Νεφέλη Φασούλη – Στο μοίρασμα κρύβεται η επιτυχία

Η συνέντευξη με τη Νεφέλη Φασούλη έγινε παραμονές της συναυλίας της στο ΠΛΥΦΑ

Η Νεφέλη Φασούλη απλώνει τον λόγο της με την ευχέρεια που ένας ειλικρινής άνθρωπος μπορεί ν’ απλώσει. Και σε πείθει πως τελικά όλα, ανάμεσά τους και η μουσική, μπορούν να ειπωθούν χωρίς να υπάρχει θυμός ή πόνος ή προδοσία.

-Δεν έχω ερωτήσεις γι’ αυτή τη συνέντευξη. Ας το πάρουμε πάνω μας.

Θα βγάλεις λαβράκι.

-Λαβράκι; Σε κάτι ρετρό και φτηνό δεν σε πάει αυτή η λέξη;

Ναι, φτηνό και έντονα προσωπικό. Για τη δική μου εμβέλεια θεωρώ πως το κοινό που με παρακολουθεί δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τα προσωπικά μου.

-Έχεις κληθεί ποτέ ν’ αντιμετωπίσεις δημοσίευμα που δεν ήταν βολικό;

Νομίζω πως όχι. Κάτσε, όμως, να θυμηθώ. Ειδικά στον πρώτο δίσκο «Ο κόσμος σου» (2021) έγινε μια δυνατή προσπάθεια να δώσω συνεντεύξεις, να βγω στα μίντια. Αυτό που συνέβη κάποια στιγμή ήταν να πω κάτι που βγήκε διαφορετικά προς τα έξω. Ίσως να ήταν και ο τρόπος που το είπα. Αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκε κάποιος με προσωπικό μου ζήτημα. Αν εξαιρέσεις κάποιες παρερμηνείες δεν έχω να πω κάτι άλλο.

-Έψαξα, άκουσα, διάβασα. Δεν πήγα στη mainstream μεριά σου. Σε αναζήτησα όχι μέσα από όσα έχει γράψει, έχει πει για σένα ο Φοίβος Δεληβοριάς. Ήθελα να δω τη Νεφέλη που έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως ο Στέλιος Χατζηκαλέας και ο Blend Mishkin. Αυτού του τύπου οι συνεργασίες, που δεν θα λέγαμε ότι έχουν εμπορικό αντίκτυπο ή εμπορικό αντίκρισμα, τι ήταν για σένα; Τις έκανες επειδή ίσως η γοητεία της μουσικής βρίσκεται σε αυτό που ακόμα δεν έχει φανερωθεί στο μεγάλο κοινό;

Να σου πως την αλήθεια, μέχρι τώρα – και να χτυπήσω ξύλο – δεν έχω κάνει τίποτα γύρω από αυτό που λέμε “εμπορικό αντίκρισμα”. Πάντα επιλέγω ένα προς ένα τα τραγούδια που αξίζουν να πω. Είμαι μια νέα ερμηνεύτρια. Είναι σημαντικό να λέω τραγούδια που διαλέγω. Η εποχή είναι γεμάτη πληροφορία. Η ζωή τρέχει, πρέπει να την ανατροφοδοτούμε διαρκώς. Αυτό όμως που λέμε εμπορικό αντίκρισμα δεν το σκέφτηκα ποτέ. Αν εξαιρέσεις το κομμάτι του Φοίβου Δεληβοριά που είπα και εντός εισαγωγικών είχε εμπορικό αντίκρισμα, δεν ήταν κάτι που έγινε συνειδητά, που έτρεξα πίσω του. Ο Φοίβος έχει κρατήσει πολύ όμορφα την ουσία μέσα σε αυτό που κάνει. Θέλω να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Αν έχουν αντίκρισμα στον κόσμο θα το ευχαριστηθώ. Η εμπορικότητα δεν είναι αυτοσκοπός.

-Είναι σαν στην περίπτωσή σου να συμβαίνουν και τα δύο.

Ο δίσκος βγήκε πριν δύο χρόνια περίπου. Και νομίζω πως σιγά – σιγά εγκαθιδρύεται και εμπορικά. Πήρε τον χρόνο του να συμβεί αυτό. Και μου αρέσει που έγινε έτσι γιατί και εμένα μου πήρε χρόνο να χωνέψω πως θα μπορούσε να γίνει.

