Από την Ντέμη Αυλωνίτη//
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: «Η αγάπη ευφραίνει, όπως ο ήλιος μετά την καταιγίδα». Αυτό κρατώ. Μαζί με οποιαδήποτε άλλα λόγια αγάπης και ελπίδας έχουν γραφτεί.
Διότι αυτά έχουμε ανάγκη μέσα στο σκοτεινό τοπίο των ημερών. Είτε προέρχονται από έναν από τους σημαντικότερους δραματουργούς παγκοσμίως, τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, που γεννήθηκε τον Απριλίο του 1564, είτε από κάποιον άλλο ποιητή και θεατρικό συγγραφέα.
Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν έχουν σωθεί παρά λίγες μόνο καταγραφές για την ιδιωτική ζωή του Σαίξπηρ, γεννά ανά διαστήματα σοβαρές εικασίες γύρω από τη σεξουαλικότητά του, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του ακόμη και την αυθεντικότητα των έργων του.
Έτσι και τώρα, νέα δημοσιεύματα «ξεπηδούν» και πάλι με αφορμή τα 400χρόνια και βάλε από τον θάνατό του για να ενισχύσουν εκ νέου το μυστήριο για την ταυτότητά του.
•Πίσω από τα έργα του Σαίξπηρ θέλουν να κρύβεται μια Εβραία γυναίκα από οικογένεια Βενετών μουσικών, οι οποίοι ζούσαν στο Λονδίνο. Αλήθεια, υπάρχει περίπτωση αυτός ο ρομαντισμός και ποιητικός λόγος να «γεννήθηκε» μέσα σε ένα αντρικό μυαλό; Ή αποτελεί δημιούργημα μιας γυναικείας ευαισθησίας;
Η συγκεκριμένη θεωρία που θέλει το προσωπείο του Σαίξπηρ να είναι γυναικείο, προέκυψε από τον ειδικό πάνω στα θέματα του Άγγλου συγγραφέα, Τζον Χάντσον, ο οποίος δημοσίευσε το βιβλίο “Shakespeare’s Black Lady”. Σε αυτό μιλά για την Αμέλια Μπασάνο Λάνιερ, η οποία ήταν γνωστή ως η πρώτη γυναίκα που δημοσίευσε ποιητική συλλογή το 1611. Ενώ λέγεται ότι ήταν και το πρόσωπο της «Σκοτεινής Κυρίας» (από την περίφημη σονέτα του Σαίξπηρ).
Η μελαχρινή γυναίκα είχε πολλά κοινά γνωρίσματα με τη ζωή του Σαίξπηρ. Και η υποψία ότι εκείνη κρύβεται πίσω από το όνομά του έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι πολλά από τα έργα του βασίζονται στο εξωτερικό, ενώ ο Σαίξπηρ παρέμεινε στην Αγγλία καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Μάλιστα, αρκετά απ’ αυτά εστιάζουν με λεπτομέρειες στην Ιταλία, περιοχή που η οικογένεια της Αμέλια βέβαια γνώριζε πολύ καλά. Είναι άραγε τυχαίο που υπάρχει μια Emilia στον «Οθέλλο» και μια Μπασάνο στον «Έμπορο της Βενετίας»;
Üó” width=”720″ height=”378″>
Η Αμέλια Μπασάνο σε νεαρή ηλικία είχε υπάρξει και ερωμένη του λόρδου Τσάμπερλεϊν, υπεύθυνου του αγγλικού θεάτρου και κύριου μετόχου εταιρίας, η οποία είχε οργανώσει πολλά σημαντικά έργα του Σαίξπηρ. Η ίδια είχε τις δεξιότητες και τις γνώσεις για να γράψει τα έργα χρησιμοποιώντας ένα αντρικό όνομα. Αυτό, σύμφωνα πάντα με τον Χάντσον, ήταν ένα τέχνασμα για να γίνει αποδεκτή η δουλειά της και να δημοσιοποιηθεί, καθώς οι γυναίκες, εκείνη την εποχή στο Λονδίνο, δεν μπορούσαν να γράψουν λογοτεχνικά κείμενα. «Μετά, θεατρικά δράματα ανέβαιναν στη σκηνή για να πείσουν τη βασίλισσα Ελισάβετ, για θέματα που απασχολούσαν την κοινωνία. Τότε είναι που η συγγραφέας ανέπτυξε υψηλή αισθητική αντίληψη του θεάτρου και όντας σε μια χριστιανική κοινότητα, έπρεπε να παίξει τον ρόλο που θα σημάδευε τη ζωή της» σημειώνει ο ίδιος, με αφορμή το αμφιλεγόμενο βιβλίο του, το οποίο εκδόθηκε αρχικά το 2014. Σε αυτό αναφέρεται επίσης ότι η Αμέλια είχε δεσμό και με τον συγγραφέα του Δόκτορος Φάουστ, Κρίστοφερ Μάρλοου.
«Σήμερα που ο κόσμος σιγά σιγά έχει αρχίσει να γίνεται λιγότερο ρατσιστής, σεξιστικός και θρησκευτικά δογματικός, ίσως έφτασε η ώρα επιτέλους να ακουστεί η ιστορία της» τονίζει ο Χάντσον. Ωστόσο, αυτή η φήμη δεν γίνεται αποδεκτή από τους ακαδημαϊκούς. Παρ’ όλα αυτά, ούτε το κρανίο του Σαίξπηρ μπορεί να μας βοηθήσει να πάρουμε απαντήσεις καθώς έχει κλαπεί. Ο τάφος του (στην Αγία Τριάδα στο Στράτφορντ – Απόν – Έιβον, στην κεντρική Αγγλία), όπως ανακοίνωσαν αρχαιολόγοι, έχει συληθεί από τυμβωρύχους. Αλλά και πάλι, οι αιτήσεις για ανασκαφική άδεια και έρευνες απορρίπτονται από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας (ως ένδειξη σεβασμού στην ιερότητα του χώρου, όπως ισχυρίζεται η ίδια, ή επειδή αν μελετηθεί ο σκελετός – ειδικότερα τα οστά της λεκάνης – μπορεί να διαπιστώσουμε ότι είναι γυναίκα); Ας κρατήσουμε την ομορφιά των έργων κι ας αφήσουμε τον χρόνο να λύσει ή να μη λύσει αυτό το μυστήριο.