Η μεριά του ίντερνετ που στάζει φόβο, εκπέμπει μίσος, μας είναι γνωστή. Έχουμε συναναστραφεί μαζί της. Δεν τρέχει τίποτα. Όλοι είμαστε δέσμιοι της κοινής εμπειρίας. Υπάρχει, όμως, και εκείνη, σαφώς πιο αθόρυβη, η ζωή στο διαδίκτυο που στέκεται στην ανθρώπινη ιστορία, την καταγράφει, την αναδεικνύει.
Το shortstories.gr προσγειώθηκε στο playlist των sites του διαδικτύου πριν από περίπου ένα χρόνο. Είναι το αποτέλεσμα δουλειάς δημοσιογράφων που έχουν εργαστεί στον ελληνικό -mainstream- τύπο. Το να ψάξεις τα κείμενά τους, να περιηγηθείς μέσα τους, είναι σαν να ανοίγεις νέο διάλογο με το παρόν. Η ομάδα του shortstories.gr απάντησε ερωτήσεις μας γύρω από την ταυτότητα του site που συμμετέχει.
-Πότε και πώς ήρθε η ιδέα δημιουργίας του shortstories.gr;
Είμαστε μια ομάδα, οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον, που συναντήθηκε σε μια κυριακάτικη εφημερίδα· ειδικότερα στο πολιτιστικό ένθετο αλλά και σε ιστορικές εκδόσεις της κυριακάτικης εφημερίδας.
Από τον πρώτο καιρό της κυκλοφορίας σκεφτόμασταν με ποιους τρόπους θα μπορούσαμε να καταγράψουμε και να μεταφέρουμε όσα συνέβαιναν στον χώρο του πολιτισμού. Ξέρετε, υπάρχει η ασφαλής διαδρομή: κάλυψη –είτε ρεπορταζιακή είτε αποτιμητική– της επικαιρότητας του θεάτρου, της μουσικής, του κινηματογράφου, του χορού, των εικαστικών, της αρχιτεκτονικής, των μουσείων. Αν την ακολουθούσαμε, εμείς οι ίδιοι θα νιώθαμε πως τελματώνουμε, ότι θα χάναμε το ενδιαφέρον μας από τις πρώτες εβδομάδες της κυκλοφορίας του ενθέτου.
Γιατί αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να φωτίσουμε, να αναδείξουμε τις ιστορίες που συνθέτουν την ιστορία μιας παράστασης, ενός βιβλίου, μιας ταινίας, ενός εικαστικού έργου κ.ο.κ.
Συνήθως αυτές οι ιστορίες προσπερνιούνται και εγκαταλείπονται στη λήθη του χρόνου, καθώς δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες καταπιάνονται στις συνεντεύξεις με τα μεγάλα νοήματα και τις αναλύσεις της στιγμής. Και από εκεί και πέρα αναζητήσαμε ανθρώπους σε συλλογικές δομές, σε γειτονιές, σε off Broadway πολιτισμικές καταστάσεις που είχαν διάθεση να αφηγηθούν κάποιες ιστορίες, τις δικές τους ιστορίες. Γιατί η εμπειρική πραγματικότητα διασώζεται μέσα από την αφήγηση.
-Το shortstories είναι μια ιστοσελίδα «δεύτερης» ανάγνωσης; Κοιτά τα αληθινά σενάρια ζωής των ανθρώπων που παρουσιάζει χωρίς να στέκεται στην επικαιρότητα;
Νομίζουμε ότι τα πάντα μπορούν να αναχθούν στην πολυσύνθετη επικαιρότητα. Από μια ιστορία της Κατοχής, όπως αυτή που έγραψε η Γιούλη Χρονοπούλου, του Εμφυλίου, όπως του Δημήτρη Χαλιώτη για τη Σωτηρία Μπέλλου, ή της μετεμφυλιακής περιόδου, όπως της Κατερίνας Μαυροκεφαλίδου για τη Ρωξάνη Ζέβγου, έως μια ιστορία της χούντας, όπως του Θανάση Γκαϊφύλλια, της μεταπολίτευσης, όπως του Αγαμέμνονα Χατζηχριστοδούλου, ή της δεκαετίας του 1980, όπως του Σταμάτη Κραουνάκη. Οι αναγωγές του παρελθόντος στο παρόν είναι χρήσιμες για την ανάγνωση και της επικαιρότητας.