-Πώς ορίζεις τη έννοια της επιτυχίας;

Κοίτα, η επιτυχία για μένα και τώρα και στο μέλλον είναι το να γνωρίζουν οι άνθρωποι τα τραγούδια μου και να επιλέγουν συνειδητά να πληρώνουν εισιτήριο στις συναυλίες μου. Ξέρεις γιατί θεωρώ το «Ο κόσμος σου» μικρή επιτυχία; Δεν τον φορέσαμε στο κοινό. Το κοινό επέλεξε να το ακούσει. Το ότι κυκλοφορήσαμε ένα low-budget, χαμηλών προσδοκιών δίσκο και τελικά ήρθε και έρχεται περισσότερος κόσμος απ’ ό,τι περιμέναμε να τον ακούσει, να τον κάνει δικό του, το θεωρώ επιτυχία.

-Η έννοια της αυθεντίας έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της; Θα ξανασυναντηθούμε μ’ έναν Χατζιδάκι, έναν Θεοδωράκη στο μέλλον;

Να σου πω την αλήθεια, δεν μου αρέσει ο όρος αυθεντία. Θέλω να κρίνω τον συνθέτη ενός έργου ακούγοντας τη δουλειά του. Τώρα, αν κάποιος από αυτούς τους ανθρώπους κρατούσε στην πλάτη του την ελληνική δισκογραφία, δεν θέλω να γίνει το μέγεθός του ο λόγος να μην πάω παρακάτω. Να μην ψάξω και άλλους σημαντικούς συνθέτες που έβγαλαν σημαντικά άλμπουμ. Είναι πολλοί οι δίσκοι που ξεχωρίζουν για τη μουσική τους αλλά δεν πήραν τη δημοτικότητα που τους άξιζε.

-Δώσε μας ένα παράδειγμα.

Ο Γιάννης Σπανός είναι ένα. Δεν θεωρήθηκε ποτέ αυθεντία, ο μέγας συνθέτης να του κάνουν αφιερώματα. Η δουλειά του για μένα είναι σπουδαία. Περικλείει το ελληνικό τραγούδι σε όλες του τις διαστάσεις. Έκανε λαϊκό τραγούδι, έκανε ευρωπαϊκό, πήγε στο Παρίσι και γύρισε στην Ελλάδα φέρνοντας όλη αυτή την παριζιάνικη μουσική κουλτούρα. Μας πήρε πολύ χρόνο να καταλάβουμε τον όγκο των τραγουδιών του που σιγοτραγουδάμε. Κανένας δεν έρχεται να υποκαταστήσει μια αυθεντία. Αλλά όλοι έχουμε έναν στόχο. Να τραβήξουμε όσο περισσότερο κόσμο μπορούμε ώστε να μάθει τη μουσική μας. Οι άνθρωποι που ανέφερες λειτούργησαν σε μια άλλη εποχή. Έναν καιρό που υπήρχε μεγαλύτερη μουσική συνολικά. Οι δίσκοι τους είχαν ιδέα, περιεχόμενο, διηγούνταν κάτι που είχε αρχή μέση, τέλος. Σήμερα ζούμε την εποχή που βγαίνει μεγάλη ποσότητα διασκορπισμένων τραγουδιών. Ένα τραγούδι εδώ και ένα τραγούδι εκεί.

-Σε στένεψε η σχέση «σπουδές στη νομική» και «πορεία στο τραγούδι»;

Ναι, ορισμένες φορές. Είχα, όμως, ήδη αρχίσει να τραγουδώ όταν μπήκα στη σχολή. Η νομική με κρατούσε στο έδαφος. Δημιουργούσε έναν ευρύ τρόπο σκέψης όμως μου στερούσε τη χαρά της ζωής. Το συναίσθημα το κρατούσε. Όλο αυτό σου δίνει μια ασφάλεια στη ζωή αλλά στην τέχνη δεν βρίσκει πολύ καλή εφαρμογή. Σε κρατά στο έδαφος ενώ πρέπει να πετάς. Από τη σχολή είχα πάρει τον δρόμο μου. Στην ουσία τα πράγματα με βρήκαν μόνα τους. Δεν ήρθε πότε η μέρα που θα έλεγα «λοιπόν, παρατάω τη νομική αλλάζω καριέρα». Όταν πήρα μέρος στην Ταράτσα του Φοίβου ήμουν ήδη στο δεύτερο έτος. Το τι ήθελα να κάνω έγινε ξεκάθαρο εύκολα. Δεν επέλεξα. Όλα είχαν μια φυσικότητα. Δεν χρειάστηκε ποτέ να ανακοινώσω κάτι γύρω από αυτό που ήθελα να κάνω σπίτι, ξέρεις όλα αυτά που η μάνα μου στο άκουσμα της επιλογής μου θα λιποθυμούσε.

