Ακατανίκητοι Εραστές (1988) – Την ταινία του Σταύρου Τσιώλη, προβάλλει απόψε, Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου, το Κανάλι της Βουλής στις 22:00
Σύνοψη
Ο μικρός Βασίλης το σκάει από το ορφανοτροφείο, τριγυρίζει στο κέντρο της Αθήνας κι ύστερα παίρνει το τρένο για την Τρίπολη.
Περιπλανιέται στην ορεινή Αρκαδία και πέφτει πάνω σε μια κοπέλα που της έχει χαλάσει το αυτοκίνητο.
Οι δυο τους θα συνεχίσουν την περιπλάνηση για ολόκληρο το καλοκαίρι, μέχρι να γυρίσει ο μικρός στο σπίτι της γιαγιάς του, ένα ερείπιο χωρίς κανένα ίχνος ζωής.
Η κοπέλα χάνεται και ο μικρός κατεβαίνει στην Τρίπολη, όπου κάνει διάφορες δουλειές για να ζήσει. Ανήμερα της γιορτής του, ο Βασίλης εγκαταλείπει την πόλη και παίρνει το δρόμο της επιστροφής για το χωριό του.
Ο σκηνοθέτης έχει πει για την προετοιμασία των γυρισμάτων της ταινίας στο Flix: “Ξεκινήσαμε με την κόρη μου, όταν ήταν 14 χρόνων, τους «Ακατανίκητους Εραστές». Ένα παιδί φεύγει από το ορφανοτροφείο να πάει στη γιαγιά του, αυτό είναι.
Ήθελα να κάνω μια ταινία στην Αρκαδία, μέσα στο καλοκαίρι, στα Άσπρα Λιθάρια.
Μέσα στο μυαλό είχα ότι το αγόρι θα συναντήσει μια γυναίκα 35 χρόνων που κάνει διακοπές μόνη: δυο μοναχικά πλάσματα, τι θα κάνουν; Χωρίς σενάριο. Έγραψα μια σελιδίτσα για να πάρουμε άδεια από το Υπουργείο, που δεν γυρίστηκε ποτέ.
Εγώ τότε ήμουν λίγο ερωτευμένος με μια κοπέλα, δημοσιογράφο και την πήρα για πρωταγωνίστρια. Αλλά το παιδί δεν είχε κανένα ταλέντο. Μια βδομάδα παλεύαμε και το κατάλαβε κι η ίδια και με πολλή αγάπη τη βάλαμε στο λεωφορείο και έφυγε.
Λέμε με τον Βασίλη τον Καψούρο, αγαπημένο μου φίλο, τι κάνουμε τώρα; Ή την Πέμυ Ζούνη ή τη Γιώτα Φέστα ή την Όλια Λαζαρίδου. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και φτάνουμε στην Αθήνα. Η Πέμυ λείπει, η Γιώτα λείπει, μας λένε η Όλια είναι σπίτι της, χτες βράδυ την είδαν να πίνει ποτό στου Μετς. Έτσι είσαι; Στο σπίτι της εγώ. Με το που παρκάρουμε, ανοίγει μια πόρτα και βγαίνει η Όλια με μια βαλίτσα μεγάλη και μια τσαντούλα κρεμασμένη. Πήγαινε το κορίτσι στην Ύδρα, την περίμεναν εκεί.
….
Της είπαμε το δράμα μας, ότι πρέπει να θυσιαστεί γιατί περιμένει ολόκληρο συνεργείο – τέσσερα άτομα ήμασταν – της λέω, πρέπει, μανάρι μου, να έρθεις.
…Ππετάει τη βαλίτσα, μου λέει, άκουσε Σταύρο, όσο και να σ’ αγαπάω, για να παίξω θέλω το απλό ποσό 500.000, ήταν τεράστιο νούμερο. Εμείς είχαμε από τον παραγωγό μας 500.000, τουβλάκι, που το είχα στην τσέπη, για όλη την ταινία.”
