Μετά τη μαζική γενική συνέλευση που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στο Θέατρο Διάνα, οι ηθοποιοί μέσα από το σωματείο τους, το Σ.Ε.Η. αποφάσισαν δυναμικά την κήρυξη απεργίας για το Σάββατο 27 Δεκεμβρίου.
Οι ηθοποιοί διατράνωσαν ότι δεν πρόκειται να κάνουν βήμα πίσω από τις ανάγκες τους, βήμα πίσω από την πάλη για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, διεκδικώντας πρόβες πληρωμένες με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και αύξηση μισθού. Με την απόφασή τους στέλνουνμήνυμα στις δύο μεγάλες εργοδοτικές ενώσεις του θεάτρου (ΠΕΘ και ΕΝΘΕΠΑ) ότι δεν «τσιμπάνε» στα ψέματα που διαδίδουν, ότι τάχα το ΣΕΗ δεν θέλει να υπογράψει σύμβαση.
Ο Νικόλας Παπαδομιχελάκης, ηθοποιός της νεότερης γενιάς, σε ανάρτηση του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καταθέτει τη δική του εμπειρία από την άσκηση του επαγγέλματος ηθοποιού, περιγράφοντας τι συμβαίνει ακριβώς, πίσω από τα φώτα και τη λάμψη. Γιατί ηθοποιός, σημαίνει πρωτίστως εργάτης. Κακοπληρωμένος (ή και απλήρωτος σε πολλές περιπτώσεις) και ανασφάλιστος (και ανασφαλής απέναντι στις απαιτήσεις της ζωής).
Ακούστε τον Νικόλα. Είναι ηθοποιός και απεργεί…
«Το Σάββατο 27 Δεκεμβρίου, οι ηθοποιοί απεργούμε.
Παρά τις προσπάθειες της διοίκησης του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών -συνεχίζοντας τη δύσκολη δουλειά των προηγούμενων διοικητικών σχημάτων- να συντονιστούν όλες οι πλευρές σε μια κοινώς αποδεκτή φόρμα Συλλογικής Σύμβασης, και παρ’ ότι κι οι Θεατρικοί Παραγωγοί διαδίδουν ότι συμφωνούν, δεν υπογράφουν.
Δεν έχω κάποια σπουδαία προσωπική ιστορία να μοιραστώ. Μπήκα στη σχολή το 2009, σε καιρό κρίσης. Υπήρχαν στιγμές που κι οι καθηγητές μάς έλεγαν «Τι θέλετε σ’ αυτή τη δουλειά», και σκεφτόμασταν τότε «πωπω, τι μιζέρια». Και αργότερα καταλάβαμε γιατί. Ήταν τότε που ξεκινούσε το καθεστώς της απλήρωτης πρόβας, ακόμα και στα μεγάλα θέατρα, ειδικά για τους νέους ηθοποιούς.
Οι Παραγωγοί ήταν αυτοί που είχαν τις καλές ιστορίες, καθένας είχε πάντα μια να πει, του στυλ «δε βγαίνω μάνα μου, γύρνα με ανάποδα, δεν θα βρεις τίποτα». Κι εμείς τις ακούγαμε και λέγαμε «Οκ, δεν πειράζει, σημασία έχει να δουλεύεις», και μετά μαζευόμασταν γύρω απ’ τη φωτιά, να μας λένε οι παλιότεροι ηθοποιοί άλλες ιστορίες, για τις καλές εποχές, που οι πρόβες πληρώνονταν, για μηνιάτικα και σεζόν που ο τάδε έφτιαξε σπίτι και κάτι τέτοια τρελά.
Και να που μέχρι σήμερα, παρά την περίοδο οικονομικού θαύματος που διανύουμε, δεν φαίνονται καλές μέρες στον ορίζοντα. Οι Παραγωγοί έχουν καινούριες ιστορίες να πουν: «Ξέρεις τι πληρώνω ρεύμα/φόρο;», που πλέον μια θεατρική παραγωγή βγάζει τα έξοδά της μόνο με sold out, αλλιώς κατεβαίνει πάνω στο μήνα και πολύ σας είναι, και «ήταν κακή χρονιά φέτος ε», παρά τα γεμάτα θέατρα.
