Γράφει ο Νικηφόρος Γκολέμης //
Εβδομάδα έντονης δικαστικής κινητικότητας αυτή που μας αφήνει, με τις αποφάσεις γύρω από το ελληνικό ποδόσφαιρο και τους παράγοντες που το «κοσμούν» να προκαλούν πολιτικούς τριγμούς. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Ευκλείδη Τσακαλώτου στον Πειραιά, ο οποίος αναγκάστηκε να μεταβεί σε διαφορετικό από τον προγραμματισμένο χώρο ομιλίας του λόγω αγανακτισμένων επαγγελματιών οπαδών του εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη.
Αφορμή για το «αυθόρμητο» και «αγνό» οπαδικό ξέσπασμα η δίωξη σε βάρος του διοικητικού ηγέτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός για την πολύπαθη υπόθεση του Noor 1. Μετά από δύο χρόνια ράβε – ξήλωνε, δικαστικά πάρε – δώσε και νταλαβέρια με ισοβίτες, η ελληνική πολιτεία αποφάσισε να κινηθεί επιτέλους προς τη διαλεύκανση της υπόθεσης πίσω από τη γερή «προμήθεια» 2 τόνων ηρωίνης, οι οποίοι μέχρι στιγμής παρέμεναν «ορφανοί» και οι υπαίτιοι άφαντοι! Ανηφορίζοντας προς Θεσσαλονίκη μεριά, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ιδιαιτέρως διαφορετικά. Μπορεί ο ΠΑΟΚ να τη γλίτωσε από το ρολό ταμειακής (μέχρι και στην ΕΡΤ 3 εισέβαλαν οι οπαδοί στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων), όμως η οπλοφορία Σαββίδη εντός αγωνιστικού χώρου δεν σωζόταν ούτε από τον πιο εφευρετικό δικολάβο και μοιραία το πρωτοβάθμιο όργανο τιμώρησε μεταξύ άλλων τον Ιβάν Σαββίδη με τριετή απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα.
Ποινή που ουδεμία έκπληξη θα προκαλέσει αν μειωθεί αισθητά σε δεύτερο βαθμό, αφού όλο και κάποια «αρχή της αναλογικότητας» θα εφεύρουν συνήγοροι και δικαστές, ώστε να πέσει στα μαλακά ο «εθνικός ευεργέτης» της Θεσσαλονίκης που πλέον εξαπλώνει τις δραστηριότητές του και σε ολόκληρη την επικράτεια. Είναι χαρακτηριστική η βραδύτητα των δικαστικών και εισαγγελικών αρχών να εκδώσουν αποφάσεις ή να ασκήσουν διώξεις σε παράγοντες ποδοσφαιρικών ομάδων, ακόμα και για αδικήματα άσχετα με την εν λόγω ιδιότητά τους. Και πώς να μην υπάρχει βραδύτητα και αναβλητικότητα, όταν σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της χώρας ανακρούει πρύμναν μπροστά στους εξαγριωμένους οπαδικούς και δημοσιογραφικούς στρατούς του εκάστοτε μεγαλοπαράγοντα, οι οποίοι κράζουν πομπώδεις ασυναρτησίες για «μαύρο», συστηματικό πόλεμο ενάντια στην εκάστοτε ομάδα και… σύνορα στα Τέμπη!
Για τις δικαστικές «περιπέτειες» του Βαγγέλη Μαρινάκη, αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν για τον Ιβάν Σαββίδη, ισχύει φυσικά το τεκμήριο της αθωότητας. Στη συνείδηση του Λαού όμως, οι μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου θα έπρεπε να έχουν καταδικαστεί αμετάκλητα. Χρησιμοποιώντας τις ομάδες ως «βιτρίνα» και τους οπαδούς ως «μοχλό πίεσης» απέναντι στον κρατικό μηχανισμό, οι επιχειρηματίες απλώνουν ανενόχλητοι τις δραστηριότητές τους και δουλεύουν προς την εκπλήρωση των φιλοδοξιών τους.
Είναι τέτοια η σήψη και η διαπλοκή των επιχειρηματιών με το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που έχουμε φθάσει στο σημείο να θεωρούμε φυσιολογικό το να μην τοποθετείται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχετικά με την υπόθεση Μαρινάκη – Noor 1, με τον αντιπρόεδρο της ΝΔ να… πανηγυρίζει (!) στο Twitter τις δικαστικές επιτυχίες του εφοπλιστή.
Όλος αυτός ο πόλεμος χαρακωμάτων με «ψευδομάρτυρες» και «σκευωρούς» ένθεν κι ένθεν έχει ως στόχο την απόκρυψη της δυσάρεστης πραγματικότητας. Που δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος έχει καταστεί τόσο ευάλωτο, ώστε να μπορούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες να αλωνίζουν και να απειλούν δια του οπαδικού στρατού με αφανισμό τον εκάστοτε πολιτικό προϊστάμενο. Όσο οι ΠΑΕ συγκρούονται στο χορτάρι με φόντο την κατάκτηση του πρωταθλήματος, οι επιχειρηματίες κερδίζουν εκτός γηπέδων στον διαγωνισμό της εκμετάλλευσης και του εμπαιγμού του ελληνικού Λαού. Ό,τι και να συμβεί στο ελληνικό πρωτάθλημα, τα πλοία του Μαρινάκη θα συνεχίζουν να ταξιδεύουν –ανεξαρτήτως εμπορεύματος – ανενόχλητα υπό το… αλλήθωρο βλέμμα τον εποπτικών αρχών, ενώ ο Ιβάν Σαββίδης θα εξακολουθεί να ξοδεύει το «καθαρό» ρωσικό χρήμα του, με απώτερο σκοπό φυσικά να ασχοληθεί με την πολιτική και ως άλλος Μπερλουσκόνι να βρεθεί στο τιμόνι του ταλαιπωρημένου αυτού τόπου. Σενάριο που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, καθότι σύντομα και ο τελευταίος Έλληνας θα είναι εξαρτημένος από την τσέπη του Ιβάν με τα «φρέσκα» 1,6 δισεκατομμύρια που αναζητούν εξαγοράσιμους υποστηρικτές στον δρόμο για μια «λάιτ» Χρυσή Αυγή τύπου Λέγκα. Μπορεί στο γήπεδο να μην μπαίνουν και τα καλύτερα γκολ (η τύχη των μεγάλων αγώνων κρίνεται πλέον αποκλειστικά στις δικαστικές αίθουσες), αυτό όμως ουδόλως απασχολεί τους διοικητικούς ηγέτες των λαοφιλών ομάδων, αφού στο παιχνίδι εξουσίας έχουν κερδίσει τους φορείς του ελληνικού κράτους χωρίς αγώνα. Καλώς τα παιδιά λοιπόν, 3-0.
