Release Athens 2025 — Γράφω βράδυ, αμέσως μετά τις εμφανίσεις των Prodigy και των — τελικά — πολυαναμενόμενων, έντονα πολιτικοποιημένων Bob Vylan
Η ενέργεια που τα δύο acts κατέθεσαν στη σκηνή ήταν ακριβώς εκείνο που αναζητούσε κάθε ψυχή που βρέθηκε στην Πλατεία Νερού το βράδυ της Παρασκευής, 4 Ιουλίου.
Αν ζούσε ο Gil Scott-Heron, θα ’χε ήδη γράψει ένα spoken word EP με τον Bob Vylan που θα έκανε τη γη να τρέμει. Ο ένας με τη στοχαστική του οργή, ο άλλος με τη σημερινή κραυγή του δρόμου. Δυο εποχές, ίδια αλήθεια.
Το ντουέτο Bob Vylan δεν ήρθε να προθερμάνει μια φεστιβάλικη βραδιά. Και δεν είχε σημασία αν εμφανίστικε πρώτο, δηλαδή απόγευμα. Η άποψη του δεν έχει ωράριο. Ήρθε να μιλήσει. Με λόγο πολιτικό, καθαρό, θαρραλέο.
Μίλησε για την Παλαιστίνη, για τον αποκλεισμό που έχει φάει σε άλλες σκηνές.
Εδώ όμως, είδε κόσμο που ανταποκρίθηκε. Και το τίμησε. Ο Bob Vylan κατέβηκε στο κοινό, μίλησε, φωτογραφήθηκε, χωρίς ίχνος πόζας.
Ήταν απλά ο Ορισμός του statement live act.
Ο δεύτερος Bob — στα τύμπανα — δεν ήταν απλώς tight. Ήταν κομμάτι του λόγου. Παίξιμο βαρύ, με ψυχή, όχι hired gun, αλλά συγκάτοικος της ιδέας.
Bob Vylan. Το σύνολο; Άμεσο, χτυπητό, αληθινό.
Και κάπου εκεί φάνηκε πόσο ξένο ήταν το επόμενο act.
Οι Pendulum, που ανέβηκαν στη σκηνή μετά από το εκρηκτικό set των Bob Vylan όσο άψογοι κι αν ήταν τεχνικά, έμοιαζαν βγαλμένοι από φεστιβάλ χορηγών.
Στιλιζαρισμένο drum’n’bass hybrid, με πολύ drop, αλλά καθόλου ψυχή. Όταν λείπει το βάθος, ό,τι κι αν φτιάξεις μένει στην επιφάνεια.
Ο κόσμος δεν αντέδρασε. Ελάχιστα χειροκροτήματα (κυρίως μπροστά ο κόσμος), αμηχανία γενικότερα, κενό.
Ούτε “ευχαριστώ”, ούτε παρουσίαση μουσικών, ούτε ένα “καλό βράδυ”.
Pendulum – Το live τους έμοιαζε με υποχρέωση σε όρο συμβολαίου
Το κοινό όμως αναγνωρίζει. Όταν ανεβαίνεις με ειλικρίνεια, το νιώθει στο πετσί. Δεν χρειάζεται hype.
Και ύστερα βγήκαν οι Prodigy.
Όχι για να αναπαραστήσουν τη δόξα του παρελθόντος, αλλά για να αποδείξουν — ξανά — ότι είναι ζωντανή μπάντα-φαινόμενο.
Εδώ και δεκαετίες καταφέρνουν να ενώνουν κόσμο πέρα από είδη και ταμπέλες.
Popάδες, σκυλάδες, μεταλλάδες, ravers, λαϊκούς, πάνκηδες, όλα μαζί. Και όλοι χορεύουν.
Έπαιξαν λίγο κάτω από μιάμιση ώρα. Καμία χαλαρότητα. Ήχος δυνατός, σκηνική παρουσία ασταμάτητη, groove που δεν σε αφήνει να σταθείς. Όχι “για το show”, αλλά γιατί αυτό κάνουν: σε κουνάνε από μέσα.
Κι όσο για όσους λένε ότι “χωρίς τον Flint δεν είναι Prodigy” — να διαβάσουν το πρώτο τους album: εκεί ο Keith αναφέρεται ως Dancer.
Ήταν performer, εμβληματικός, ναι — αλλά ο Liam ήταν και είναι η καρδιά, ο εγκέφαλος, το ηχητικό DNA.
Οι Prodigy συνεχίζουν χωρίς φαντάσματα. Είναι παρόντες. Και καίνε.