Η δική μου ιστορία, όπως και πολλών συναδέλφων, είναι ότι σχεδόν κανείς από όσους έχουμε συνεργαστεί δεν πληρώνει, όπως θα όφειλε, το πιο απαιτητικό κομμάτι της δουλειάς του ηθοποιού: την πρόβα. Μια δουλειά που απαιτεί πέντε ώρες τη μέρα στο θέατρο, κι άλλες τόσες στα πηγαινέλα και στη δουλειά στο σπίτι, έξι μέρες την εβδομάδα. Και μιλάω για τους Παραγωγούς που στάθηκαν στοιχειωδώς εντάξει στις συμφωνίες μας, παρ’ ότι υπάρχουν μεταξύ τους και τρομεροί πιστολάδες, άνθρωποι που χρωστάνε σ’ εμένα και σε πολύ κόσμο, που δε συμμορφώθηκαν ούτε με δικαστική αγωγή, και εξακολουθούν να δουλεύουν.
Ναι, υπάρχουν εξαιρέσεις, έχουμε ακούσει για «καλούς παραγωγούς», κι υπάρχουν και ηθοποιοί, μεγάλα ονόματα, που «τα φέρνουν», που μπορεί να καθαρίζουν την ημέρα το αντίστοιχο μηνιάτικό μου. Υπάρχει και η Αγία Σκέπη του Εθνικού Θεάτρου και του Κρατικού, τη σπουδαία ιστορία των οποίων δεν μπορεί να αμαυρώσει κανένα περαστικό κάθαρμα. Παρ’ όλα αυτά για τη συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων, το να βιοπορίζεσαι απ’ το θέατρο είναι αδύνατον.
Αυτό προσπαθεί να διασφαλίσει αυτή η Συλλογική Σύμβαση: μεταξύ άλλων, το εξωφρενικό σενάριο να αμοίβονται οι Ηθοποιοί για την εργασία τους από την πρώτη μέρα των προβών. Με πρόσληψη, με μισθό που να ανταποκρίνεται στην εργασία τους, και με ασφάλιση, που σημαίνει ότι αν αρρωστήσουν ή φάνε τα μούτρα τους, όπως συνήθως συμβαίνει σ’ αυτή τη δουλειά, να μπορούν να πάρουν αναρρωτική άδεια χωρίς να φοβούνται ότι θα αντικατασταθούν την επόμενη κιόλας μέρα. Ισότιμα, χωρίς κλίμακες παλαιότητας και αναγνωρισιμότητας. Και με μια πιο ουσιαστική δέσμευση από μεριάς εργοδότη, απ’ το «λόγω τιμής» που κυριαρχεί. Ένα «λόγω τιμής» που πάει περίπατο, όταν αυτή τη στιγμή σοβαροί κατά τ’ άλλα παραγωγοί εκβιάζουν παιδάκια λέγοντας «Απαγορεύεται να απεργήσεις, δεν είσαι στο ΣΕΗ», και «Πείτε μου ποιος θα απεργήσει, να αντικατασταθεί».
Γράφω και κλείνω αυτό το κείμενο, έχοντας στο μυαλό μου όχι απαραίτητα τα νέα παιδιά και το τι θα αφήσουμε πίσω μας κλπ, εδώ δεν ξέρω καν αν θα δουλεύω του χρόνου, και ναι: «πωπω, τι μιζέρια».
Σκέφτομαι δυο φίλους που συνάντησα σήμερα, κι οι δύο απ’ τους καλύτερους ηθοποιούς που ξέρω. Νέος μπαμπάς ο ένας, έμεινε άνεργος προ ημερών χωρίς προειδοποίηση, επειδή εν ολίγοις «η παράσταση δεν ήταν sold out». Ο άλλος έμαθα ότι έχει αφήσει το θέατρο και αφοσιώθηκε στο πρώτο του πτυχίο, λόγω αυτής της αβεβαιότητας. Και δεν είναι οι μόνοι.
Γι’ αυτό απεργούμε!»
