Του Γιώργου Κουλούρη //
Δεν δικαιούσαι τελικά να θέτεις αμφιβολίες σε πετυχημένα «πρότζεκτς» που έχουν επενδυθεί τεράστια χρηματικά ποσά και απασχολούν πολλούς ανθρώπους σε διάφορους τομείς και κυρίως στην τερατώδη (σε οικονομικά μεγέθη πάντα) ελληνική ανεξάρτητη μουσική σκηνή. Η ψυχρή αίθουσα συνεδριάσεων, στο άγνωστο για πολλούς κτήριο που στέγαζε τις παρασκηνιακές κινήσεις (των ατόμων της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής), ταίριαζε γάντι με την παγωμάρα που επικρατούσε ανάμεσα στους εμπλεκόμενους.
Η κατάσταση είχε ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο, αυτό που είχε ξεκινήσει σαν αστείο είχε πάρει μορφή χιονοστιβάδας. H σύνθεση του συμβουλίου, τρομακτικοί άνθρωποι της «σκηνής» ψυχροί με μόνο τους σκοπό το κέρδος στέκονταν βλοσυροί απέναντι μου. Επικοινωνιακοί κολοσσοί, εκπροσωπημένοι από τον αρχισυντάκτη, πίεζαν επιτακτικά για άμεση αναστροφή της κατάστασης. Σκοτεινοί διαχειριστές ακόμα πιο σκοτεινών ιστοσελίδων, προσπαθούσαν να επηρεάσουν αθώους απλούς χρήστες ώστε να μην εκφραστούν ελευθέρα, υποχθόνιοι συντελεστές μεγάλων κινηματογραφικών παραγωγών είχαν επιστρατευτεί προτείνοντας διάφορες «δημοκρατικές» επιλογές που όλες οδηγούσαν στο ίδιο ευνοϊκό γι’ αυτούς αποτέλεσμα.
Ρόδον 1989, South Of No North ανοίγοντας την συναυλία του Nick Cave
Την ίδια στιγμή έξω…
Προγραμματισμένα live μεγάλων ελληνικών συγκροτημάτων βρίσκονταν σε θέση αναμονής. Καινούργιες τεράστιες δισκογραφικές κυκλοφορίες βινυλίων ταλαιπωρούνταν από κλυδωνισμούς που έφερε η αβεβαιότητα ως προς την συνέχεια ή όχι των «My 80’s Polaroids»!
Ακόμα και οι άνθρωποι της Gripen που με είχαν προειδοποιήσει, δεν έβγαιναν ούτε καν στα τηλέφωνα αλλά και στο εξωτερικό από την πλευρά των «South Of No North» τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα.
Οι Βέλγοι «South Of No North» είχαν σαστίσει, οι Αυστριακοί «South Of No North» επίσης είχαν εκφράσει μεγάλη δυσαρέσκεια αλλά οι πιέσεις των Αμερικάνων «South Of No North» είχαν ξεπεράσει κάθε όριο.
«Too Big To Fall».
Αυτό κατάλαβα δεχόμενος «βολές» από παντού…
Σηκώθηκα εκνευρισμένος όσο και αγχωμένος: «Ναι αλλά στα 80’s δεν υπήρχε μόνο το κέρδος!» Το 1989 όταν εμφανιστήκαμε σαν support στον Nick Cave είχε βρεθεί στο “Ροδον” και ένα τρικάμερο εντελώς επαγγελματικό συνεργείο κινηματογραφήσεων όπου μαγνητοσκόπησε όλο το live μας (χωρίς καν να μας ρωτήσει). Λίγο καιρό μετά, ενθουσιασμένοι βλέπαμε στην ΕΤ2 την παρουσιάστρια να ανακοινώνει με πολύ φυσικότητα ότι θα παρακολουθούσαμε μια συναυλία του συγκροτήματος South Of No North. Λίγες μέρες μετά άλλη παρουσιάστρια με το ίδιο επαγγελματικό ύφος ανακοίνωνε στην κανονική ροή του τηλεοπτικού προγράμματος ότι θα παρακολουθούσαμε το ίδιο live αλλά σε δεύτερη μετάδοση. Οι επόμενες εβδομάδες συνεχίστηκαν με τηλέφωνα από φίλους που εξελίχθηκαν σε ρουτίνα: «Σας ξαναέδειξαν χτες στις 12». «Σας ξαναείδαμε προχτές το απόγευμα». «Θα σας δούμε και μεθαύριο». Τουλάχιστον δέκα φορές οι ΕΤ2 έπαιξε την συναυλία μας από το “Ρόδον”.
-«Και που θέλεις να καταλήξεις;» προβληματισμένοι οι σκληροί επιχειρηματίες.
-«Στο ότι στα 1989 κάποιος καλός σκηνοθέτης κινηματογράφησε την συναυλία μας και κατόπιν η ελληνική τηλεόραση το παρουσίασε μερικές φορές αναγνωρίζοντας αν μη τη άλλο μια ιδιαιτερότητα στην μουσική μας.
-«Η παραγωγή ήταν εξωτερική;» με ρώτησαν με ενδιαφέρον
-«Ναι! Τι σημασία έχει αυτό;» τους απάντησα με απορία
-«Καμία» μου ανταπάντησαν απογοητευμένοι (κουνώντας το κεφάλι τους απαξιωτικά) αφού έτσι το αντιλαμβάνεσαι.
-«Τότε που είναι το πρόβλημα;» επέμεινα.
-«Απλώς καλέ μου φίλε κάθε φορά που σας έδειχναν μάλλον κάποιοι όλο και κάτι έπαιρναν αφού είχε παρουσιαστεί και σαν ξέχωρη ολοκληρωμένη τηλεοπτική παραγωγή».
-«Άρα μου λέτε ότι υπήρξε κάποια μικρή υλική αμοιβή; Δεν συνέβησαν όλα αυτά εξ’ αιτίας της συμπάθειας και της σαγήνης της μουσικής μας;»
Έπιασαν τα κεφάλια τους στα όρια της απόγνωσης: «Άκου φίλε μου (μου ξεκαθάρισαν) άσε τις θεωρίες γιατί απ’ ότι φαίνεται ιδέα δεν είχες για το πώς τα πράγματα λειτουργούν και άρχισε να γράφεις πάλι τις ιστορίες σου. Τα άλλα είναι δική μας δουλειά.»
Το μόνο που πρόλαβα να ψελλίσω καθώς μου έδειχναν ευγενικά την πόρτα ήταν μόνο ακόμα μια ερώτηση: «Μα είναι δυνατόν να συνέβαιναν στα 80’s αυτά τα πράγματα ρε παιδιά;»
