Του Νικηφόρου Γκολέμη //
Τα αιτήματα των αγροτών και ο «ιδιαίτερος» τρόπος, με τον οποίο οι αγρότες βγήκαν στη… διεκδίκηση μονοπώλησαν την εγχώρια επικαιρότητα την εβδομάδα που μας αφήνει. Στο εξωτερικό δελτίο, το ενδιαφέρον συγκεντρώνει η – με τη βούλα πλέον – είσοδο στον αστερισμό της Ευρώπης των «πολλών ταχυτήτων».
Στο «μέτωπο» τον αγροτών, η εικόνα των εκ Κρήτης ορμωμένων παραγωγών να βανδαλίζουν με τις μαγκούρες την κλούβα της ΕΛΑΣ προσέφερε την κατάλληλη ευκαιρία στους απανταχού κουτοπόνηρους, ώστε να εξαπολύσουν επίθεση ενάντια στον συνδικαλισμό και τις εργατικές διεκδικήσεις εν συνόλω. Πράγματι, ο συνδικαλισμός εν Ελλάδι αποτελεί για τη χώρα μια ανοικτή πληγή, η οποία βλάπτει το εργατικό κίνημα και στέκεται ανάχωμα σε κάθε μορφή σοβαρής διεκδίκησης. Πληγή που φρόντισε να ανοίξει και να «θρέψει» το πολιτικό κατεστημένο, το οποίο αποφάσισε ότι για τη δική του ασφάλεια και μακροημέρευση, θα ήταν φρόνιμο να μοιράσουν τα κουκιά – και – στο συνδικαλιστικό πεδίο. Κομματικοποίησαν τα πάντα, τοποθέτησαν τους ελεγχόμενους εργατοπατέρες σε κομβικές θέσεις και τους ενεργοποιούσαν ως μοχλό πίεσης, όποτε η κομματική ηγεσία έκρινε ότι οι πολιτικές περιστάσεις ήταν ευνοϊκές. Στην ουσία, η πολιτική ηγεσία φρόντισε να εξευτελίσει το σπουδαιότερο βήμα διεκδίκησης που διαθέτουν οι εργαζόμενοι, προκειμένου αρχικά να απαλλαχθεί από ανεπιθύμητες αναταράξεις και στη συνέχεια να το χρησιμοποιήσει η ίδια κατά το δοκούν.
-Οι σημερινές εικόνες των ξεφτισμένων συνδικαλιστικών οργανώσεων δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των χειρισμών όλων αυτών των δεκαετιών. Και στον αγώνα της απαξίωσης των εργατικών διεκδικήσεων, η καθεστηκυία τάξη τα πήγε περίφημα. Μετά από χρόνια σκληρής «δουλειάς» και απαραίτητων ζυμώσεων, η κοινωνία βαίνει προς τη φτωχοποίηση βαθιά διασπασμένη. Κανείς δεν στέκεται αλληλέγγυος προς τον αγωνιζόμενο – αντιθέτως τον λοιδορεί, γιατί ήταν αυτός που «τα έφαγε», που απολάμβανε πάντα ασυλία, που βρισκόταν στο απυρόβλητο, που ήταν διαρκώς ο ευνοούμενος, ο «πουλημένος». Κι όμως, καμία κουβέντα δεν γίνεται γι’ αυτόν που του «τα έδωσε», που του χορηγούσε την ασυλία και τα προνόμια, που τον ευνοούσε και τον «αγόραζε». Αυτός κάθεται ατάραχος και κουνάει το δάχτυλο στον Λαό, υποδεικνύοντας πώς διεκδικούμε «σωστά» και πώς «λανθασμένα». Αυτό που ο Λαός δεν πρέπει να ξεχνάει είναι πως αυτός που τα «παίρνει» είναι αναλώσιμος, ενώ αυτός που τα δίνει έχει την ευχέρεια να τα μοιράζει «μυαλωμένα κι έξυπνα», ώστε να παραμένει με το χέρι στο ταμείο. Κι όταν ψάχνουμε την αιτία μιας παθογένειας, οφείλουμε να κοιτάξουμε πρώτα τη ρίζα και όχι τα «άνθη», όσο ελκυστικά κι αν φαίνονται.
-Στο ευρωπαϊκό μέτωπο τώρα και τη συμφωνία Γερμανίας – Γαλλίας – Ιταλίας – Ισπανίας για μια «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων». Το τι θα σημάνει αυτό στην πράξη είναι ίσως λίγο νωρίς για να το προδικάσουμε, σε ιδεολογική βάση πάντως η «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων» είναι η ομολογία της αποτυχίας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και η αρχή του τέλους της Ενωμένης Ευρώπης. Η προώθηση της ομοιομορφίας, για την οποία εργαζόταν η ΕΕ επί πολλές δεκαετίες δεν επετεύχθη και πλέον η Ένωση θα κληθεί να πληρώσει τον πολιτικό λογαριασμό, αφού η προσπάθεια να χωρέσουν με το ζόρι όλοι κάτω από την ίδια στέγη έχει πλέον γυρίσει μπούμερανγκ. Το Brexit ήταν η αρχή, το φάντασμα της Λεπέν πλανάται πάνω από τη Γαλλία, ο Βίλντερς κονταροχτυπιέται στα ίσια με τον Ρούτε, ο Νόρμπερτ Χόφερ έχασε με τη… δεύτερη (στην πρώτη κάνανε νοθεία, αλλά στις βουλευτικές δεν τη γλιτώνουν, αφού αναμένεται να σαρώσει), ενώ ακόμα και στην ευημερούσα Γερμανία το AfD προελαύνει με γοργούς ρυθμούς. Μπροστά σε αυτήν την επέλαση, η ΕΕ παρατάσσει την «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων» ως το μεσοβέζικο ανάχωμα απέναντι στον ευρωσκεπτικισμό. Αφήνοντας το τροπάριο της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» για λίγο στην άκρη, η ευρωπαϊκή ηγεσία επιχειρεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, προωθώντας ένα πιο διαλλακτικό προφίλ στο μοτίβο του «άμα θέλετε, όποτε θέλετε, με όποιους θέλετε». Η «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων» δεν αποτελεί παρά τη διαπίστωση της αποτυχίας της Ένωσης και επ’ ουδενί τη λύση στο πρόβλημα που οι χειρισμοί και η λειτουργία της ΕΕ δημιούργησαν, το βάρος του οποίου θα επωμιστούν – για άλλη μια φορά – οι ευρωπαϊκοί Λαοί.
