Προσοχή! Εύθραυστον! Δανάη Λιοδάκη

Προσοχή! Εύθραυστον! Δανάη Λιοδάκη. Εξομολογήσεις που μετατρέπονται σε αναμετρήσεις. Με τους εαυτούς, με τους άλλους. Εντός κι εκτός. Με την προσοχή που δίνουμε σε ένα πολύτιμο κρύσταλλο. Γιατί τι άλλο, ειναι η ψυχή από ένα διάφανο κρύσταλλο. Κάποτε θολό. Κάποτε βρώμικο. Κάποτε λαμπερό. Πάντα όμως κρύσταλλο. Άνθρωποι της τέχνης σε δέκα ερωτήσεις-δέκα ιστορίες που μοιάζουν προσωπικές, μπορεί να αφοράν όμως όλους. Α, και μια ερώτηση για την ίδια την Τέχνη. Πως αλλιώς…

Δανάη Λιοδάκη, Συγγραφέας-Σκηνοθέτης-Ηθοποιός. Την περίοδο αυτή σκηνοθετεί και παρουσιάζει με τη θεατρική ομάδα b.p.m. theater group το δικό της θεατρικό έργο στο ΠΛΥ.ΦΑ. «Match»  

Μια ιστορία που με συνοδεύει… Μια ιστορία που έλεγε στην αδερφή μου και εμένα η γιαγιά μου όταν ήμασταν παιδιά. Λέγεται «το Θηρίο» και είναι ένα μείγμα από την ηπειρώτικη παράδοση και την φαντασία της γιαγιάς μου. Το μοναδικό με αυτό το παραμύθι είναι ότι πάντα άλλαζε, ποτέ δεν έμενε ίδιο, τα θηρία μπορεί να ήταν πιο πολλά, οι ιστορίες πιο μεγάλες, οι ανατροπές πιο πυκνές, ανάλογα με το πόσο γρήγορα θα ηρεμούσαν και θα νύσταζαν εκείνα τα δύο μικρά κοριτσάκια. Αυτή η ανάμνηση κρύβει για μένα όλη την αξία του να λες ιστορίες. 

Ένα πρόσωπο που με σημαδεύει… Οι δάσκαλοί μου. Αυτοί που ό,τι μας δίδαξαν ήταν με αγάπη, που δυστυχώς σπανίζουν όλο και περισσότερο. 

Μια κατάσταση που με τσακίζει… Η κοινωνική αδικία, στα πιο μικρά και στα πιο μεγάλα. Μια είδηση με μια ηλικιωμένη που χάνει το σπίτι της από πλειστηριασμό, για παράδειγμα, κι ας μην τη γνωρίζω, μπορεί να με τσακίσει περισσότερο κι από μια προσωπική μου ατυχία. 

Ένα όνειρο που με «στοιχειώνει»… Είναι ένα τρελό όνειρο, που είχα δει πριν μερικά χρόνια. Έτρεχα να ξεφύγω από κάπου και είδα τον εαυτό μου με ρούχα εποχής, σε μια σκηνή, να αιμορραγώ αλλά να μην το καταλαβαίνω και κανείς γύρω μου να μη θορυβείται. Ακόμα πιο πανικόβλητη, συνέχισα να τρέχω, μέχρι που μπήκα σε μια παιδική χαρά και εκεί ένα άντρας με ένα ρολόι αντί για πρόσωπο με έπιασε και άρχισε να με ταρακουνάει φωνάζοντας “Πού πας;”. 

Πέντε θραύσματα που με ολοκληρώνουν… Οι φίλοι μου, η θάλασσα, ο καφές, το ξημέρωμα, προσφάτως ο ανηψιός μου.  

Ένας ανεκπλήρωτος στόχος… Η σταθερότητα. Να μην έχω μόνιμα μια ανοιχτή βαλίτσα, να διακοσμήσω επιτέλους έστω ένα διαμέρισμα, να έχω χόμπι. 

Ένας εκπληρωμένος «έρωτας»… Απ’ την στιγμή που θα τον ονομάσουμε έχει κάτι το εκπληρωμένο και από την στιγμή που τελειώνει έχει κάτι το ανεκπλήρωτο. Το ανεκπλήρωτο το γλιτώνεις – λίγο – μόνο όσο τον ζεις, σε παροντικό χρόνο. Που και πάλι δηλαδή ποτέ δε σου φτάνει, αφού δεν είναι ποτέ δυνατόν να γίνεις άλλος. 

Τι δικό μου θα καταργούσα; Την ακαταστασία μου. Πρακτικά και ψυχικά. 

Τι «ξένο» θα υιοθετούσα; Το καλό ντύσιμο. Μου είναι τελείως ξένο το να προσέχω πώς ντύνομαι, αλλά θα ήθελα να το υιοθετήσω κάποια στιγμή. Όλο λέω πως θα αφήσω τις φίλες μου να με πάνε για ψώνια, αλλά όλο το αναβάλλω. 

Εγώ κι Εγώ… εχθροί ή φίλοι; Προσπαθώ φίλοι. Είναι μέρες που μου τη δίνω, με ζορίζω, δουλεύω πολύ, είμαι αυστηρή κριτής, αλλά τις περισσότερες φορές δείχνω κατανόηση και είμαι καλή παρέα. 

Στην τέχνη υπάρχει νέο και παλιό; Υπάρχει η τέχνη που θέλει να επικοινωνήσει κάτι με το κοινό και η τέχνη που αυτοεκπληρώνεται. Αυτή που θέλει να επικοινωνήσει κάτι ειλικρινές το κάνει με ανοιχτές τις κεραίες της στην κοινωνία, αφορά το τώρα, είναι νέα. Αυτή που αφορά τον εαυτό μας, που γίνεται για την ψυχή του καλλιτέχνη, είναι παλιά και δε με αφορά.