Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Είναι απόγευμα Κυριακής. Είμαι έξω από τον χώρο συνΑθηνά στην οδό Αθηνάς απέναντι από την ψαραγορά. Δίπλα μου βλέπω ψυχές χωρίς εποχή. Το λέω έτσι γιατί αν δεν θυμάσαι πότε έφυγες τελευταία φορά από την πόλη ή δεν έχεις φύγει ποτέ από την πόλη, δεν έχεις εποχή. Ζεσταίνεσαι ή κρυώνεις, μόνο αυτό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως εθνικότητας, πρέπει κάτι να φάνε, πρέπει κάπου να πλύνουν τα ρούχα τους, πρέπει κάπου να κάνουν ντους, πρέπει κάπου, με κάποιον, ν’ ανταλλάξουν μια κουβέντα.
Είναι περίπου 7.30 το απόγευμα. Το πρότζεκτ «One Stop» έχει ήδη στηθεί. Είναι μια ιδέα του Τάσου Σμετόπουλου. Ανθρώπου με έντονο παρελθόν σε δράσεις αλληλεγγύης. Το σχέδιο του έχει ως εξής. Τη σύμπραξη διαφορετικών ομάδων παροχής βοήθειας σε κόσμο που την έχει ανάγκη. Κάτω από την ομπρέλα τού «One Stop» λειτουργούν οι ομάδες Steps, Ithaca Laundry, One Stops Cousine αλλά και άνθρωποι από ένα πανευρωπαϊκό δίκτυο εθελοντών που έστησε.
Βλέποντας τον προαύλιο χώρο του συνΑθηνά από την οδό Αθηνάς, υπάρχουν: δίπλα, δεξιά από την είσοδο του χώρου, ένα μικρό καζάνι που εθελοντές (ανάμεσά τους υπάρχουν πολλοί από την Ισπανία) ετοιμάζουν φαγητό. Δίπλα τους σε ένα τραπέζι μια άλλη ομάδα ανθρώπων που κόβει σαλάτες και ψωμί. Στα αριστερά υπάρχει ένα μικρό τραπέζι με έτοιμους καφέδες και σε μικρή απόσταση απ’ αυτό ένα βαν. Εντός του υπάρχουν δύο πλυντήρια και δύο στεγνωτήρια για ανθρώπους που θέλουν να πλύνουν ρούχα. Παρακάτω βλέπω δύο θαλάμους που μέσα τους όσοι επιθυμούν μπορούν να κάνουν ντους. Αυτή η «κυψέλη» ανθρώπων έστησε τον εξοπλισμό της γύρω στις 7 το απόγευμα. Και η δράση της θα έχει διάρκεια τριών ωρών. Στο πέρασμα του χρόνου όλο και περισσότεροι άνθρωποι φτάνουν που αναζητούν κάτι από την ομάδα. Οι περισσότεροι αναζητούν φαγητό. Λίγο λιγότεροι καφέ. Λίγο λιγότεροι από τους προηγούμενους, φέρνουν σακούλες με ρούχα για πλύσιμο.
Είναι άλλο να το βλέπεις από την τηλεόραση και άλλο να το βλέπεις σε πραγματικό χρόνο. Στην πρώτη φάση, αν δεν σ’ αρέσει, αλλάζεις κανάλι. Το πολύ-πολύ να τρακάρεις διαφημιστικό διάλυμα που θα μιλά για προσφορές φίρμας κινητής τηλεφωνίας. Όταν όμως είσαι εκεί, βλέποντας ανθρώπους της πόλης να πεινούν, αισθάνεσαι παγιδευμένος. Εδώ δεν υπάρχει τηλεκοντρόλ. Παρακολουθείς λέγοντας μέσα σου: «μα αυτό πρέπει να αλλάξει». Όταν ένας άνθρωπος ή μια οικογένεια «χωρίς εποχή» φτάνει στο σημείο της συνάντησης «One Stop» αναζητώντας φαγητό κλονίζεσαι.
Αισθάνομαι άβολα. Όχι γιατί πριν έφαγα και είχα καβάτζα για δεύτερη μερίδα, αλλά γιατί ο αριθμός των αστέγων και των ανθρώπων που πεινούν μεγαλώνει. Και αν στηθείς μια μέρα σε δράση ομάδας αλληλεγγύης καταλαβαίνεις πως η πείνα δεν έχει σύνορα. Φαγητό ζητούν Έλληνες, ζητούν και ξένοι. Βλέπω και μαθαίνω. Το ζητούν με αξιοπρέπεια. Πρέπει να τους δοθεί με τον ίδιο τρόπο.
Ο Τάσος Σμετόπουλος μας λέει: «To One Stop είναι σαν ένα μικρό χωριό. Με ανθρώπους που αποδεικνύουν ότι όταν ενώσουν τις δυνάμεις τους σ’ έναν κοινό στόχο μπορούν να λειτουργήσουν καλύτερα. Είμαστε διαφορετικές ομάδες που λειτουργούμε κάτω από έναν στόχο, διατηρώντας η κάθε μια την αυτονομία της». Ο χρόνος περνά. Ο Τάσος μού γνωρίζει τη Μαριλού και εκείνη με τη σειρά της με τον Κώστα και τον Φάνη από την Ithaca Loundry. Την ομάδα που διαχειρίζεται το βαν με τα πλυντήρια. Είναι νέοι. Αλλά στα μάτια μου φαντάζουν μπαρουτοκαπνισμένοι σε δράσεις αλληλεγγύης.
Είναι Κυριακή βράδυ πια. Το φαγητό έχει τελειώσει. Έχουν μοιραστεί κοντά στις 70 μερίδες. Φεύγω από το σημείο που έγιναν όλα αυτά. Μπαίνω στο αμάξι. Δεν έχω καμία όρεξη ν’ ακούσω μουσική. Θέλω να επιστρέψω εκεί που ήμουν πριν, για να βοηθήσω. Κατά μία έννοια ελπίζω να το κάνω και τώρα, γράφοντας.
