Οι ονειροπόλοι είναι απαραίτητοι στις ζωές μας Δημήτρη Μπούρα;

Ο ηθοποιός Δημήτρης Μπούρας είναι μέλος του θιάσου που ανεβάζει την παράσταση «Ο Βομβιστής του Παρθενώνα» στο θέατρο Arroyo. 

Το έργο, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Χρήστου Χρυσόπουλου, σκηνοθετεί ο Θεοδόσης Σκαρβέλης.

Σε έναν κόσμο που υποφέρει τη δικτατορία των συμβόλων ο ήρωάς μας -που τον λένε Χ.Κ.– θέλει να αφανίσει το μεγαλύτερο, το κρισιμότερο, το πιο δοξασμένο. Ο Δημήτρης Μπούρας απάντησε μια αρμαθιά ερωτήσεις γύρω από τον ρόλο του, αλλά και την αξία που μπορεί να έχουν οι ονειροπόλοι στις ζωές μας.

-Μετά από την εμπειρία σου σ’ αυτή την παράσταση, πιστεύεις πως οι ονειροπόλοι είναι απαραίτητοι στις ζωές μας;

Είναι απλό νομίζω, δεν ξέρω τι θα ήμασταν αν μια μέρα σταματούσαμε να ονειρευόμαστε. Όλοι μας είμαστε ονειροπόλοι ως έναν βαθμό και αυτό δεν πρέπει να πάψει κιόλας. Πρέπει πάντα να ονειρευόμαστε ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο, σε οποιονδήποτε βαθμό, ακόμα και αν φαίνεται τρελά ουτοπικό, γιατί τουλάχιστον έτσι θα παλέψουμε έστω για την παραμικρή αλλαγή. Ο καθένας μας έχει μια ουτοπία στο κεφάλι του (δεδομένου βέβαια ότι αυτή θα συμπεριλαμβάνει μέσα της όλο τον κόσμο) την όποια έχει χρέος να διαφυλάξει και να προσπαθήσει να τη δημιουργήσει.

-Ο ήρωας της παράστασης  Χ.Κ. είναι τελικά ένας άνθρωπος φυλακισμένος στον διογκωμένο ναρκισσισμό του;

Ο Χ.Κ. νομίζω είναι ένας άνθρωπος με μια πολύ συγκεκριμένη ιδεολογία, ένα πιστεύω. Ήθελε κυρίως να περάσει ένα μήνυμα, να το μεταδώσει με τον πιο έντονο τρόπο, και θεώρησε ότι κάτι τέτοιο θα γίνει μόνο με την καταστροφή του Παρθενώνα. Δεν θεωρώ πως είναι τόσο ο ναρκισσισμός του όσο το ότι πιστεύει πως πάει να κάνει καλό σε ολους/ες. Να μας σώσει από αυτή την εμμονή μας με τα σύμβολα του παρελθόντος, να μας δείξει πως η πόλη πλέον έχει παγιδευτεί σε μια τρέλα, μια παράνοια και πως αντί ο κόσμος να προχωράει, να φτιάξει τα δικά του μνημεία, μένουμε και αγιοποιούμε αυτά των παλαιότερων γενεών.

-Αν η Αθήνα δεν είχε τον Παρθενώνα θα έπρεπε να εφεύρουμε κάτι σαν Παρθενώνα;

Δεν ξέρω αν θα έπρεπε, νομίζω πως κάθε γενιά, αν θέλει να έχει ένα κάποιο σύμβολο, οφείλει να το δημιουργεί η ίδια κάθε φορά εκ νέου και να μη βασίζεται στα παλιότερα. Εννοείται πως δεν πρέπει να μηδενίσουμε τις όποιες αξίες, ωφέλιμες για τον άνθρωπο στο σύνολο προσπάθησαν να μας μεταλαμπαδεύσουν αυτά, αλλά οι καιροί και ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα. Όπως και με τις πεποιθήσεις και τις αξίες, καλό είναι να προχωράμε μπροστά παρά να κολλάμε στο παρελθόν.

