Bent είναι ο κυρτός, ο λυγισμένος. Κατά παράδοξο τρόπο σημαίνει και τον αποφασισμένο να υπερβεί τα άκρα. Είναι η λέξη που σηματοδοτούσε σε αργκό την ομοφυλοφιλία.
Έργο ορόσημο όχι μόνο γιατί φέρνει στο φως τη σαδιστική δίωξη των ομοφυλοφίλων στη ναζιστική Γερμανία αλλά γιατί με πρόσχημα το σκοτεινό θρίλερ, μιλάει για αγάπη, θάρρος, τη δύναμη της θέλησης , και τα υψηλά ιδεώδη της αγάπης και της συντροφικότητας ως αναπόσπαστα στοιχεία του ανθρώπινου πνεύματος αλλά και για την υπεράσπιση της ταυτότητας. Η εποχή των Βερολινέζικων καμπαρέ με την σεξουαλική ελευθεριότητα έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Με αφετηρία του, τη ιστορική Νύχτα των Μαχαιριών (Μόναχο 30/6-2/7/1934) με τις ναζιστικές εκκαθαρίσεις, τα νομοθετήματα στέρησης δικαιωμάτων των μειονοτήτων, τις αναρίθμητες χωρίς δίκες εκτελέσεις, ο Μάρτιν Σέρμαν, παρουσιάζει την ιστορία του Μαξ και του Χορστ, όπου καταλήγουν στο στρατόπεδο Νταχάου με το ροζ τρίγωνο στο πέτο και επιβιώνουν χάρη στην πνευματική τους οξυδέρκεια εκφράζοντας τη μεταξύ τους αγάπη , χωρίς καν ένα βλέμμα, την ίδια στιγμή που μετακινούν καταναγκαστικά πέτρες.
Το έργο παρουσιάστηκε σε παγκόσμια πρώτη στις 4 Μαΐου 1979 στο Λονδίνο, την ίδια ακριβώς ημέρα που ο νεοφιλελευθερισμός της Μάργκαρετ Θάτσερ, αναλάμβανε την πρωθυπουργία της Μεγάλης Βρετανίας (έχει και αυτό την ιδιαίτερη σημασία του), με τον Ian McKellen και τον Tom Bell στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Την ίδια χρονιά ανεβαίνει στο Broadway με τον Richard Gere. Έκτοτε, ανεβαίνει συστηματικά σε παγκόσμιο επίπεδο , ενώ το 1997 μεταφέρεται από τον Sean Mathias στον κινηματογράφο με τον Ian McKellen να παίζει το ρόλο του θείου Φρέντυ. Οι ήρωες του, ο Μαξ και ο Χορστ, γίνονται πανανθρώπινα σύμβολα, όχι μόνο γιατί βίωσαν τη ναζιστική θηριωδία, αλλά γιατί σε αυτήν την σκοτεινή περίοδο επέμειναν να διατηρήσουν την ανθρώπινη συνείδησή τους με όλα τα διλήμματα της, και να σταθούν και να αντιμετωπίσουν στα ίσα την ιστορία, την σκληρή και αδυσώπητη.
Η προσφορά του Bent είναι ανεκτίμητη. Συνέβαλε στο μέγιστο βαθμό στην ανάδειξη της ιστορικής ναζιστικής δίωξης των ομοφυλοφίλων, ένα θέμα που αποτελούσε ιστορικό ταμπού για το οποίο κανείς δεν μιλούσε, με κίνδυνο να ξεχαστεί στη σιωπή. Λίγα πράγματα, ήταν γνωστά μέχρι τότε και το θεατρικό έργο του Σέρμαν, έγινε η αφορμή να ξεκινήσει επιτέλους η ιστορική έρευνα και να έρθουν στο φως οι σαδιστικές διώξεις των ομοφυλοφίλων, δίπλα στους Εβραίους, στους κομμουνιστές, στους τσιγγάνους.
•Μπεντ στην Ελλάδα
Το Μπεντ το γνωρίσαμε στην Ελλάδα χάρη στον Γιώργο Θεοδοσιάδη. Είναι εκείνος που το μετέφρασε (η μετάφραση του οποίου βρίσκει τον δρόμο της στη σκηνή σε όλα τα ανεβάσματα του έργου μέχρι τώρα), και εκείνος που το σκηνοθέτησε τρεις φορές, το 1980, το 1995 και το 2002.