-Εδώ πρέπει να δώσουμε credit στους γονείς που ακολουθούν τη φόρα των παιδιών τους. Το ότι σήμερα έχουμε καλύτερους μουσικούς, καλύτερες φωνές να τραγουδήσουν οφείλεται και σ’ εκείνους.

Το κάνω συνέχεια. Όχι για το ζήτημα των σπουδών. Αρχικά έδωσα έμφαση στις άλλες μου σπουδές. Πήγα σε ωδείο που το πλήρωνα μόνη σε μεγάλη ηλικία. Πριν όμως από όλα αυτά, εκείνο που έκανα και το οφείλω 100% στους γονείς μου ήταν ν’ ακούσω τη μουσική τους.

-Πες μου για τη δισκοθήκη τους.

Έχουν τα πάντα όλα. Σαββόπουλος, λαϊκά, δημοτικά, Beatles και τζαζ. Είναι μια δισκοθήκη που χτίστηκε βήμα – βήμα, δίσκο τον δίσκο.

-Φαντάζομαι πως η εποχή που οι γονείς σου μάζευαν χρήματα για να πάρουν τον δίσκο ή τους δίσκους του μήνα υπήρχε έντονο κοινωνικό πρόσημο. Αυτό πώς το προσέγγισες;

Το ζηλεύω.

-Το καλό τραγούδι εκείνης της εποχής είχε άλλη βαρύτητα; Άνοιγε διάλογο;

Ήταν πιο συνδεδεμένο με τη ζωή. Αυτό είναι το σίγουρο. Υπάρχουν και τώρα τέτοια τραγούδια, όμως στην εποχή των γονιών μου η μουσική ήταν συλλογική εμπειρία. Θέλω να κάνω ένα τέτοιου τύπου δίσκο. Θέλω να τραγουδώ τραγούδια που αν μη τη άλλο περιγράφουν τη ζωή όπως ακριβώς τη βιώνουμε. Μου αρέσουν οι δίσκοι που στέκονται σε μια ιδέα. Μου αρέσουν τα κόνσεπτ άλμπουμ.

«Το ότι γνώρισα τον Φοίβο δεν το θεωρώ τύχη. Το θεωρώ αναπόφευκτο γεγονός που θα γινόταν αργά ή γρήγορα. Μεγάλωσα κοντά στη μουσική του. Όποιος μπαίνει σ’ αυτόν τον κύκλο, αργά ή γρήγορα, χορεύει. Όλα, βέβαια, όσα έγιναν ήταν αποτέλεσμα δουλειάς και επιμονής.»

-Σ’ ακούω που μιλάς και σκέφτομαι πως όλα στη ζωή σου ήρθαν χωρίς προσπάθεια, χωρίς θόρυβο.. Θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό;

Βέβαια.

-Δώσε μας μια εικόνα της τύχης σου.

Κατ’ αρχάς το ότι ακούω καλά. Το ταλέντο χτίζεται αλλά υπάρχει κάτι εκ γενετής. Ναι, έχω αυτό το λεγόμενο καλό αφτί. Το άλλο παράδειγμα είναι η γνωριμία μου με τον Βασίλη Καζούλη. Ήταν η αφορμή να μπω σ’ έναν κύκλο μουσικών που έφερε τα πάνω κάτω. Ο τρόπος που γνωριστήκαμε διαδικτυακά ήταν καθαρή τύχη. Έγινε με το πάτημα ενός κουμπιού. Ο ίδιος μου το εκμυστηρεύτηκε αυτό. Ήταν στον υπολογιστή του, πάτησε refresh και στις προτεινόμενες επιλογές εμφανίστηκε πρώτο ένα βίντεο που τραγουδούσα το «All My Loving» των Beatles. Έχει μανία μαζί τους. Με άκουσε και βρήκε το κουράγιο να στείλει μήνυμα που διάβασα δύο μήνες μετά. Ο Βασίλης με έβαλε στη μουσική. Το ότι γνώρισα τον Φοίβο δεν το θεωρώ τύχη. Το θεωρώ αναπόφευκτο γεγονός που θα γινόταν αργά ή γρήγορα. Μεγάλωσα κοντά στη μουσική του. Όποιος μπαίνει σ’ αυτόν τον κύκλο, αργά ή γρήγορα, χορεύει. Όλα, βέβαια, όσα έγιναν ήταν αποτέλεσμα δουλειάς και επιμονής.

