Είδηση| Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου και «Οι κάλπηδες» του Στράτη Μυριβήλη. Με έντονο αυτοσαρκασμό, μέσα από το έργο του Μυριβήλη αντιμετωπίζουμε κατάματα τα ελαττώματά μας, συμφιλιωνόμαστε μαζί τους, μέσα σε μια διαδικασία λύτρωσής μας από αυτά.

Στις 10 Μαΐου έχει πρεμιέρα  στο Θέατρο Μπέλλος, στην Πλάκα, η νέα παράσταση του Κώστα Παπακωνσταντίνου και της Ομάδας Πτωχαλαζόνες «Οι κάλπηδες».  Πρόκειται για τη θεατρική μεταφορά του διηγήματος  του Στράτη Μυριβήλη «Οι δύο κάλπηδες». Οι «Πτωχαλαζόνες» είναι ο Ελισσαίος Βλάχος, η Αγγελική Μαρίνου και ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός.

Γραμμένο και δημοσιευμένο το 1939 στην πρώτη έκδοση της συλλογής διηγημάτων του συγγραφέα «Το γαλάζιο βιβλίο» οι «Κάλπηδες» του Μυριβήλη, αποτελεί ένα φωτεινό, κωμικό επεισόδιο, μέσα στην πληθωρικά αντιμιλιταριστική λογοτεχνική παραγωγή του συγγραφέα που αποτύπωσε στο έργο του μια σειρά από πολέμους (βαλκανικοί, πρώτος παγκόσμιος, μικρασιατική εκστρατεία), μιας και ο ίδιος είχε βρεθείι σε αυτούς στο πρώτο μέτωπο.

Ο Καλπομανώλης και ο Ψευτοθόδωρος, δύο απατανεωνίσκοι που ζουν σε διαφορετικές μεριές της Μυτιλήνης , διεξάγουν έναν αγώνα δρόμου για το ποιος είναι ο πιο «μπαμπέσης», ο πιο επιτήδειος, ο πιο κατεργάρης. Η σύγκρουσή τους αυτή θα προκαλέσει αρκετά κωμικά επεισόδια. Ένα «άσπρο» νόμισμα και η διεκδίκησή του, θα τους οδηγήσει σε μια καταλυτική μάχη ζωής με πειρατές και  την κατάκτηση ενός θησαυρού. Θα φτάσουν ακόμα και μέχρι την υποτέλεια τους σε έναν Τούρκο μπέη της Μικράς Ασίας. Τα κοινά πλέον δεινά τους, θα αποτελέσουν τη βαλβίδα συγκατάνευσης και αλληλοεκτίμησης, αναγνωρίζοντας πως ο ανταγωνισμός αυτός ήταν εξίσου «κάλπικος», όσο και εκείνο το «άσπρο» νόμισμα.

Στους «Κάλπηδες» του Στράτη Μυριβήλη θα συναντηθούμε με μια ανελέητη σάτιρα της κουλτούρας και της συμπεριφοράς της ελληνικής ράτσας, της στερεοτυπικής αντίληψης κοινών χαρακτηριστικών μας όπως: το ψέμα, η επιπολαιότητα, η πονηριά, η καπατσοσύνη, η κομπορρημοσύνη, ο εύκολος πλουτισμός…  Με έντονο αυτοσαρκασμό, μέσα από το έργο του Μυριβήλη αντιμετωπίζουμε κατάματα τα ελαττώματά μας, συμφιλιωνόμαστε μαζί τους, μέσα σε μια διαδικασία λύτρωσής μας από αυτά.

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, μετά το «Ο μπαμπάς, ο πόλεμος» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, επιστρέφει στο είδος της θεατρικής μεταφοράς διηγημάτων ελληνικής πεζογραφίας, που τόσο αγαπά και στην οποία έχει εντρυφήσει με μεγάλη έρευνα και μελέτη, έχοντας διαμορφώσει  τη δική του σκηνική πρόταση για τη δραματοποίηση τους.  Μια μέθοδος σύμφωνα με την οποία όλο το κείμενο αντιμετωπίζεται ως διάλογος και επιτρέπει στο διήγημα να αποκτήσει θεατρική μορφή, παραμένοντας όμως αυτούσιο, χωρίς διασκευή και την οποία δίδαξε στο μάθημα «Δραματοποίηση της Λογοτεχνίας»  στο πλαίσιο του Μεταπτυχιακού Προγράμματος «Ελληνικό και Παγκόσμιο Θέατρο. Δραματουργία, Παράσταση, Εκπαίδευση» του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ. Βασικό χαρακτηριστικό της είναι η σκηνική επαφή και αλληλεπίδραση των ηθοποιών Σκηνοθέτης, με βαθύ πολιτικό πρόσημο,  αναδεικνύει  την πολιτική πλευρά των διηγημάτων με τα οποία καταπιάνεται. Έργα τα οποία από μόνα τους αποτελούν φορείς της Ιστορίας, μέσα από τα οποία μπορεί κανείς να κατανοήσει και να εξηγήσει σημερινές καταστάσεις και πραγματικότητες. Οι «Χαλασοχώρηδες» (διήγημα του ΑλέξανδρουΠαπαδιαμάντη)  του 2011 αποτέλεσαν το εναρκτήριο λάκτισμα αυτής της καταιγιστικής θεατρικής οπτικής του σκηνοθέτη. Ακολούθησε η «Μαζώχτρα»  (2015) του Αργύρη Εφταλιώτη, ο «Αυτόχειρ» (2016) του Μιχαήλ Μητσάκη, «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» (2018) του Γεώργιου Βιζυηνού.

Η παράσταση ανεβαίνει στο Θέατρο Μπέλλος, με τη συνδρομή της Μαργαρίτας Τρίκκα στην κίνηση και την επιμέλεια των Ματίνας Μέγκλα και Φιλάνθης Μπουγάτσου στα σκηνικά και τα κοστούμια. Την μουσική υπογράφει ο Νίκος Ζουρνής και τα φώτα ο Γιώργος Αγιαννίτης. Στη σκηνή θα βρίσκονται οι Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός.