γράφει ο Παναγιώτης Καλυβίτης //
Νύχτα παγωμένη. Νιώθεις την ανάγκη για αγάπη, για ομόνοια. Φτάνω. Ομόνοια. Παγωμένη κι αυτή.
«Αγάπη. Ή τα φαντάσματα ενός μη τόπου.»
Τόπος: Μπάγκειον, στην Ομόνοια. Την παγωμένη.
Μαζευόμαστε στο ισόγειο. Μπροστά μας η ξύλινη σκάλα. Κατεβαίνει ρυθμικά μια δροσερή κοπέλα. Μπροστά της, σε δεσπόζουσα θέση στο χώρο, κάτι σαν κλινικό κρεβάτι. Σαν νεκροκρέβατο. Κλινικό. Η Αγάπη πλησιάζει και ξαπλώνει. Σα να΄ταν πάντα ξαπλωμένη εκεί. Παγωμένη κι αυτή. Την γυρνάνε, την αλλάζουν, απεκδύεται την ομορφιά της και την τυλίγουν με κάτι μονιμότερο. Τη φροντίζουν, τη μυρώνουν, της αποτίνουν το σέβας που της αναλογεί. Μαλακά τα βλέφαρα, της κλείνουν. Ένας γλυκός κύριος, αινιγματικός, μας μοιράζει κεράκια. Μας τα ανάβει. Κοιτάζει μέσα στο βλέμμα μας. Βαθιά. Η φωτίτσα του κεριού, φωτίζει το χαμόγελό του. Είναι σχεδόν ερωτικό. Είναι απολαυσιακό. Κάτι από λαμβάνει. Κάτι από λαμβάνεται. Κανείς δεν θέλει να το διανοηθεί. Οι φροντίδες ολοκληρώνονται, μαζί και η βαφή. Του νεκρού. Ορθότερα, της νεκρής. Το όμορφο πτώμα, φροντισμένο όπως του πρέπει, μεταφέρεται ευλαβικά στο επάνω όροφο. Σαν νεκρανάληψη. Εμείς σιωπηλά, ακολουθούμε ως λιτανεία, ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια, με την ασφάλεια της ακολουθίας του πλήθους. Σαν digital οπτασία, κάπου από ψηλά, το όμορφο πτώμα μάς παρακολουθεί υπαινικτικά. Σχεδόν κατανυκτικά, ακολουθούμε.
Στον από πάνω όροφο, τίποτα δεν θυμίζει τον προηγούμενο κόσμο, την εύγλωττη σαφήνεια ενός τόπου αστικού. Και τι θυμίζει; Μη τόπο. Ξέφτια ζωής. Ερείπια μιας αλλοτινής ζεστασιάς. Φαντάσματα. Παγωμένα κι αυτά. Γυμνά. Πάνω τους, οι γραφές της αγάπης. Αλλά και οι εγγραφές της μη αγάπης. Το δύο του ανεξίτηλου και το δύο του ανεξήγητου. Αυτού που δεν είναι αναγώγιμο σε κάποια επεξήγηση, αλλά σχεδόν όλοι ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Ασυνείδητα.
Μετά την επιτυχία της πρώτης παρουσίασης, η Αγάπη (ή Φαντάσματα ενός Μη Τόπου) επιστρέφει στην Ομόνοια, στο κτίριο του Μπάγκειου Ξενοδοχείου, για να διερευνήσει και πάλι τις διαδρομές της αγάπης μέσα σε ένα ξενοδοχείο, σε ένα ξενοδοχείο φάντασμα, μέσα από τη συνομιλία εικαστικών, θεατρικής πρακτικής-περφόρμανς και λογοτεχνίας.
Μια διαδραστική, work in progress παράσταση και εικαστική έκθεση μαζί, που αναπτύσσεται στον χώρο του Μπάγκειου κτιρίου, από την είσοδο, σε όλο τον τρίτο όροφο του κτιρίου και στη διαδρομή προς αυτόν, στην Πλατεία Ομονοίας. Φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια «θραυσματική πόλη αγάπης», ένα έργο και συγχρόνως μια πλατφόρμα πειραματισμού που θα εξελίσσεται και θα αναδιατάσσεται με τον χρόνο, συνδέοντας τον ενδιάμεσο, εφήμερο και πορώδη χαρακτήρα της Πλατείας Ομονοίας με ένα άχρονο σύμπαν αισθημάτων.
Ηθοποιοί, χορευτές-περφόρμερ, εικαστικοί, μουσικοί, συγγραφείς κ.ά. γίνονται οι δημιουργοί μιας «πόλης» από τα «θραυσματικά υλικά της αγάπης»: τον μετεωρισμό και την απουσία της αγάπης, τη συνεχή κι απεγνωσμένη αναζήτησή της, την πληρότητα, σωματική και ψυχική, που φέρνει η αγάπη, τις αισθήσεις που ενεργοποιεί η αγάπη, την εξάντληση και το πέρας της αγάπης, αλλά και την κατασκευή του υποκειμένου και του φύλου μέσα από την αγάπη, την ταξική και πολιτισμική παράμετρο του συναισθήματος.