-Στο δελτίο τύπου για το έργο σας διαβάζω: “Η παράσταση δημιουργεί μία μορφή αφήγησης που στοχεύει να συνδεθεί με το κοινό σε βαθύτερο επίπεδο.” Τι ονομάζουμε στη συγκεκριμένη περίπτωση “βαθύτερο επίπεδο”;

Ονομάζουμε το συναίσθημα αυτό που δημιουργείται όταν βλέπεις μια εικόνα που ενώ είναι καθαρά συμβολική, εσένα ενδόμυχα σε ταράζει, ταυτίζεσαι. Στην παράσταση αυτή φέρνουμε τους θεατές αντιμέτωπους με την καθημερινότητα στην πόλη και όλη την τρέλα και την παράνοια που αυτή ενέχει, πως έχουμε παγιδευτεί μέσα της χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Και είναι τέτοιος και ο τρόπος ας πούμε ταξιθεσίας, αλλά και η δομή της παράστασης που το κοινό γίνεται μέρος της.

-Σε μια κοινωνία, την ελληνική, που ακόμα δέχεται “αξίες” όπως η πατριαρχία, τα σύμβολα της κλασικής Ελλάδας λειτουργούν και ως τοτέμ ενός σταματημένου χρόνου;

Δυστυχώς αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Είναι όπως είπα, δεχόμαστε σύμβολα περασμένων γενεών για δικά μας αντί να δημιουργήσουμε τα δικά μας. Να δημιουργήσουμε βασικά όχι μόνο σύμβολα καινούργια αλλά μια κοινωνία στο σύνολο της, μια κοινωνία που θα τους συμπεριλαμβάνει όλους και όλες και όλα, που θα υπάρχει αγάπη και αλληλεγγύη, όπου δεν θα υπάρχει μίσος, ρατσισμός, σεξισμός. Να προχωρήσουμε και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να το κάνουμε. Κάθε γενιά οφείλει να παλεύει να φτιάξει τα πράγματα για όλους/ες. Και η βασικότερη δύναμη που θα μας σπρώξει για να τα καταφέρουμε είναι η αγάπη.

-Υπάρχει ένα κοινό συμπέρασμα. Στην Αθήνα λειτουργούν περισσότερα θέατρα απ’ όσα ίσως η πόλη μπορεί ν’ αντέξει. Η δική σου άποψη -στο παραπάνω- ποια είναι;

Ας υπάρχουν αν μπορούν τα ίδια να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Παραπάνω θέατρα σημαίνει και παραπάνω παραστάσεις, οπτικές που σίγουρα δεν θα είναι όλες του ίδιου επιπέδου, αλλά αυτό δίνει και τη δυνατότητα στο κόσμο να δει, να συγκρίνει, να μιλήσει. Νομίζω παραπάνω τέχνη είναι πάντα καλύτερη από τη λιγότερη τέχνη.

-Ο ρόλος του θεάτρου σε μια εποχή που μας βρίσκει γονατισμένους ποιος μπορεί ή θα μπορούσε να είναι;

Αυτός της αφύπνισης. Θα πρέπει το θέατρο να σε βάζει σε σκέψη, να σε κάνει να σκεφτείς τι είναι καλό και τι όχι, τι πρέπει να αλλάξουμε. Να βγεις από την παράσταση όχι απλά ψυχαγωγημένος αλλά και ταραγμένος, να θες να συζητήσεις αυτό που είδες με τους άλλους. Το θέατρο οφείλει να δημιουργεί κυματισμούς, να μας αλλάζει έστω και ανεπαίσθητα και να μας οδηγεί στο να παλέψουμε με όποιον τρόπο να αλλάξουμε τα πράγματα.

«Ο Βομβιστής του Παρθενώνα» – Ινφο

Την Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου και ώρα 7 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί συζήτηση στον Τεχνοχώρο Fabrica (Μεγ. Αλεξάνδρου 125) για την Πόλη μας και τον Παρθενώνα, που θα κινήσουν οι:

Χρήστος Χρυσόπουλος συγγραφέας της νουβέλας «Ο βομβιστής του Παρθενώνα»

Δημήτρης Πλάντζος – Επίκουρος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Πέτρος Σκλαβενίτης Εικαστικός καλλιτέχνης

Θα είναι παρόντες και οι συντελεστές της παράστασης «Ο βομβιστής του Παρθενώνα» που παίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 στο θέατρο Arroyo (Μεγ. Αλεξάνδρου 128) 

Το τολμηρό βιβλίο του Χρήστου Χρυσόπουλου «Ο Βομβιστής του Παρθενώνα» ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Arroyo, σε σκηνοθεσία Θεοδόση Σκαρβέλη.

Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1996, ενώ ο ίδιος ο συγγραφέας με κάποιες παρεμβάσεις του, επιμελήθηκε τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου που έγινε το 2010 από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Η νουβέλα του Χρήστου Χρυσόπουλου κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ (μετάφραση του John Cullen), και είναι σύμφωνα με τους Αμερικανούς ειδικούς από εκείνα τα βιβλία που εγείρουν σύγχρονους προβληματισμούς.

Ελάχιστοι συγγραφείς από το νεότερο ελληνικό δυναμικό έχουν πετύχει μια αυτόνομη έξοδο στην εμπορική (και όχι πανεπιστημιακή) εκδοτική αγορά των ΗΠΑ, που είναι η πιο δυσπρόσιτη αλλά και η ευρύτερη απ’ όλες.

Είναι «ένα έργο σύντομο και ερεθιστικό, καμωμένο με μαστοριά» (M.A. Orthofer The Complete Review).

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

Ο ήρωας με όνομα τα δύο αρχικά: Χ.Κ., παραμένει έφηβος. Μεγαλύτερος ίσως στα χρόνια, ωστόσο έφηβος. Διακατέχεται από έναν ιδιότυπο νεανικό μεσσιανισμό. Του αρέσουν τα μεγάλα οράματα και εκστομίζει μεγαλόσχημες προτάσεις. Ακολουθεί τα χνάρια μιας συσκοτισμένης μορφής που κρύβεται στις λιγότερο φωτεινές πτυχές της νεοελληνικής Ιστορίας. Ενός σκιώδους ποιητή και φιλοσόφου που αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του την 31η Ιανουαρίου 1968, αφήνοντας πίσω ένα κάλεσμα σχεδόν τρομαχτικό.

Ο Χ.Κ. είναι κάπως επίμονος. Έχει ιδέες και ιδανικά. Έχει διαφορές με τον Παρθενώνα… και μια μέρα αποφασίζει να τις λύσει.

Συντελεστές:

Κείμενο: Χρήστος Χρυσόπουλος
Σκηνοθεσία: Θεοδόσης Σκαρβέλης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Λουκία Μισσούρα και Αλεξάνδρα Γεωργίου
Σκηνικά, κοστούμια: Μαριλένα Καλαϊτζαντωνάκη
Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρίνα Μηλιάρη
Σχεδιασμός φωτισμών: Εβίνα Βασιλακοπούλου
Σχεδιασμός Ήχου – Σύνθεση πρωτότυπης μουσικής: Νίκος Σαρλής
Επιμέλεια κίνησης: Νικολέτα Ξεναρίου
Επικοινωνία- Δημόσιες Σχέσεις: Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν: Λευτέρης Παπακώστας, Μαρία Γκιώνη, Τρύφωνας Ζάχαρης, Δημήτρης Μπούρας
Μουσικός επί σκηνής: Νίκος Σαρλής

Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη
Βίντεο: Νώντας Μιχαλόπουλος
Ενδυματολόγος φωτογράφισης: Μαρίνα Μηλιάρη
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Θάνο Παπαδογιάννη και τη Ζέφη (Ζαφειρία) Σκαρβέλη
Παραγωγή: Έως-αρτ

Πληροφορίες:
Πρεμιέρα 22 Νοεμβρίου
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15
Διάρκεια: 90’
Για 8 παραστάσεις
Τιμές εισιτηρίων: 15€ κανονικό, 10€ μειωμένο
Προπώληση: www.ticketservices.gr/event/o-vomvistis-tou-parthenona/

Θέατρο Arroyo
Μ. Αλεξάνδρου 128, Κεραμεικός (5’ λεπτά από το Μετρό Κεραμεικός)
(+30) 210 3469575
(+30) 6932763305