Το λαϊκό και προφανώς σκηνοθετημένο αίτημα για μια νέα “ακροδεξιά” που θα σταθεί ανάμεσα στο ρετρό ακροδεξιό γραφικό ντελίριο του Γιώργου Καρατζαφέρη και της συστηματοποιημένης χουλιγκανίστικης άποψης της Χρυσής Αυγής βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Κατα τα άλλα το, ακροδεξιού τύπου, ντου στον Μπουτάρη προσβάλλει κυρίως τους Πόντιους. Η μέρα μνήμης Γενοκτονίας τους αμαυρώθηκε από μια τυφλή επίθεση, χωρίς κανένα τελικά αίτημα εναντίον του, στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης.
Ο Μπουτάρης ακόμα και από πολλούς ψηφοφόρους του δεν θεωρείται καλός δήμαρχος. Μόνο που η άποψη αυτή εντάσσεται στο μέρος ενός δημοκρατικού διαλόγου, μιας δημοκρατικής επιλογής, μιας δημοκρατικής αυτοκριτικής, της παραδοχής ενός λάθους. Για τους υπόλοιπους, εκείνους που θεωρούν τον Γιάννη Μπουτάρη καλό δήμαρχο, προφανώς, δεν υπάρχει θέμα.
Τα επεισόδια εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης δεν δείχνουν την ανεπάρκεια του κράτους, μόνο. Δείχνουν και την εξέλιξη της ανεπάρκειας μιας κοινωνίας να σεβαστεί εκείνο που προφασίζεται πως σέβεται. Τη μνήμη. Την πατρίδα. Όλους τους πολίτες της. Τα ακροδεξιά στοιχεία λειτουργούν στη σκιά μιας εποχής που τονώνει την αυτοπεποίθησή τους. Και είναι η πρώτη φορά, μεταπολεμικά, στην Ελλάδα που συμβαίνει αυτό. Μια σειρά συμβολικών, για εκείνους, περιστατικών (που έχουν συνέχεια, δεν είναι απλές τυχαιότητες) τονώνουν την συλλογική τους αυτοπεποίθηση.
Η υπόθαλψη των αρνητών του διαλόγου εντός του διαλόγου, όσο αντιφατικό και αν είναι αυτό, είναι η πρώτη πράξη για το ερχόμενο, διαβλεπόμενο δημοκρατικό δράμα της Ελλάδας. Η τυφλή βία δεν είναι πια φαινόμενο. Είναι καθημερινότητα. Ο Γιάννης Μπουτάρης είναι το νέο της θύμα. Ένα ανθρώπινο τοτέμ διαφορετικότητας που ο τυφλωμένος ακροδεξιός στρατιώτης δεν κοίταξε την ηλικία του, δεν κοίταξε την αξιοπρέπειά του απλά όρμησε να καταστρέψει.
Το μέλλον της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα κοιτά στα ακροδεξιά. Και οι δημοπρασίες πατριωτισμού (προς το δεξιότερο) σ’ έναν χώρο που αυτοπροσδιορίζεται ως φιμωμένος, ως περιθωριακός, ως αδικημένος θα γνωρίσει δόξες το επόμενο χρονικό διάστημα.
Τα φιλοπατριωτικά συλλαλητήρια που κάποιοι τα θεωρούν πρωινές αναφορές συνταγμάτων. Και οι μεμονωμένες επιθέσεις βίας ενάντια σε ανήμπορους ν’ αντιδράσουν ανθρώπους που κάποιοι τα θεωρούν αντάρτικο πόλης έγιναν μενού καθημερινότητας. Καλώς ήρθατε σ’ έναν κόσμο που η τυφλή καθοδηγούμενη βία είναι πράξη απόδοσης δικαιοσύνης.
Καληνύχτα μας.
