πιο συντηρητικός από την avant-garde του Παρισιού και στη δεκαετία του 1920 το ύφος του άρχισε να αγκαλιάζει τις τάσεις της αναγεννησιακής και μπαρόκ τέχνης, κίνηση που σύντομα επέσυρε κριτική από τους παλιούς υποστηρικτές του.
Η φήμη του Ντε Κίρικο δεν βοηθήθηκε επίσης από τις μεταγενέστερες συνήθειές του να δημιουργεί νέες εκδοχές των μεταφυσικών ζωγραφιών του και να υποστηρίζει το έργο του, σαν να είχαν δημιουργηθεί αυτές οι εικόνες στη δεκαετία του 1910. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όμως, το έργο εκείνης της περιόδου έχει προσελκύσει περισσότερο ενδιαφέρον και ήταν σίγουρα επιρροή σε μια νέα γενιά Ιταλών ζωγράφων στη δεκαετία του 1980.
•“Για να γίνει πραγματικά αθάνατο ένα έργο τέχνης πρέπει να ξεφύγει από όλα τα ανθρώπινα όρια: η λογική και η κοινή λογική θα παρεμβαίνουν μόνο. Αλλά μόλις τερματιστούν αυτά τα εμπόδια θα εισέλθουν στις περιοχές παιδικής όρασης και ονείρου” – Τζόρτζιο ντε Κίρικο
Ο Ντε Κίρικο είναι διάσημος για τη μυστηριώδη διάθεση και την παράξενη τεχνητότητα των αστικών τοπίων που ζωγράφισε στη δεκαετία του 1910.
Το μεγάλο επίτευγμά του έγκειται στο γεγονός ότι αντιμετωπίζει τις σκηνές όχι ως συμβατικά αστικά τοπία – ως προοπτικές σε μέρη γεμάτα κίνηση και καθημερινά περιστατικά – αλλά μάλλον ως τα είδη των στοιχειωμένων δρόμων που μπορεί να συναντήσουμε στα όνειρα.
Είναι, με άλλα λόγια, διαταραγμένες συλλογές συμβόλων. Και αυτό δείχνει τη διαφορά τους από τις αποκαλούμενες “εικόνες των ονείρων” των πιο πρόσφατων σουρεαλιστών όπως ο Σαλβαδόρ Νταλί, που φαίνεται να θέλουν να συλλάβουν τα περιεχόμενα ενός ονείρου με μια κάμερα.
Το κλειδί για το έργο του Ντε Κίρικο είναι η αγάπη του για το κλασικό παρελθόν. Ήλθε σε αυτό μέσω της εκτίμησής του για τον γερμανικό ρομαντισμό.
Για τον Ντε Κίρικο, τα θέματα και τα μοτίβα των ελληνικών και ρωμαϊκών κλασικών ήταν “έγκυρα” ακόμη και στον σύγχρονο κόσμο.
Ωστόσο, ο ίδιος αναγνώρισε ότι η σύγκρουση του παρελθόντος και του παρόντος παρήγαγε περίεργα αποτελέσματα – που υποδηλώνουν θλίψη, αποπροσανατολισμό, νοσταλγία – και μερικές από τις πιο ισχυρές ιδιότητες στο έργο του της δεκαετίας του 1910 προέρχονται από τη διοργάνωση αυτής της αντίφασης.
•Ένα μεγάλο μέρος του αντίκτυπου των εικόνων του Ντε Κίρικο προέρχεται από την περιορισμένη σαφήνεια του στυλ του. Το πέτυχε αυτό απορρίπτοντας τις επίσημες καινοτομίες της σύγχρονης τέχνης.
Ο Ντε Κίρικο πίστευε πάντοτε ότι η πρώιμη ακαδημαϊκή του κατάρτιση ήταν ζωτικής σημασίας για την προετοιμασία του μεταγενέστερου έργου του. Και αυτή η συντηρητική στάση τον διέσπασε από άλλους μοντερνιστές – ιδιαίτερα από τους σουρεαλιστές που έκαναν τόσα πολλά για να αυξήσουν τη φήμη του. Στη δεκαετία του 1920, αυτή η προοπτική εξελίχθηκε σε μια ανανεωμένη πίστη στην αξία της χειροτεχνίας και της παράδοσης των Παλαιών Διδασκάλων.
Σκηνοθέτησε μια στροφή στο στυλ της μεγαλύτερης λεπτομέρειας, του πλουσιότερου χρώματος και πιο συμβατικά ακριβή μοντελοποίηση μορφών και όγκων που, αν μη τι άλλο, ήταν εμφατικές αναφορές στην τέχνη της Αναγέννησης και της Μπαρόκ.
Ο Τζόρτζιο Ντε Κίρικο γεννήθηκε στο Βόλο στις 10 Ιουλίου 1888 και έφυγε σε ηλικία 90 ετών στις 20 Νοεμβρίου στη Ρώμη το 1978.
