Του Νικηφόρου Γκολέμη //

Εβδομάδα με ιδιαίτερη σημειολογία αυτή που μας αφήνει, με τη συμπλήρωση δύο χρόνων ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στην εξουσία να συγκεντρώνει ποικίλα σχόλια, πάσης φύσεως και για κάθε γούστο. Παράλληλα, έξι νεοσύλλεκτοι κατόρθωσαν να βρεθούν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος με μια ενέργεια για… κανένα γούστο, αφού «ανέβασαν» φωτογραφία, στην οποία εικονίζονται να σχηματίζουν τον αλβανικό αετό.

-Ξεκινώντας από το… τέλος, η επίμαχη φωτογραφία των νεοσύλλεκτων προκάλεσε παροξυσμό στο ελληνικό ίντερνετ, με τα σάιτ – «σιγουράκια» όσον αφορά την αναπαραγωγή hoaxes (Μακελειό, Στόχος κ.τ.τ.) να δημοσιεύουν μέχρι και προϊόν photoshop (!) ως δήθεν νέο κρούσμα αλβανικού εθνικισμού (αποδεικνύοντας πως έχουν πάρει προ πολλού διαζύγιο από τη δημοσιογραφία) και τους πάντα επαγρυπνούντες «πατριώτες» να εμφανίζονται έτοιμοι να πάρουν το ντουφέκι και να πολεμήσουν τον οχτρό, αλλά τελευταία στιγμή να το ξανασκέφτονται και να αρκούνται για άλλη μια φορά στο… πληκτρολόγιο και το caps lock.

glitch_sharefile-30

Δικαιολογίες για τους έξι νεοσύλλεκτους δεν υπάρχουν, καθότι αλυτρωτικές βλέψεις – πέρα από καταδικαστέες – δύνανται εσχάτως να χαρακτηριστούν και ως αστείες. Διότι το να πιστεύει κάποιος ότι τον 21ο αιώνα μεγάλες εκτάσεις κατοικημένων και εθνικά ομοιογενών περιοχών μπορούν να προσαρτηθούν με ευκολία σε ξένο κράτος αποτελεί ένδειξη αφέλειας και υποδηλώνει αδυναμία διαχώρισης των πραγματικών γεωπολιτικών και διπλωματικών συσχετισμών από το… Civilization. Ανεξάρτητα από την απουσία σοβαρού πνευματικού υποβάθρου πίσω από την εν λόγω κίνηση των νεοσύλλεκτων, η εξάπλωση και διάδοση εθνικιστικών ιδεών μεταξύ των αλβανικής καταγωγής νέων που βρίσκονται στη χώρα μας και έχουν την ελληνική ιθαγένεια φέρνει το ελληνικό κράτος προ των ευθυνών του. Πότε εκπόνησε κάποιο σοβαρό και μακροπρόθεσμο πλάνο η ελληνική πολιτεία για την ένταξη των ανθρώπων αυτών στην ελληνική κοινωνία; Πότε επέδειξαν οι Έλληνες ανοικτό πνεύμα απέναντί τους τα προηγούμενα χρόνια; Όταν θυμάσαι τους Αλβανούς μετανάστες μόνο κατά την προεκλογική περίοδο, όπου και χορηγείς ιθαγένεια μόνο και μόνο για να πάνε να σε ψηφίσουν και όταν σαν κοινωνία είχες απομονώσει κατά το παρελθόν τους ανθρώπους αυτούς, χαρακτηρίζοντάς τους εγκληματίες και τοποθετώντας τους από μόνος σου στο περιθώριο, η ροπή των μεγαλωμένων σε αυτό το περιβάλλον Αλβανών προς τον εθνικισμό και τον αλυτρωτισμό φαντάζει μάλλον ως φυσική εξέλιξη.

