Από την Δέσποινα Σάμψων //
Τυχαίνει να περπατώ πιο συχνά στο κέντρο της πόλης. Είμαι περισσότερο το κορίτσι της Αθήνας από οτιδήποτε άλλο. Έχω γεννηθεί εδώ, το ίδιο και η οικογένειά μου αλλά το millennium dream με εκτόξευσε εδώ και χρόνια στα προάστια – where the streets have no name.
Η πιο ωραία στιγμή σε αυτές τις διαδρομές κάτω από το Λυκαβηττό είναι όταν καθώς περπατάς βιαστικά, ένας δρόμος σε κάνει να αρχίζεις λίγο να καθυστερείς το βήμα σου. Δεν είναι καινούριος. Δεν έχεις ανακαλύψει ξαφνικά τον τάφο του Αριστοτέλη στο λεκανοπέδιο. Τον έχεις διασχίσει τόσες φορές αλλά δεν είχες ποτέ εκτιμήσει την πραγματική αξία του. Σε τραβάει με ένα περίεργο τρόπο κοντά του. Τις καλοκαιρινές ώρες είναι η σκιά του που μετράει. Τα ψηλά δέντρα από πάνω σε καλούν να κάτσεις σε μια λιτή τσιμεντοκονία με σιδερένιες πινελιές και να πιεις έναν ακόμα παγωμένο καφέ. Το είχες σχεδιάσει; Μάλλον, δεν είχες σε καμία περίπτωση αυτό στο μυαλό σου. Αλλά βαρέθηκες να πίνεις καφέδες στις τεράστιες πλατείες κάτω από την Πεντέλη. Αν κινείσαι στο κέντρο και το κάνεις πάντα με τα πόδια, χρειάζεσαι αποστάσεις από τον ήλιο που σου καίει τον εγκέφαλο. Θέλεις ένα πεζόδρομο πιο καθαρό από την οδό Βηλαρά στην Ομόνοια για να κοιτάξεις χαμηλά και να μην απογοητευτείς από τις επιλογές σου.
Θέλεις η θερμοκρασία να είναι αισθητά πιο χαμηλή γιατί το μόνο που σου έχει μείνει είναι αληθινά πτυχία τα οποία δεν σου εξασφάλισαν καμία θέση στο δημόσιο. Κοιτάς γύρω σου αυτό το περίεργο καλοκαίρι που κανένας δεν σε πυροβολεί με διακοπές και εξωτικές παραλίες και εύχεσαι να κάτσουν δίπλα σου μόνο άνθρωποι με υπέροχα μαλλιά και αξιοπρεπές σταυροπόδι. Αν ξεφύγεις από την Πατριάρχου Ιωακείμ ή τη Δεινοκράτους και κατηφορίσεις προς άλλες γειτονιές είναι πιθανόν να ανακαλύψεις ότι εκτός από τους βρώμικους δρόμους, τους ξέχειλους κάδους και τις κακόγουστες γλάστρες με τα γιούκα, οι γυναίκες κάθονται διαφορετικά λες και περιμένουν να σκάσει πάνω τους το χειρότερο. Να λυγίσει η καρέκλα στην κλίση του πεζοδρομίου και να τους ρουφήξει η πλάκα. Να μην κατεβαίνει με τίποτα ο εσπρέσο φρέντο. Κάποιος θα μιλάει πολύ δυνατά, πολύ δίπλα σου, τόσο που σχεδόν θα ακουμπάει πάνω σου… Οι πιο όμορφοι δρόμοι στο κέντρο με καλούν πάλι κοντά τους. Είμαι υπό την επήρεια της καλής ατμόσφαιρας, εκείνης της after office γαλήνης ακόμα κι αν η μοναδική σχέση με τα γραφεία είναι οι συνεντεύξεις εργασίας.