-Μπροστά σου έχεις μια συναυλία στo ΠΛΥΦΑ. Τι σκέφτεσαι γι’ αυτό;

Ο Βοτανικός που έχει την ΠΛΥΦΑ μέσα του αναβλύζει νέο και μου αρέσει που θα παίξουμε εκεί. Σ’ εκείνη τη γειτονιά νιώθεις πως κάτι το εγκαταλελειμμένο παίρνει ξανά ζωή.

-Δεν είναι η πλατεία Βαρνάβα το σημείο της πόλης που σφύζει ζωή, ο κόσμος ανακαλύπτει;

Όχι πια. Κλείνει δεκαετία όλο αυτό το hype μαζί της.

-Τι θα παρουσιάσετε στo ΠΛΥΦΑ λοιπόν;

Πού να στα λέω. Πάντα παίζω τον δίσκο μου σχεδόν ολόκληρο. Και προσπαθώ στο πρόγραμμα που παρουσιάζω με την μπάντα μου να υπάρχουν όσα περισσότερα δικά μου τραγούδια γίνεται. Από τον δίσκο και από συμμετοχές που έχω κάνει. Οπότε θα παίξουμε ό,τι δισκογραφία έχω κάνει και μετά επιλογές από διάφορα τραγούδια που αγαπώ πολύ και μιλούν για την εποχή τους. Αυτό που επιθυμώ είναι να τραγουδήσουμε όλοι μαζί. Θέλω να πω κομμάτια για εκείνον που δουλεύει όλη μέρα και νιώθει πως δεν βλέπει φως πουθενά, να τραγουδήσω για τον πρόσφυγα. Ελπίζω ν’ αρέσει το πρόγραμμα που έχουμε φτιάξει.

-Η εποχή πώς σου φαίνεται;

Δεν την περνάω καλά. Νιώθω πως συνεχώς με προλαβαίνει η πληροφορία. Υπάρχει η αποθέωση του κακού. Τα social media έχουν παίξει τον ρόλο τους σ’ αυτό το περιβάλλον που υποθετικά διαρκώς ανανεώνεται αλλά στην πράξη είναι εμμονικά στάσιμο. Δεν ξέρω αν είμαι μόνη σ’ αυτό. Τα social δεν τα διαχειριζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Θεωρώ πως είναι ιερό πράγμα το να διαβάζεις ειδήσεις. Συχνά νιώθω πως ζούμε στη χειρότερη εποχή που υπάρχει ή επιλέγεται συνειδητά να προβάλλεται το χειρότερο. Υπάρχει μια «σοφία» που λέγαν παλιά. Ότι το κακό για να σε επηρεάσει πρέπει να είσαι κοντά του. Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι ότι κουβαλώ τα δεινά όλου του κόσμου. Νιώθω λες και δεν μπορώ να διαχωριστώ από όλη αυτή την πληροφορία που με περιβάλλει. Η σκέψη πως στις πλατφόρμες έχουμε παραχωρήσει οικειοθελώς όλη μας τη ζωή με δυσκολεύει. Δεν λέω, και εγώ είμαι εκεί έξω, αλλά δυσανασχετώ όταν ανεβάζω story. Μου λέγανε «κάνε ένα βίντεο για το ΠΛΥΦΑ» και μέχρι να το κάνω τους έβγαλα την πίστη. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα βγάλω τον εαυτό μου. Όλα αυτά τα δεδομένα που είναι διαθέσιμα ανά πάσα στη στιγμή δεν με διασκεδάζουν, το αντίθετο, μου προκαλούν άγχος. Ζούμε αποξενωμένοι στον μικρόκοσμό μας, στον δικό μας αλγόριθμο. Μένω στο Παγκράτι. Συχνά ένιωθα πως η περιοχή μου ανήκει..

-Ιδρυματοποίηση δεν το λένε αυτό;

Ναι. Ένιωθα ότι ασφαλές είναι αυτό που γνωρίζω και μόνο χωρίς να νοιαστώ τι μπορεί να υπάρχει πέρα από αυτό ή να μάθω κάτι άλλο. Ξέρεις, φέτος έπαιξε και εκείνο το ταξίδι στο εξωτερικό που με ταρακούνησε έντονα.