Στην πρώτη ιστορική παρουσίαση του έργου που έγινε στο Θέατρο Αθηνά, τους ρόλους κράτησαν οι Γιάννης Φέρτης και ο Πέτρος Φυσσούν. Μαζί τους ο Τάκης Μοσχίδης ενώ η μουσική και τα τραγούδια του Γιάννη Σπανού σε στίχους Μάνου Ελευθερίου έμειναν κλασικά, χαρίζοντας μας το σκοτεινό «Δρόμοι του Βερολίνου», σε ερμηνεία της Τάνιας Τσανακλίδου. Είναι η πρώτη φορά που έργο με gay θεματολογία βρίσκει το δρόμο του σε κεντρικό μεγάλο θέατρο, εγείροντας συζητήσεις, αντεγκλήσεις και διαφωνίες στη συντηρητική μικροαστική Αθήνα. Με το Μπεντ εγκαινιάζεται και το δικό του νεοαποκτηθέν θέατρο το «Βικτώρια» το 1995. Εκεί το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι ο Σπύρος Σπαντίδας και ο Σταύρος Ζαλμάς. Μαζί τους οι, Νίκος Νίκας, Στέφανος Τσακιράκης, Γιώργος Γιαννόπουλος, Βασίλης Ρίσβας, Μιχάλης Τοπκαράς, Δημήτρης Πέππας, Βαγγέλης Κονδιγκέλης, Χάρης Ασημακόπουλος, Γιάννης Σουλέας, Λίγα χρόνια μετά το 2002, ο Απόστολος Γκλέτσος με τον Κώστα Κοντογιάννη ανεβαίνουν στην ίδια σκηνή για την αναβίωση της παράστασης. Μαζί τους ο Πάνος Χατζηκουτσέλης.
Το 2012 ο Δημήτρης Καρατζιάς με τον Μάνο Αντωνιάδη ιδρύουν το Vault, ένα θεατρικό χώρο που τα μετέπειτα χρόνια έως και σήμερα θα δώσει το στίγμα του στη θεατρική Αθήνα με ρεπερτόριο υπεράσπισης και ανάδειξης θεμάτων ταυτότητας. Η πρώτη του παράσταση, είναι το Μπεντ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά και νέα πρωτότυπή μουσική του Μάνου Αντωνιάδη. Ο Δημήτρης Καρατζιάς γίνεται ο Μαξ και ο Στέφανος Κακαβούλης ο Χορστ. Μαζί τους οι Πωλ Ζαχαριάδης, Πάνος Ροκίδης, Γιώργος Στεφανουδάκης, Νικόλας Σουλογιάννης, Στέλιος Ψαρουδάκης .
•Μπέντ 2022 – Θέατρο Χώρα
Ο Πέτρος Ζούλιας, επιστρέφει φέτος στο έργο, ανεβάζοντάς το στο Θέατρο Χώρα. Σε μια περίοδο όπου όλα δείχνουν ότι η κοινωνία έχει προχωρήσει και έχει κάνει βήματα στην αποδοχή της διαφορετικότητα, η σκληρή πραγματικότητα έρχεται να σηματοδοτήσει ότι χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο Πέτρος Ζούλιας βρίσκει αφορμή στον χώρο του Νταχάου, για μια σύγχρονη επισκοπική αλλά ειλικρινή ματιά στα μεγάλα ζητήματα της αγάπης, της ανθρώπινης αλληλεγγύης , της ζωής, της επιλογής, της επιβίωσης.
Ο ίδιος έχει κάνει τη δραματουργική επεξεργασία, τα σκηνικά είναι της Μαίρης Τσαγκάρη, τα κοστούμια του Νίκου Χαρλαύτη, καινούρια μουσική υπογράφει ο Θοδωρής Οικονόμου. Μαξ και Χορστ είναι ο Μέμος Μπεγνής και Ιωάννης Αθανασόπουλος αντίστοιχα. Στον ρόλο του θείου Φρέντυ συναντάμε τον Δημήτρη Καραμπέτση ενώ στη σκηνή θα βρεθούν επίσης οι Μανώλης Θεοδωράκης, Γιάννης Σίντος, James Rodi, Χρήστος Ζαχαριάδης και Σπύρος Δούρος.
