Η Πλεξούδα της Λετίσια Κολομπανί – Πολλά τα τσιτάτα, εξαιρετικά λίγα τα ουσιαστικά συμπεράσματα. Η ταινία προβάλλεται στα σινεμά από την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου.
Η Πλεξούδα (2024) – Ευγενείς οι δημιουργικές προθέσεις της Λετίσια Κολομπανί, αλλά «σκοντάφτει» στην πορεία λόγω του ότι μέρος των όσων διατυπώνει μέσω της ιστορίας της χαρακτηρίζεται από αφέλεια ή αγγίζει και τα όρια του παρεξηγήσιμου.
Μεμονωμένα υπάρχουν σκηνές που διαθέτουν μια ειλικρίνεια ως προς το πώς αποτυπώνονται συναισθήματα και το είδος θεατή που κυνηγάει τη συγκίνηση θα βρει «ψωμί».
Γενικά όμως επικρατεί μια σεναριακή γραφή που ειδικά σε επίπεδο διαλόγων μοιάζει υπερβολικά τεχνητή και «ανώνυμη», σαν να έγινε μια επέλαση σε ένα νοητό «πανέρι» των κλισέ με τις περισσότερες από τις προβλέψιμες φράσεις που έχουν επικρατήσει από συνήθεια στο σινεμά οι οποίες ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένες συνθήκες πλοκής.
Η Πλεξούδα – Περιστατικά με τεράστια βαρύτητα συχνά λειαίνονται στο σημείο που να μην προκύπτουν σχεδόν καθόλου συγκρούσεις, κάτι που κοστίζει στον όποιο ρεαλισμό των δρώμενων. Κάπως έτσι δεν αξιοποιείται και όσο θα έπρεπε το γυναικοκεντρικό στοιχείο της αφήγησης, το οποίο δεν βρίσκεται σε αντίστοιχα επίπεδα με άλλα παρόμοια κινηματογραφικά παραδείγματα των τελευταίων ετών, όσο και αν το μήνυμα της γυναικείας ενδυνάμωσης ως απάντηση στις δυσκολίες των σύγχρονων καιρών πάντα έχει κάτι να δώσει.
Ισχυρή ένδειξη του ότι χώραγε μια καλύτερη επεξεργασία σε επίπεδο πλοκής είναι το γεγονός πως στο τέλος της διαδρομής δεν επιλύονται στην πραγματικότητα όλες οι καταστάσεις που έχουν αναπτυχθεί προγενέστερα, αλλά από τον τρόπο που προχωράει στον επίλογό της η Λετίσια Κολομπανί φαίνεται σαν να πιστεύει (εσφαλμένα) πως έχει κλείσει τα μέτωπα που άνοιξε τα προηγούμενα λεπτά. Και αφήνει μια άσχημη επίγευση το ότι στο τρίπτυχο των ιστοριών που ξετυλίγεται έχουν προτεραιότητα σε δραματουργική σημασία οι περισσότερο προνομιούχες γυναίκες.
Και σε επίπεδο κατασκευής απουσιάζει μια ισχυρή αίσθηση ταυτότητας. Όχι ότι δεν υπάρχει ένα άρτιο προϊόν, με έναν υπολογίσιμο αριθμό όμορφων λήψεων (αν και με λίγη προσοχή παρατηρεί κανείς κάποια λάθη στο μοντάζ), αλλά λείπει μια ευδιάκριτη υπογραφή, δίνεται η αίσθηση πως ένας οποιοσδήποτε διεκπεραιωτής σκηνοθέτης θα έβγαζε ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα χωρίς καμία ουσιαστική διαφορά.
Αν δεν σκαλιστεί πολύ η επιφάνεια, η «Πλεξούδα» είναι μάλλον ευχάριστη στη θέαση, αλλά το πρόβλημα έγκειται στο ότι θίγει θέματα που αξίζει να συζητηθούν, άρα κρίνεται αναγκαία μια εις βάθος ματιά στο σύνολο, η οποία όμως όταν λάβει χώρα βγάζει στον αφρό και τα προβλήματα του φιλμ.
Η Πλεξούδα – Μέσα στα όσα συμβαίνουν κατά τη χρονική διάρκεια των δύο ωρών κρύβονται δύσκολα ερωτήματα χωρίς προφανείς απαντήσεις, αλλά είναι σαν η Κολομπανί να μην ενδιαφέρεται να βρει έστω κάποιες από αυτές υπολογίζοντας όλες τις παραμέτρους του αληθινού κόσμου. Πολλά τα τσιτάτα, εξαιρετικά λίγα τα ουσιαστικά συμπεράσματα.
Σκηνοθεσία: Λετίσια Κολομπανί
Πρωταγωνιστούν: Κιμ Ρέιβερ, Φοτίνι Πελούσο, Μία Μάελζερ