-Πού πήγες;

Στη Νέα Υόρκη.

-Για δουλειά;

Όχι, με υποτροφία από το ίδρυμα Φούλμπραϊτ. Σου δίνουν κάποια χρήματα για έξι μήνες και πρέπει να φέρεις εις πέρας κάποιο πρότζεκτ, που είναι είτε διδακτικό είτε καλλιτεχνικό. Πήγα για να διδαχτώ πράγματα. Να πάρω εξειδίκευση στο τζαζ τραγούδι που το ήθελα πάρα πολύ για πολλά χρόνια. Η εμπειρία ήταν φανταστική, η Νέα Υόρκη το ίδιο. Το να ζήσω για ένα διάστημα εκεί απαιτούσε να στήσω σπιτικό. Ήρθα σ’ επαφή με τη μουσική έτσι όπως δεν την είχα ζήσει στο παρελθόν. Ήταν μαγική εμπειρία η Νέα Υόρκη. Θέλω να ξαναπάω.

-Η πόρτα της πόλης έκλεισε;

Δεν μπορώ να ξαναπάω για να εργαστώ. Μπορώ να ξαναπάω με τουριστική σκοπιά. Θέλω να κρατήσω την επαφή μου μαζί της. Γενικά μιλώντας ονειρεύομαι πως θα μπορώ να παίζω τη μουσική μου στο εξωτερικό. Για να επιστρέψουμε στη Νέα Υόρκη, όμως, εκεί υπάρχει έντονο το στοιχείο της τοπικής σκηνής. Μαγικό είναι ότι μπορεί να μπεις σ’ ένα μικρό μπαρ και ν’ ακούσεις έτσι απλά τον Brad Mehldau στο πιάνο. Πήγαινα σε μαγαζιά λέγοντας: «Γεια σας, είμαι τραγουδίστρια, θέλω να πω ένα τραγούδι και το δεχόντουσαν». Έτσι εύκολα μπορείς να πεις κάτι. Εδώ δεν παίζει αυτό. Αν κάποιος μπει σε ένα μπαρ που παιζει ζωντανή μουσική και ζητήσει να πει ένα τραγούδι θα κυριαρχήσει η υποψία, τουλάχιστον αρχικά. Μετά, το πράγμα μπορεί να στρώσει. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό θα υπάρχει πάντα το «δεν θα πάει καλά αυτό».

(Στη σκηνή) «Έχω τόσο άγχος που δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω κάτι. Το πρώτο 20λεπτο έχω θολούρα, δεν καταλαβαίνω τι γίνεται.»

-Σε έχει πιάσει ποτέ το άγχος της σκηνής;

Φουλ. Ειδικά τώρα που δεν παίζω με κάποιον μαζί αλλά είμαι μόνη μου επάνω της.

-Πώς είναι να βλέπεις το κοινό από τη σκηνή;

Έχω τόσο άγχος που δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω κάτι. Το πρώτο 20λεπτο έχω θολούρα, δεν καταλαβαίνω τι γίνεται.

-Το πρώτο 20λεπτο πώς το διαχειρίζεσαι;

Είναι βασανιστικό, δεν το διαχειρίζομαι, απλά περνάει. Οι παλμοί μου ανεβάζουν τόσο απότομα, πάω τελείως στον αυτόματο, βρίσκω κάπου να κοιτώ για να μη φρικάρω. Νομίζω πως αυτό που χρειάζεται για να φύγουν όλα αυτά είναι να κάνω μια σειρά από εμφανίσεις. Έχω το ΠΛΥΦΑ μπροστά μου. Είναι η μεγάλη μου συναυλία. Ίσως να μην προλάβω να νιώσω άνετα ποτέ πάνω στη σκηνή. Αυτού του τύπου οι συναυλίες δεν είναι όπως όταν έχεις τουρνέ και τη μία εμφάνιση διαδέχεται μια άλλη. Οι νέοι καλλιτέχνες δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια.

-Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;

Γύρισα από Νέα Υόρκη πριν λίγο καιρό και θέλω να προλάβω το καλοκαίρι. Δεν έχω πάει ακόμα στα σχέδια του χειμώνα. Θεωρώ πως πρέπει να μπω στη δημιουργία νέας δισκογραφικής δουλειάς. Την έχω έντονα ανάγκη, οπότε ελπίζω μέσα στο 2024 να βγάλω κάτι νέο. Άλμπουμ θέλω. Το σινγκλ δε μου κάνει. Όπως σου είπα, είναι ζωτικής σημασίας να υπάρχει μια ιστορία που θα πω και να έχει αρχή, μέση και τέλος. Συμμετέχω σε μια νέα δισκογραφική δουλειά του Αντώνη Απέργη. Έχει έντονο το world στοιχείο. Περιμένω να βγει αυτό το άλμπουμ, θέλω να το σπρώξω. Θα πω τραγούδια του στο ΠΛΥΦΑ.

-Ο Φοίβος δεν θα είναι πλάι σου στο νέο άλμπουμ που λες;

Δεν το έχουμε κουβεντιάσει. Θεωρώ πως πάντα θα είναι δίπλα μου. Πως θα είναι πάντα εκεί. Ιδανικά θα ήθελα να κάνω και κάτι δικό μου. Αλλά νιώθω ότι αυτή η στιγμή δεν έχει έρθει ακόμη. Ίσως το νέο άλμπουμ να είναι πολυσυλλεκτικό, να ζητήσω από πολλούς ανθρώπους να κάνουμε κάτι μαζί. Το λέω τώρα αυτό για να το διαβάσω και να το πιστέψω.

-Στούντιο ή live; Τι σου αρέσει περισσότερο;

Tο στούντιο έχει άλλη ομορφιά, τελείως διαφορετική από εκείνη του live. Στο στούντιο έχω υπάρξει πιο σίγουρη από ποτέ σ’ αυτό που κάνω. Υπάρχει απίστευτη συγκέντρωση. Μπαίνεις σ’ ένα δωμάτιο, δεν έχει σήμα το κινητό, είσαι μόνος με το μικρόφωνο, σου ανοίγονται όλοι οι δρόμοι. Στο live πρέπει να έχεις πίστη στη στιγμή για όσο κρατήσει. Το live έχει πιο πολλή ένταση, το στούντιο απαιτεί συγκέντρωση και δημιουργικότητα.

-Ένας δημοσιογράφος κάποτε είπε «οι παρέες γράφουν ιστορία». Συμφωνείς με αυτά τα λόγια;

Δεν το έχω βιώσει αυτό. Ως τώρα υπήρξα σόλο “ον” στα πράγματα. Και ακόμα και τώρα που φτιάχνω την μπάντα, όταν βγαίνεις μπροστά, είσαι σόλο στο μυαλό. Δεν έχω νιώσει πως είμαι σε μια παρέα που γράφει ιστορία. Θεωρώ πως όλα είναι στο μοίρασμα.

-Ανεξαρτήτως παρέας;

Το μοίρασμα το θεωρώ πολύ σπουδαίο πράγμα. Στο μοίρασμα κρύβεται η επιτυχία. Σε όλα τα πράγματα συμβαίνει αυτό. Αν δεν μοιραζόμαστε καταστραφήκαμε. Και όμως, διαλέξαμε να πάμε στην αντίθετη κατεύθυνση. Να κοιτάμε τον εαυτό μας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Νεφέλη Φασούλη

Πέμπτη 13 Ιουλίου – ΠΛΥΦΑ
(Κορυτσάς 39, Βοτανικός)

Έξι μήνες μετά τη μεγάλη έξοδο στη Νέα Υόρκη, η Νεφέλη Φασούλη, γεμάτη από ανατροπές, εμπειρίες και περιπέτεια, εγκαινιάζει τα καλοκαιρινά της live στην Αθήνα με κεφάτη διάθεση που θυμίζει τον παλιό καλό καιρό.

Με ολόφρεσκια μπάντα, με τραγούδια του προσωπικού της δίσκου “Ο κόσμος σου” σε μουσική και στίχους του Φοίβου Δεληβοριά, αλλά και με άλλα, γνωστά κι αγαπημένα λαϊκά, η ομάδα αναμένεται φέτος το καλοκαίρι να κάψει το πατάρι.

Μαζί της:
Νικόλας Wastor – πλήκτρα
Γιάννης Πατάκας – κιθάρα
Jason Wastor – κρουστά, τύμπανα
Γιώργος Κωνσταντίνου – ηλεκτρικό μπάσο
Βασίλης Αλεξόπουλος – ηχοληψία

Οι πόρτες ανοίγουν στις 20.00
Έναρξη: 21.00