Βρεθήκαμε στο διήμερο φεστιβάλ του Death Disco Open Air Festival 2025 στην Τεχνόπολη (20 και 21 Σεπτεμβρίου). Οι Peter Hook & The Light και η Anne Clark μας “έκλεψαν” την καρδιά!
Βραδιά 1η – Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου
Peter Hook & The Light
Anja Huwe / Xmal Deutschland
Cold Cave
Buzz Kull
Blakaut
Valisia Odell
Aux Animaux
Πρώτη φορά άκουσα το She’s Lost Control σε ένα Ufάδικο στον Βόλο, θα ήμουν 14-15 χρονών; Δεν γνώριζα καν το κομμάτι, αλλά εκείνη η κιθάρα που έσκιζε τον αέρα δεν περνούσε απαρατήρητη. Από εκείνη τη στιγμή μου έμεινε η διαφορά ανάμεσα στις δύο μπάντες που με συντρόφευε για χρόνια: οι Joy Division είχαν ωμή, νεανική αμεσότητα, με στίχους απλοϊκούς αλλά γεμάτους βάρος, σαν κραυγές ενός εφήβου που ψάχνει τη θέση του στον κόσμο.
Οι New Order, αντίθετα, κουβαλούσαν μεγαλύτερη ωριμότητα. Το χαρακτηριστικό μπάσο που καθόριζε τον ήχο τους είχε περίπλοκο, δουλεμένο χαρακτήρα, που μιλούσε σε άλλες πλευρές της ζωής. Πάντα έγερνα προς τους New Order, χωρίς να σβήνει η σπίθα που άναψαν οι Joy εκείνο το βράδυ.
Στην Τεχνόπολη, κατά την πρώτη βραδιά του Death Disco Open Air Festival 2025, ο Peter Hook επέστρεψε στην Ελλάδα headliner με τους Peter Hook & The Light. Ο Hook, που ποτέ δεν υπήρξε τραγουδιστής, ερμήνευσε τα κομμάτια σχεδόν σαν απαγγελία. Η φωνή του, περιορισμένη αλλά σωστή, έδινε τον ρυθμό και τον χαρακτήρα των τραγουδιών, συνοδευόμενος από τους μουσικούς που τα απέδιδαν με ακρίβεια. Στο τέλος, έβγαλε το μαύρο πουκάμισο με τη λέξη Hate στο πίσω μέρος και το πέταξε στο κοινό, μια χειρονομία μικρή αλλά χαρακτηριστική.
Το setlist κάλυπτε όλη την πορεία του Hook, με κομμάτια από τους Joy Division και τους New Order, όπως Warsaw, She’s Lost Control, Transmission, Blue Monday και Love Will Tear Us Apart, αλλά και τραγούδια από τα άλλα του σχήματα, όπως Monaco, Freebass, Ad Infinitum και Revenge, δείχνοντας την ευρύτερη μουσική διαδρομή του.
Κάποιοι ίσως βλέπουν το να επανεμφανίζεται ο Hook με τραγούδια των Joy Division, των New Order και των άλλων γκρουπ που είχε, ως απλή επανάληψη ή εμπορική κίνηση. Καταλαβαίνω αυτήν την προσέγγιση, αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι. Αν δεν το κάνει εκείνος, ποιος θα το κάνει; Ο Hook δεν πουλάει απλώς το παρελθόν, κουβαλάει τις εμπειρίες και το έργο του, κρατώντας ζωντανή τη μουσική που έγραψε. Το να παίζει αυτά τα κομμάτια ζωντανά δεν είναι εμπορία, αλλά, τουλάχιστον για μένα, είναι ζωντανή μνήμη και σεβασμός στην ιστορία.
Ήταν ένα αξιοπρεπές, καλό live, που έδωσε στον κόσμο τη μουσική που περίμενε, καθαρή, ουσιαστική και χωρίς φτιασίδια, σ’ ένα από τα τελευταία καλοκαιρινά φεστιβάλ που προσφέρει τέτοιες στιγμές επικοινωνίας ανάμεσα στη σκηνή και το κοινό, με ένα ποτήρι μπύρας στο χέρι.
Η δεύτερη μέρα του Death Disco Open Air Festival 2025 στην Τεχνόπολη κύλησε με αρκετά ονόματα στο line-up, όμως για μένα το ενδιαφέρον εστίαζε σε δύο εμφανίσεις: την Anne Clark και τους The Chameleons. Σε σχέση με το Σάββατο με τον Peter Hook, το κοινό ήταν κάπως λιγότερο, αλλά η ατμόσφαιρα παρέμενε ζεστή και γεμάτη προσμονή.
Βραδιά 2η – Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου
Anne Clark
The Chameleons
Eddie Dark
Corpus Delicti
Klangstabil
Spiritual Front
Incirrina
Η Anne Clark, που είχε χρόνια να εμφανιστεί στην Ελλάδα, έδειχνε φανερά ευχαριστημένη με την ανταπόκριση του κοινού. Συνοδευόμενη από μια εξαμελή μπάντα — τσέλο, βιολί, synths, τύμπανα και κιθάρα — παρουσίασε ένα σετ γεμάτο ένταση και βάθος. Η απλή αλλά σταθερή της παρουσία, η φωνή που περισσότερο απαγγέλλει παρά τραγουδά, έδωσαν το βάρος σε κάθε λέξη. Το Sleeper in Metropolis υπήρξε η κορυφαία στιγμή, ενώ το Elegy for a Lost Summer έφερε μια πιο λυρική και μελαγχολική διάσταση. Στο encore με τα Journey by Night και Our Darkness ολοκλήρωσε ιδανικά την εμφάνισή της, αφήνοντας το κοινό με μια αίσθηση σεβασμού και συγκίνησης.
Αντίθετα, οι Chameleons άφησαν μάλλον αμήχανη εντύπωση. Ο ήχος δεν βοήθησε, το μπάσο έβγαζε feedback για περίπου το ένα τρίτο του set, ενώ η φωνή του Mark Burgess έμοιαζε κουρασμένη και θαμπή. Η εικόνα του να μασάει τσίχλα στη σκηνή αποδυνάμωνε ακόμη περισσότερο την παρουσία του. Η απόδοση των τραγουδιών δεν είχε τη βαρύτητα και την ατμόσφαιρα που γνωρίζουμε από τους δίσκους τους· περισσότερο μου θύμιζε μια απλή indie pop μπάντα παρά το post-punk σχήμα που χάραξε τη δική του ιστορία. Από μέτρια έως αδιάφορη εμφάνιση, με μία μόνο εξαίρεση: το Feels Like the End of the World, από το πρόσφατο άλμπουμ Arctic Moon, που στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών, με ένταση και καλοδουλεμένη ενορχήστρωση.
Μπορεί να κάνω και λάθος, οκ… Αλλά μου έμεινε η αίσθηση ότι η εμπειρία τελικά δεν μετριέται μόνο από τα ονόματα στο line-up, αλλά από το πώς η μουσική μιλάει απευθείας στην ψυχή του κοινού και, απόψε, αυτό το μήνυμα το έστειλε με δύναμη κυρίως η Anne Clark.
