της Ελένης Π. Καλογερίνη -Δημοσιογράφου //
Δεν είμαι σίγουρη αν ο άπειρος κόσμος χωρά σε μια βαλίτσα γιομάτη επιστροφή και όνειρα -σήμερα τουλάχιστον. Δεν θέλω καν να μπω στη διαδικασία μιας προοπτικής και μιας ανάλυσης εικόνων και σκιών που ενδεχομένως τη νοηματοδοτούν. Ούτε θέλω να ζυγίσω τυχόν πειραματικές ανησυχίες σε μια ενδιαφέρουσα σκηνική πρόταση -εναλλαγή χωροχρονικών περασμάτων, μουσική επιλογή. Η νεαρή ηθοποιός όμως, η Αγγελική Κοντού, με αιφνιδίασε ευχάριστα. Το ομολογώ.
Στεκόταν εκεί, στο μέσον της πλατείας «μοναχική, λιτή και ώριμη» κρατώντας τη βαλίτσα της Αγγέλας σφικτά. Με συγκρατημένη τρυφερότητα. Σαν ένα σώμα που έρχεται για να διεκδικήσει ξανά την ψυχή του. Να διαβάσει το παρελθόν του όχι σαν έναν όγκο πληροφοριών αλλά σαν την καθημερινή ιστορία μιας εποχής. Ξέρετε, στη μυθολογία της Αγγέλας, είναι δύσκολο να καταφέρεις να ισορροπήσεις θαυμαστά το χρονικό άνυσμα που ξεκινά από τα μετεμφυλιακά χρόνια της ανάγκης και των ανυπεράσπιστων ονείρων μέχρι το σημερινό αδιέξοδο της κρίσης των αξιών και της επικοινωνιακής ευκολίας. Η σχεδόν διατεταγμένη ευτυχία, οι ιδιωτικοί παράδεισοι έχουν ήδη οικοδομήσει μια νέα πραγματικότητα που περιοδεύει ως άλλο εντυπωσιακό θέαμα με πανάκριβο βεβαίως εισιτήριο. Η αντίθεση προφανής και στο μέσον ένα κείμενο (του Σεβαστίκογλου) που λάμπει καθώς επαναγράφεται στο χρόνο, ανακαλύπτει και αποκαλύπτει συμβολικά μεταφέροντας και διασώζοντας την αύρα των πραγμάτων.
Η Αγγελική σκηνογραφεί τη δική της Αγγέλα, την επαναφέρει δηλαδή στο σήμερα με άλλους όρους. Με κείνη τη γλυκόπικρη γεύση της νοσταλγίας «για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε» ή που αδυνατούμε να βρούμε πλέον στη συνεχώς αυξανόμενη απουσία των βλεμμάτων. Γύρω της τα σώματα-τοπία σηματοδοτούν τη δική τους κόλαση, χειρονομούν, φωνάζουν, σπαράζουν υποστηρίζοντας τη δική τους αλήθεια -από καιρό νεκρωμένη. Ακόμα και ο Στράτος (Πέτρος Νάκος) μοιάζει να κρύβεται -απελπιστικά αυτάρκης- σε μια γωνιά. Διατηρώντας άραγε αποκλειστικά τον μύθο του εαυτού του ή του ίδιου του ρόλου; Έτοιμος να προσμετρηθεί με το αυτονόητο δράμα (της Αγγέλας) που δεν καταδέχεται να λειτουργήσει σαν φωτογραφία. Να συμπορευτεί δηλαδή με τη δική του παγιωμένη ασφάλεια, με τον δικό του εργαλειακό σαρκασμό. Επειδή ίσως η Αγγέλα (Αγγελική Κοντού) φιλοδοξεί να είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο; Να λάμπει αλλιώς, όχι θεαματικοποιώντας το βάρος μιας ζωής, αλλά υποτάσσοντας τη δική της ευαισθησία στη γενικότερη αισθητική συνείδηση;
Εξαιρετικά υποψιασμένη, σχεδόν φιλμική θα έλεγα, υπερασπίζεται την ανάγκη της ζωής -άραγε«πόσα φιλιά χρειάστηκαν για να φτιαχτεί ο κόσμος»- ακόμη και το μαρασμό της μεταφέροντας ακέραια στο σήμερα τα ερωτήματά της. Να το πω αλλιώς. Συχνά αναρωτήθηκα εάν είχα μπροστά μου το δράμα του χρόνου, έναν γηραλέο αισθητισμό ή απλώς το ιδιότυπο μείγμα μιας κλινικής καταγραφής του. Η Αγγελική όμως ενσωμάτωσε τη σκέψη μου, την μεταμόρφωσε, την άπλωσε στον χώρο και τον χρόνο, την έκανε κίνηση, δράση, αφήγηση, αναζήτηση, υπόκωφη μελαγχολία -ικανή συνθήκη για να ψηλαφίσει κανείς τους δικούς του δρόμους, αυτούς που η τέχνη κυρίως (ξέρει πώς να) υπερασπίζεται απέναντι στη φθήνια των καιρών.
*«για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε» του Τ. Λειβαδίτη
*«μοναχικός, λιτός και ώριμος», / *«πόσα φιλιά χρειάστηκαν για να φτιαχτεί ο κόσμος», του Γ. Παπούλια
ΑΓΓΕΛΑ του Γιώργου Σεβαστίκογλου
Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος
Σκηνικά: Altera Pars
Επιμέλεια σκηνικού: Σάββας Πασχαλίδης
Κοστούμια: Δέσποινα Κολοκοτσά
Πρωτότυπη μουσική της παράστασης: Ελένη Λομβάρδου
Φωτισμοί: Πέτρος Νάκος
Επιμέλεια Κίνησης: Ελβίρα Μπαρτζώκα
Μουσική επιμέλεια: Πέτρος Νάκος – Αγγελική Κοντού
Διανομή:
Αγγέλα: Αγγελική Κοντού
Λάμπρος: Παύλος Εμμανουηλίδης
Στράτος: Πέτρος Νάκος
Γεωργία: Έλενα Καστανά
Άννα: Στέλλα Κωνσταντάτου
Φανή: Μελανία Μπαλτσίδου
Νέρα: Κυριακή Στούρου
Μένιος: Γιάννης Ανδρουλακάκης
Κα Παπά: Στέλλα Κωνσταντάτου
Γκαρσόνι: Θάνος Κώτσης
Θέατρο Altera Pars Μεγάλου Αλεξάνδρου 123 τηλ. 210 3410011
Παραστάσεις : Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00.
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος: 15 ευρώ
Φοιτητικό: 12 ευρώ
Άνεργοι/Ομάδες: 8 ευρώ
