
κείμενο: Γιάννης Παναγόπουλος
εικόνες: Nomi Ruiz
Η Anohni κάνει λίγα βήματα προς το κέντρο της σκηνής. Είναι εκείνο το βάδισμα που μέσα του υπάρχει μια συστολή. Είναι 9.20 βράδυ Πέμπτης 13 Ιουνίου στο Ηρώδειο. Η Anohni είναι ο τραυματισμένος κόσμος μας, η παραληρηματική ενοχή μας, το εθιστικό βιμπράτο της φωνής της.
Η βράδια στο θέατρο ξεκίνησε με το εισαγωγικό “σημείωμα” της Μαρίνας Αμπράμοβιτς. Μάλλον αχρείαστο ήταν. Η καλλιτέχνις βγήκε στη σκηνή για να δηλώσει τη μοναδικότητα της Anohni παραβάλλοντας ένα προσωπικό παράδειγμα. Σοκαρίστηκε όταν ως παιδί άκουσε τη Μαρία Κάλλας, ισόποσα συμπτώματα ένιωσε όταν άκουσε μεγαλύτερη την Anohni. Ένα προσωπικό βίωμα που ακολουθήθηκε από μια πνευματική άσκηση (καθίστε, ακουμπήστε με τα χέρια τα γόνατά σας, κλείστε τα μάτια, πάρτε δώδεκα ανάσες) που θα έφερνε το κοινό της συναυλίας πιο κοντά στη φωνητική μαγεία της Anohni.

Anohni – Στη σκηνή
Είναι εύκολο να παραδοθείς σ’ αυτή την τραγουδίστρια. Ακούγοντας light jazz ακομπανιαμέντα -από την κιθάρα- του πρώτου τραγουδιού Why Am I Alive Now? πιάνεις το μήνυμα. Η φωνή της Anohni μπλέχτηκε ιδανικά με αυτή τη μικρή -έγχορδα και πνευστά- ορχήστρα δωματίου που καθόταν στ’ αριστερά της. Ο ήχος του-όχι γεμάτου Ηρωδείου- ήταν υπέροχος. Και οι εναλλαγές των φώτων που έσκαγαν στη σκηνή λειτουργούσαν σαν ρυθμιστής των διαθέσεών μας.
H βραδιά στο Ηρώδειο με την Anohni να ερμηνεύει τραγούδι πέρα από μουσική ήταν ένα -όλη της η καριέρα είναι βασισμένη σ’ αυτό- μανιφέστο μοναξιάς. Μ’ ένα κοινό έτοιμο να της παραδοθεί, να την κατανοήσει, να τη συγχωρέσει κομμάτια έρχονταν και έφευγαν αφήνοντας το αποτύπωμά τους στο χειροκρότημα.
Τι κρατάμε από την εμφάνιση της Anohni; Μπορεί και τα πάντα. Η gospel αύρα του You Are My Sister μας ταξίδεψε στο παρελθόν της πορείας της. Η διασκευή στο Sometimes I Feel Like a Motherless Child ήταν συνταρακτική. Το ίδιο και στο προτελευταίο τραγούδι της συναυλίας Her Eyes Are Underneath The Ground.
Η βραδιά στο Ηρώδειο έκλεισε με την Anohni να τραγουδά και να παίζει στο πιάνο το συνταρακτικό Hope There’s Someone. Το, ένα και μοναδικό, κομμάτι του ανκόρ έκλεισε με έντονο χειροκρότημα και επιφωνήματα “wow!” από τους θεατές της συναυλίας.