Χαράσσονται έτσι διαδρομές μέσα στο κτίριο που μας οδηγούν σε μια υπαρξιακή καταβύθιση και διατυπώνουν ερωτήματα πάνω στην πολιτική και κοινωνική διάσταση της Αγάπης, αποκαλύπτοντας τις πολλαπλές προβολές και τη διαχειριστική χρήση της, τις κατασκευές και την αντιστροφή της έννοιας που φτάνει μέχρι τον εκφυλισμό της, μέσα στην πλούσια ενδεχομενικότητα του υποκειμενικού νεωτερισμού.
•Η αγάπη ως υπαρξιακό δομικό υλικό της ζωής. Ουτοπία; Είναι ένα τοπίο σε έναν μη τόπο; Είναι πέρα από το χρόνο; Είναι εμπειρία; Είναι μια διαμεσολάβηση αισθημάτων; Είναι η απουσία της; Είναι μια απάτη; Μια κατασκευή; Ένα κάλεσμα; Μια κραυγή; Είναι εκ Θεού; Είναι βαθιά ανθρώπινη; Είναι δύναμη; Είναι αδυναμία; Είναι εγωιστική; Είναι απροϋπόθετη; Είναι σκληρή; Είναι πόνος; Είναι πληρότητα; Έχει κοινωνική διάσταση; Τι σημαίνει αγαπώ; Τι σημαίνει δρω με αγάπη; Είναι μια ιδανική πολιτεία; ή μήπως είναι μια εξιδανικευμένη πολυτέλεια;
Το καλλιτεχνικό εγχείρημα ενεργοποιείται πολυεπίπεδα. Ως έκθεση σύγχρονης τέχνης, η οποία αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης σύνθεσης, αλλά και ταυτοχρόνως το κάθε της έργο λειτουργεί αυτόνομα, ώσπου να ενεργοποιηθεί το «στατικό» του δυναμικό και να αποτελέσει – πια – οργανικό δραματουργικό κύτταρο του συνόλου. Ένα διαρκές λιώσιμο της μίας λειτουργίας μέσα στην άλλη, όπου το εικαστικό αντανακλά το παραστατικό, το παραστατικό αιματοδοτεί το εικαστικό και η βιωματική εμπλοκή που ενεστοποιεί και σωματοποιεί τις δυναμικές τους.
Μια παράσταση που αν την κοιτάξεις στα μάτια, μπορεί και να αγκαλιάσεις τον πάγο βουρκώνοντας μαζί του
Συντελεστές
Ιδέα -Σύνθεση-Σκηνοθεσία- Επιμέλεια: Ελένη Καλαρά
Σύμβουλος δραματουργικής σύνθεσης: Μάριος Χατζηπροκοπίου
Σύμβουλος επιμέλειας έκθεσης: Θεόφιλος Τραμπούλης
Σκηνική επιμέλεια χώρου, κοστούμια: Kenny MacLellan
Σχεδιασμός ήχου: Ελένη Καβούκη
Video: Ιάσων Αθανασιάδης
Επιμέλεια κίνησης: Μυρτώ Δελημιχάλη
Σχεδιασμός φωτισμού: Χάρης Δάλλας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μυρτώ Δελημιχάλη
Υπεύθυνος παραγωγής: Σταμάτης Τσιμπίδης
Βοηθός παραγωγής: Δώρα Κόχυλα
Βοηθός ήχου: Ευτυχία Καμενάκη
Υπεύθυνη Τύπου & Επικοινωνίας: Μαρία Κωνσταντοπούλου
[email protected]
Οπτική ταυτότητα: The Birthdays Design
Φωτογραφίες : Ιάσων Αθανασιάδης.
Ηθοποιοί-χορευτές/περφόρμερ: Ηλίας Βογιατζηδάκης, Ορφέας Γεωργίου, Μυρτώ Δελημιχάλη, Ελένη Καλαρά, Αναστασία Κατσιναβάκη, Βαγγέλης Παπαδάκης, Ευαγγελή Φίλη, Χάρης Φραγκούλης, Αλεξάνδρα Χασάνη.
Εικαστικοί: Μαργαρίτα Αθανασίου, Αντώνης Αντωνίου, Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Γιάννης Ισιδώρου, Αλεξία Καραβέλα, Χριστίνα Κατσάρη, Καρολίνα Κρασούλη, Άννα Λάσκαρη, Κυριακή Μαυρογεώργη, Βασίλης Παπαγεωργίου.
Aατέλεια 7ευρώ
Προπώληση: viva.gr
Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση: 694 7632298
