Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Η αρμαθιά των ανθρώπων της εικόνας δεν παίζει κάποιο παιχνίδι. Δεν προσποιείται κάτι. Ούτε παίρνει μέρος σε φωτογραφικό πείραμα καλλιτεχνικής αντιπολεμικής καταγγελίας. Ήταν ζωντανοί άνθρωποι που βρέθηκαν στο λάθος σημείο μια λάθος στιγμή. Στην Κωνσταντινούπολη στο κλαμπ Reina, το βράδυ της πρωτοχρονιάς. Οι άνθρωποι της εικόνας είναι νεκροί. Δεν υπάρχει τίποτα ποιητικό σ’ αυτό.
-Τι ήταν το κλαμπ Reina για την Κωνσταντινούπολη; Την τελευταία φορά που πήγα στην Πόλη, πέρασα και από εκεί. Το Reina ή το Supper δεν είναι από τα κλαμπ που προτιμώ. Το ίδιο και τα μαγαζιά εστίασης στο Bebek. Μεγάλα και χωρίς χαρακτήρα. Εκεί πάει η Κωνσταντινούπολη του Sex & the City αλα Τούρκα. Νεόπλουτοι Τούρκοι “σκάνε” με κίτρινες Porsche και σακάκια που τα μανίκια είναι σηκωμένα στο ύψος του αγκώνα για να φαίνεται καλύτερα το χρυσό Rolex. Προτιμώ τα μικρά τζαζ κλαμπ προς τον Γαλατά ή το υπέροχο Babylon. Εκεί ζει η μουσική και ο κόσμος της Πόλης που ταυτίζομαι μαζί του.
Έχουν άραγε σημασία όλα αυτά;
Το Reina δεν ήταν ακόμα ένα κλαμπ. Ήταν το σημείο που η διψασμένη για εσάνς δύσης Κωνσταντινούπολη συγκεντρώνονταν. Ακριβό με υπέροχο σέρβις. Υπάλληλοι που συχνά συνομιλούσαν με ενδοεπικοινωνία. Μπαίνοντας εκεί έβλεπες μια Τουρκία που δεν αντιστοιχεί με τις εικόνες της εξαθλίωσης που επικρατούν στο κεντρικό ή το νοτιοανατολικό κομμάτι της χώρας. Αεράτοι και φωτογενείς, οι κοσμικοί πελάτες του κλαμπ πόζαραν με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν αντίστοιχοι γητευτές της λάμψης στο Άμστερνταμ, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο.
–Ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες, στελέχη πολυεθνικών εταιριών, μοντέλα, wannabe ηθοποιοί, paparazzi. Το Reina είχε συγκεκριμένη πελατεία. Εκεί η δικτατορία της λάμψης φάνταζε πανίσχυρη. Θα μπορούσε να μείνει απρόσβλητη και από τον θρησκευτικό φανατισμό;
-Οι γυναίκες που πήγαιναν στο κλαμπ, εμφανισιακά, ήταν ενάντια στους νόμους του Σουνιτικού Ισλάμ που θέλει το σώμα των γυναικών ντυμένο από την κορυφή ως τα νύχια. Η μουσική (που δεν μου άρεσε) στο Reina ακουγόταν δυνατά. Ήταν ενάντια στους νόμους των φανατικών που θέλουν να εξοστρακίσουν την μουσική γιατί την θεωρούν προθάλαμο της ακολασίας. Το αλκοόλ σε αυτό το κλαμπ έρεε άφθονο. Και αυτό ήταν ενάντια στις εντολές των φανατικών που θεωρούν ως επίσημο ποτό της Τουρκίας όχι την ρακί αλλά το άιραν (γιαούρτι σε υγρή μορφή).
Καλώς ορίσατε στο 2017. Οι ευχές μας για λιγότερους νεκρούς δεν ακουστήκαν δυνατά την πρώτη μέρα της χρονιάς.
Μια φίλη από τη Σμύρνη, έγραψε στο facebook – Someone Can Kill You Everywhere. Δεν έχει άδικο. Σκέψου πως το «Everywhere» δεν κάνει εξαιρέσεις.
(Η φωτογραφία που προβάλλουμε είναι επεξεργασμένη. Δεν θέλεις να την δεις χωρίς επεξεργασία)
