Από την bitchάρα //
Στον νομό Ιωαννίνων, κυρίως προς τα Ζαγοροχώρια, οι δρόμοι είναι γεμάτοι μικροσκοπικά εικονοστάσια- εκκλησάκια, από αυτά που φτιάχνουμε για όποιον σκοτώθηκε επί τόπου. Φαντάζομαι συμβαίνει σε ολόκληρη την Ελλάδα, επειδή όμως συνήθως δεν απομακρυνόμαστε από τις πρωτεύουσες, έτυχε να το παρατηρήσω εκεί. Θλιβερά πολλά. Θλιμμένα. Αν κάθε δέκα με είκοσι μέτρα συναντάς και ένα, δεν θέλεις να σκεφτείς και να υπολογίσεις τους ανθρώπους που χάθηκαν στην άσφαλτο από τροχαίο.
-Δικαιούμαι να φοβάμαι πως όσο περνάνε τα χρόνια, δεν μειώνονται τα τροχαία. Οι στατιστικές εκεί με οδηγούν. Στους δύο παγκοσμίους πολέμους η Ελλάδα έχασε 70.000 στρατιώτες, λένε οι αριθμοί. Από τον Β ΠΠ μέχρι σήμερα, χάθηκαν 140.000 σε τροχαία. Κάθε οικογένεια έχει έναν ή και περισσότερους νεκρούς, τραυματίες ή ανάπηρους από τέτοια δυστυχήματα. Και η δική μου… Επομένως, όλοι ξέρουμε.
-Φταίει το κεφάλι μας, φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει η νοοτροπία του Ελληνα, φταίει η κακή παιδεία που παίρνουμε και σε αυτό το ζήτημα. Πάνω απ’ όλα, όμως, φταίνε οι δύο κύριοι παράγοντες, αυτοί που σε όλα είναι από πίσω: το κράτος και η οικογένεια.
-Λέγοντας κράτος, εννοώ πρωτίστως τις κυβερνήσεις που όλες- μα όλες!- θεωρούν πως όταν έχουν αυστηρές ποινές ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟ, χάνουν ψηφαλάκια. Κάτι σαν ρουσφέτι αντιμετωπίζουν τις ζωές μας σε αυτό το σημείο. Μέχρι βουλευτές βάζουμε μέσο στην τροχαία για να πάρουμε πίσω το δίπλωμα που αφαιρέθηκε για σοβαρή τροχαία παράβαση ή για να σβήσουμε την κλήση. Αυτονόητο ότι αυτοί θα σπεύσουν.
-Ας ξεκινήσουμε από την πόλη. Οχήματα που κυκλοφορούν επάνω στα πεζοδρόμια; Μέσα στους πεζόδρομους; Αυτοκίνητα και μηχανάκια που προσπερνούν ή στρίβουν αντικανονικά; Όσα θέλεις. Παράνομα παρκαρίσματα σε ράμπες αναπήρων ή τριπλοπαρκάρισμα στη μέση του δρόμου; Άπειρα. Τί γίνεται; Απολύτως τίποτα, το ξέρουμε. Η παρανομία και η έλλειψη τροχονόμων στο έπακρο.
–Στην επαρχία οι αγροτικοί δρόμοι αντιμετωπίζονται σαν λεωφόροι, με αμάξια να τρέχουν του σκοτωμού. Στις εθνικές, οι νταλικέρηδες μπορούν να οδηγούν με λάθος φορτίο, ή στραβά δεμένο, και άυπνοι. Μόλις κοιμηθούν στο τιμόνι ξέρουμε τι γίνεται.
-Παντού, η υπέρβαση των ορίων ταχύτητας είναι ένα φαινόμενο που συναντάς μονίμως. Όπως παντού συναντάς οδηγούς πιωμένους ή φτιαγμένους.
–Τι κάνει η Τροχαία; Ό,τι μπορώ, σου απαντά. Με νοιάζει εμένα αν κάνεις ό,τι μπορείς όταν κάθε χρόνο έχουμε χιλιάδες δυστυχήματα; Να κάνεις ό,τι πρέπει, κύριε κράτος. Και η κυρία κυβέρνηση, η κάθε, που θέλει την Τροχαία να κάνει μόνο συστάσεις, να καθίσει ήσυχη και να αφήσει την επιβολή του νόμου έστω σε ΕΝΑΝ τομέα. Ετσι, για δείγμα. Αφού η παρανομία ανθεί παντού, ας σώσουμε τουλάχιστον μερικές ζωές.
-Τι έκανε η Τροχαία στην έξοδο του τριημέρου; Προφανώς τίποτα. Κανείς τροχονόμος δεν είχε και δεν έλεγξε τον νεαρό οδηγό που δολοφόνησε άδικα μια γυναίκα, ένα μωρό και την ψυχή του επιζήσαντα πατέρα. Με προσπέρασε, είπε αυτόπτης μάρτυρας και έτρεχε με 250. Ενώ, αν η εθνική οδός είχε τη σωστή αστυνόμευση, δεν θα τολμούσε. Φαίνεται όμως πως οι τροχομπάτσοι είναι για να βάζουν τους πλαστικούς κώνους. Τίποτα παραπάνω. Και σ’ αυτό φταίει η κυβέρνηση, η ίδια η υπηρεσία, φταίμε κι εμείς που ουδέποτε διαμαρτυρηθήκαμε μαζικά για την απουσία κάθε μέτρου στους δρόμους μας και την ασυδοσία που κυκλοφορεί. Που δεν ζητήσαμε να έχει μηχανήματα αυτόματου ελέγχου ταχύτητας κάθε μερικά χιλιόμετρα, ώστε κανείς να μην τολμάει να το σανιδώνει.