-Στην επέτειο των δύο χρόνων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τώρα, το ενδιαφέρον εστιάζεται τόσο στα πεπραγμένα της κυβέρνησης τη διετία αυτή όσο και σε αυτούς που παρουσιάζονται ως καλύτεροι «διαχειριστές» και φιλοδοξούν έτσι να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Η «πρώτη φορά αριστεροδεξιά» ήρθε πλήρως απροετοίμαστη και άνευ κυβερνητικού σχεδίου, αφού βιάστηκε να προκαλέσει εκλογές και να «γαντζωθεί» από τις πολυπόθητες καρέκλες. Διαπραγματευτική τακτική δεν υπήρχε, ούτε όμως και διάθεση για σύγκρουση, με τις «δημιουργικές ασάφειες» να παρατείνουν το μαρτύριο. Με τον μη σεβασμό του «όχι» στο δημοψήφισμα και την καταστροφική συμφωνία που επακολούθησε, ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε στα σκουπίδια τη λαϊκή ετυμηγορία, προδίδοντας και με τη βούλα την ελπίδα που ευαγγελιζόταν ότι θα έρθει μαζί του, σφραγίζοντας παράλληλα τόσο το πολιτικό του μέλλον όσο και το μέλλον του ελληνικού Λαού. Πλέον, βγαλμένος από τα πιο γλυκά όνειρα του Σόιμπλε, περνάει Μνημόνια και εφαρμοστικούς χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, έχοντας παράλληλα «αποριζοσπαστικοποιήσει» ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που, πριν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, εμφανιζόταν πρόθυμο να διεκδικήσει και να μην συμβιβαστεί με τις διδαχές και τις νουθεσίες των «καταρτισμένων τεχνοκρατών» του ΔΝΤ και του Eurogroup.

-Όλα τα παραπάνω είναι λίγο – πολύ γνωστά. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι αυτοί που στέκονται απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και προαλείφονται για μελλοντικοί ηγέτες. Που δεν προσάπτουν στην κυβέρνηση το γεγονός ότι ασκεί μια αντιλαϊκή πολιτική, αλλά αρκούνται στο να στηλιτεύσουν την αναντιστοιχία ασκούμενης πολιτικής και ιδεολογικού υποβάθρου. Με απλά λόγια, μάς λένε ότι θα ακολουθήσουν ακριβώς τον ίδιο δρόμο, απλώς θα αποδειχθούν καταλληλότεροι και ικανότεροι, επειδή θα «πιστεύουν» τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις. Ακόμα κι αυτό βέβαια ελέγχεται αυστηρά, αφού είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μεταλλάχθηκαν εν μία νυκτί από «αντιμνημονιακοί» σε «μνημονιακοί», όταν είδαν τις ψηλές και αναπαυτικές καρέκλες της κυβέρνησης Παπαδήμου. Αλλά ας το αφήσουμε κατά μέρος και ας δεχθούμε το… αληθές της πίστεώς τους. Το πρόβλημα όμως παραμένει. Όταν οι διαφορές μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης περιορίζονται στο ποιος το πιστεύει περισσότερο και επομένως θα αποδειχθεί ο καλύτερος «διαχειριστής» της παρούσας κατάστασης, το μόνο βέβαιο είναι ότι η… κατάσταση θα παραμένει ως έχει. Η χώρα θα εξακολουθεί να βρίσκεται εγκλωβισμένη στον φαύλο κύκλο της δημιουργίας νέων χρεών, πλέοντας ανάμεσα στη Σκύλλα των προγραμμάτων που πέφτουν πιο έξω και από τα τρίποντα του Νικ Καλάθη και στη Χάρυβδη ενός χρέους που είναι αδύνατον να αποπληρωθεί, με τις ίδιες καταστροφικές συνέπειες για τις τωρινές και τις επόμενες γενιές Ελλήνων. Διότι, όταν το κυβερνητικό έργο περιορίζεται στη διαχείριση, τότε απουσιάζει η πολιτική.