fresh ή frozen ποτέ κάπου ανάμεσα – Η ζωή μέσα από το φίλτρο της εντελώς υποκειμενικής μας ματιάς – Κάθε Πέμπτη “εδώ” στο fragile
/ fresh
1 – Έφυγε ο Διονύσης Σαββόπουλος και μαζί του πήρε τα κλειδιά της πιο αυθεντικής show-biz ιστορίας που γράφτηκε ποτέ στον τόπο (μας).
2 – Ο Διονύσης, ο πολιτικά διευκρινισμένος καλλιτέχνης της δεκαετίας του 1970, που όρισε τα οράματα μιας αριστερής γενιάς τραγουδώντας για φυλακές, εξορίες και “εναλλακτικούς” έρωτες, κάποια στιγμή (μέσα δεκαετίας 1980) έκανε το μεγάλο άλμα στην άλλη μεριά. Εκείνης που – τελικά – οι πολιτικοί αγώνες ήταν μόνο ένα πρόγραμμα πολιτικής γυμναστικής πριν την προσγείωση στην ασφάλεια του ακροκέντρου.
3 – «Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που `χει κάτι απ’ τις φωτιές. Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου». Για όλους εμάς που σηκώσαμε κάποτε, σε κάποιο δρόμο της Αθήνας, ένα πανό, ένα πλακάτ, για όλους εμάς που υψώσαμε μια γροθιά στον αέρα, τραγουδώντας σε, είχες πεθάνει ρε Νιόνιο εδώ και δεκαετίες. Ευτυχώς, που, παρόλο που τα στερνά τιμούν τα πρώτα, είναι αυτά τα «πρώτα» που θα μείνουν στην ιστορία, στη μνήμη, στην καρδιά.
4 – Προς πρωθυπουργό, που συγκινημένος ανακαλύπτει Διονύση: Eκτός από τη «Θάλασσα πλατιά», τη «Θάλασσα μικρή», τη «Θάλασσα, κι αρμυρό νερό», υπάρχει και το «μου τα’ ‘χεις κά-, μου τα ‘χεις κάνει θάλασσα». Για σκέψου το…
5 – Ο Σαββόπουλος έγραψε το Ζεϊμπέκικο που ερμήνευσε η Σωτηρία Μπέλλου. Το πιο αυθεντικό tribal – ζεϊμπέκικο που ακούσαμε ποτέ. Το λέμε τραγούδι “σταθμό” στην ελληνική μουσική.
/ frozen
1 – Ο Διονύσης Σαββόπουλος έπαιζε πάντα με τις αμφιβολίες μας. Τι τελικά θα κρατήσουμε από εκείνον; Τα τραγούδια (μόνο); Ή τις αγκαλιές του με τους εξουσιολάγνους Χριστιανοταλιμπάν της τελευταίας εικοσαετίας;
2 – Η Κολομβία και η Ινδία, «παίζουν» πρώτη είδηση για την πρώτη χώρα που επέστρεψε και επίσημα στον εργασιακό μεσαίωνα των 13 ωρών. Αυτό από μόνο του είναι ενδεικτικό. Το σύνθημα «Εμπρός, πίσω!» από σάτιρα έγινε ζωτικός εφιάλτης, εδώ, στην Ελλάδα. Και όσοι δεν δούλεψαν ούτε μια μέρα στη ζωή τους, χαίρονται γιατί έκαναν το καθήκον τους απέναντι στους δικούς τους εργοδότες…
3 – 159 ναι, ρυθμίστηκαν επιτέλους τα όρια μεταξύ λαού και «αντιπροσώπων» του έθνους. 159 ναι που επιβεβαιώνουν πόσο φοβούνται το λαϊκό στοιχείο, όταν συσπειρώνεται σε δημόσιο χώρο. Και μεις κρατάμε αυτό που έγραψε ο Κώστας Καρποζήλος στην Καθημερινή: «Η δημοκρατία μας –που βρίσκεται σε κρίση– δεν πρόκειται να ανανεωθεί αν αποστειρώσουμε τα μάρμαρα ή αν κατακλυζόμαστε από εικόνες μιας αστικής Αθήνας που είτε δεν υπήρξε ποτέ είτε –αν υπήρξε– στηριζόταν στον ταξικό και πολιτικό αποκλεισμό της πλέμπας από τη βιτρίνα της».
4 – Και σε συνέχεια των παραπάνω, γιατί όλα δένονται «γλυκά», βεβαίως και υπάρχει το περιπολικό «που δεν είναι ταξί» για τους πλεμπαίους, και το περιπολικό που είναι «λίμο με σοφέρ», για τη συλλέκτρια νεκρολούλουδων στις πίστες. Τι μας κάνει εντύπωση;
5 – Ο Σαββόπουλος ήταν μια προσωπικότητα που γνώριζε να κολυμπά στη θάλασσα του αμφιλεγόμενου. Η χαιρετούρα στρατιωτικού στιλ στην κηδεία του Μίκη Θεοδωράκη ήταν μια από τις τελευταίες πράξεις έλκησης της προσοχής μας σε εκείνον. Άσχετα αν συμφωνούμε με τα λόγια και τις πράξεις του, λέμε πως καθόρισε μια εποχή του ελληνικού τραγουδιού με τον δικό του τρόπο. Δεν το λες λίγο αυτό, έτσι δεν είναι;