-Τι κάνει μια ιστορία ενδιαφέρουσα;
Καθετί που ξεφεύγει από την καθημερινότητά μας παρουσιάζει ενδιαφέρον. Φυσικά μη νομίζετε ότι το ενδιαφέρον συνοδεύεται από θόρυβο ή κρότο. Το συνηθέστερο είναι ότι ρέει υπόγεια. Εμείς απλώς πρέπει να παρακολουθούμε τη ροή του μέχρι να ανακαλύψουμε την ιδανική συνθήκη που θα του επιτρέψει να μετατραπεί σε φαντασιακή πραγματικότητα μέσα από την αφήγηση.
«Το φαινόμενο τα ΜΜΕ να εναγκαλίζονται την εξουσία και να επιτιμούν τον γενικό πληθυσμό είναι ο κανόνας. Αναρωτιόμαστε αν μπορεί να αναστραφεί το ρεύμα. Όμως, αυτή η συζήτηση θα οδηγήσει σε ανταλλαγή επιχειρημάτων σχετικά με τη δομική αλλαγή της κοινωνίας. Οπότε δεν είναι της παρούσης. »
-Τι είναι δημοσιογραφία σήμερα;
Θα ήταν πιο εύκολες ερωτήσεις του τύπου «ποια θα είναι η πιο διαδεδομένη κοινωνική συγκρότηση το έτος 3.500» ή «υπάρχει θεός;».
Δεν θα μιλήσουμε λοιπόν για τη δημοσιογραφία σήμερα, αλλά για το κυρίαρχο μοντέλο της «δημοσιογραφίας» σήμερα. Θεραπαινίδα της εκτελεστικής εξουσίας. Προσέξτε, δεν αναφερόμαστε στο σύνολο των δημοσιογράφων, όμως μπορούμε να αναφερθούμε στην πλειονότητα των μέσων μαζικής ενημέρωσης που στηρίζουν άκριτα τις επιλογές μιας εξουσιαστικής μερίδας, η οποία έχει δέσει τα συμφέροντά της με εκείνα της ντόπιας οικονομικής ελίτ και του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Αυτά μιλώντας για τον τόπο μας.
Το φαινόμενο τα ΜΜΕ να εναγκαλίζονται την εξουσία και να επιτιμούν τον γενικό πληθυσμό είναι ο κανόνας. Αναρωτιόμαστε αν μπορεί να αναστραφεί το ρεύμα. Όμως, αυτή η συζήτηση θα οδηγήσει σε ανταλλαγή επιχειρημάτων σχετικά με τη δομική αλλαγή της κοινωνίας. Οπότε δεν είναι της παρούσης.
-Το επόμενο «μεγάλο» στη δημοσιογραφία τι μπορεί να είναι;
Ενδεχομένως προέρχεται ή πρόκειται να προέλθει από ανεξάρτητες ομάδες δημοσιογράφων οι οποίες δεν θα δεσμεύονται από όποια κομματικά ή οικονομικά συμφέροντα και θα είναι ανοιχτές στην αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Ο δημοσιογράφος δεν είναι ούτε αυθεντία ούτε Ρομπέν των Δασών ή Ζορό. Είναι αυτός που αναζητεί, αξιολογεί, ταξινομεί, διασταυρώνει και μεταδίδει τις πληροφορίες. Το πρόβλημα με αυτό το μοντέλο είναι η χρηματοδότηση –η λύση θα μπορούσε να προέλθει από το crowdfunding.
-Ποιοι είναι οι άνθρωποι του shortstories;
Είμαστε τρεις δημοσιογράφοι, η Αφροδίτη Ερμίδη, η Μαρίνα Αγγελάκη και ο Παναγιώτης Φρούντζος κι ένας φωτογράφος, ο Περικλής Μεράκος.
-Τα social media είναι πια κάτι σαν το airbnb της δημοσιογραφίας;
Σε καμία περίπτωση. Τα social media είναι εργαλείο προκειμένου ένα Μέσο να απευθυνθεί σε πολύ περισσότερους ανθρώπους, ενώ παράλληλα διασφαλίζουν τη διάδραση ανάμεσα στους δημοσιογράφους και τους χρήστες/αναγνώστες. Κάθε εργαλείο βέβαια ορίζεται αναλόγως της χρήσης του.
Πώς ορίζετε την έννοια της λέξης «επιτυχία» σε ό,τι αφορά το site σας;
Αυτό που θέλουμε είναι να γεμίζει καθημερινά με νέες ιστορίες, να «ξεφυλλίζεται» από όλο και περισσότερους νέους αναγνώστες και οι ιστορίες του να μην ξεχνιούνται το επόμενο πρωί. Και να συνεχίζουμε να λαμβάνουμε τα τόσο θετικά και ενθαρρυντικά σχόλια όπως μέχρι σήμερα, μες στον πρώτο μήνα ζωής του!
