Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Κολοσσοί με όρους θεσμών και επάρκεια που πλησιάζει την αξία ανεξάρτητου κράτους μάς χειροκροτούν.  Amazon, Pfizer, Microsoft.  Κάποιοι πιο τολμηροί θέλουν και τον πρωθυπουργό μεταγραφή από το Μέγαρο Μαξίμου στη Ντόουνινγκ Στριτ. Κάτι σαν τον ποδοσφαιριστή Τσιμίκα. Από το Φάληρο και τον Ολυμπιακό, στο Λίβερπουλ και την Λίβερπουλ. Το γκλαμουράιζινγκ δίνει και παίρνει την ίδια ακριβώς περίοδο που πολλοί από μας παγωμένοι παρακολουθούμε μια δυστοπία να παρελαύνει μπροστά μας με βουκολική περηφάνεια. Να το παραδεχτούμε; Είμαστε το Ιράν της Ενωμένης Ευρώπης;

Είναι η εποχή που δημοσιογράφος μπορεί να στήσει δική του αντιπαράσταση στην παράσταση καλλιτέχνη με όρους θύρας  χουλιγκάνων. Είναι η εποχή που καλλιτέχνης μπορεί να διαφημίζει αυτοκίνητα στην είσοδο του Ηρωδείου ή ένας πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου να βρίσκεται έγκλειστος σε φυλακή. 

Είναι σαν στη χώρα να κάνει κουμάντο μια ελίτ που γαλουχήθηκε σε ντεμέκ σκυλάδικα και τώρα νιώθει αρκετά ισχυρή ώστε να κάνει κουμάντο στις βιβλιοθήκες. Μια χώρα τυλιγμένη στο έλεος ανελέητων. Καλά θα πάει και αυτό.