-Πάμε τώρα και στην οικογένεια. Το παιδί είναι παιδί, επομένως πριν πιάσει τιμόνι στα χέρια του και οδηγήσει, αλλά και μετά, η οικογένεια πρέπει να ελέγχει: είναι ικανός οδηγός; Αναπτύσσει υπερβολική ταχύτητα; Οδηγεί πιωμένος; Παρανομεί;
–Αν η Τροχαία είναι για να καταστέλλει, η εκπαίδευση και η οικογένεια είναι για να προλαμβάνουν. Δεν νομίζω πως κανένας εκπαιδευτής από τις ανάλογες σχολές γανώνει τα αυτιά κάθε νέου οδηγού για το σημαντικότερο: πως πρέπει να σέβεται τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, επειδή ο μη σεβασμός του, οδηγεί εν δυνάμει σε έγκλημα. Αλλά η οικογένεια; Πώς εμπιστεύεται έναν αδαή, ανώριμο, άπειρο ή απρόσεκτο οδηγό, έναν νεαρό που κάνει επίδειξη; Και τον επιβραβεύει κιόλας με ένα πανάκριβο αυτοκίνητο, που πιάνει εξωπραγματικές ταχύτητες; Αυτό είναι αγάπη; Μήπως είναι ταξίδι θανάτου;
-Τέλος, σταματάμε στην κοινωνία και εκεί βλέπουμε ότι κανείς δεν έχει καταλάβει τίποτα. Ο νεκρός συνθέτης που σκοτώθηκε πριν από ένα χρόνο σε τροχαίο με το αλκοόλ τον οργανισμό του να έχει ξεπεράσει κάθε όριο, δεν αποτέλεσε παράδειγμα για κανέναν. Ηταν η κακιά στιγμή, δεν οδηγούσε εκείνος και άλλα τέτοια ακούστηκαν κατά κόρον. Κάποιος να πει στη νέα γενιά που έχασε ένα είδωλο ότι αυτά γίνονται όταν πίνεις και οδηγείς, δεν υπήρξε. Ίσως και να έπιανε τόπο μια τέτοια λογική. Αλλά, μπα…
-Χθες έγινε το μάλε- βράσε στα κοινωνικά δίκτυα, αν είναι ή δεν είναι ταξικό το θέμα επειδή οδηγούσε πόρσε- θα σας στενοχωρήσω, όμως όλα ταξικά είναι. Και, ναι, σκοτώνονται και με σαραβαλάκια, αλλά μια πόρσε με πάνω από 200 σε εθνική οδό είναι ανεξέλεγκτη και πριν την αφήσεις στα χέρια του κανακάρη σου, πρέπει να δεις αν θα την οδηγήσει συνετά. Η απουσία ορίων σε κάθε παιδί, σε κάθε άνθρωπο, μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον θάνατο. Των άλλων, ή τον δικό του.
-Αλλά, η κύρια συζήτηση και πάλι δεν έγινε. Ούτε και θα γίνει ποτέ. Εχουμε εθιστεί ως κοινωνία να μη συζητάμε, να μην ασχολούμαστε. Να μην αναζητάμε ευθύνες και λύσεις. Ούτε όταν συμβαίνει σε μας.
-Φοβερό να σκοτώνει κάποιος και να σκοτώνεται. Τρομακτικό. Όμως γιατί έγινε; Γιατί δεν είχε οδηγική παιδεία. Γιατί δεν σκέφτηκε ότι με ένα όχημα, όλα μπορούν να συμβούν και πρέπει να προσέχει. Γιατί ήθελε να οδηγήσει με τον δικό του τρόπο. Που αποδείχτηκε πολλαπλώς εγκληματικός. (Και, ναι. Δεν είναι θάνατος εξ αμελείας, δηλαδή πλημμέλημα. Είναι έγκλημα. Πολλαπλώς). Επίσης, γιατί η Τροχαία ήταν, κακώς, απούσα. Εγκληματική και η απουσία της.
-Τελευταίο τραγικό από το ίδιο πάντοτε συμβάν: το βίντεο από τις κάμερες διαχείρισης κυκλοφορίας ξαφνικά διέρρευσε σε όλο το διαδίκτυο. Τσακώθηκα με πάρα πολλούς που δεν το θεωρούσαν πρόβλημα. Αυτά τα βίντεο μπορούν να δοθούν μόνο σε δικαστήριο, ας πούμε, και μόνο με την έγγραφη άδεια της αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων, ύστερα από αίτηση. Διαδικασία χρονοβόρα. Φυσικά και δεν υπήρχε καμία άδεια.
-Και τι σε νοιάζει; Μου έλεγαν κάτι υστερικές κυράτσες. Τι προσωπικά δεδομένα περιείχε; Και γιατί να μην το δει ο κόσμος να παραδειγματιστεί;
-Με νοιάζει γιατί κάποιος το πούλησε για να βγάλει φράγκα από τον θάνατο των άλλων. ‘Η ήταν τόσο ασυνείδητος, ώστε δεν σεβάστηκε τίποτα και το χάρισε για δικούς του λόγους. Δεν με ενδιαφέρει γιατί, με ενδιαφέρει να τον βρούνε και να τον δικάσουνε. Οσο για το αν είχε ή δεν είχε προσωπικά δεδομένα, ας το πούνε στον χαροκαμένο άνθρωπο που πετάχτηκε έξω και είδε τη γυναίκα και το παιδί του να καίγονται ζωντανοί και εικονίζεται στη σκηνή. Ή στη μάνα της κοπέλας… Αχρείοι.
