του Μάρκου Ψυχάρη //
Δεν μπορείς να μην νιώσεις το ρίγος της ευθύνης, της ατομικής. Οι αιρετοί λίντερς αυτή τη φορά ξεπερνούν τους εαυτούς τους. Τους ρόλους τους. Το σενάριο που είχε γραφτεί γι΄αυτούς. Ο πρωθυπουργός χτες, σε διάγγελμα, αφού πρώτα αυτοεπαινέθηκε για το έργο του, ανακοίνωσε το πλαίσιο της ευθύνης μας στον καιρό της πανδημίας. Ο ανιψιός του, ναι καλέ εκείνος που για το γινάτι του έστελναν, μαύρα μεσάνυχτα, εργάτες να βάψουν τις κίτρινες και πράσινες γραμμές του Μεγάλου Περιπάτου του, είπε πως όσα ζήσαμε το περασμένο διάστημα ήταν πρόβα για τη μεγάλη αλλαγή που έρχεται – που θα φέρει αυτός δηλαδή – στη ζωή των κατοίκων της Αθήνας.
Ζούμε ιστορικές στιγμές, ως ψηφοφόροι, ως ενεργοί πολίτες. Για πόσο όμως; Ο πρωθυπουργός και ο Δήμαρχος της Αθήνας μάς έχουν πείσει, πια, πως η αγάπη τους για το χρήμα είναι αρκετά μεγάλη. Ακόμα και σε μικρές στιγμές της πολιτικής τους ζωής το χρήμα βγάζουν μπρος. Ακόμα και στις στιγμές που η αλήθεια τους διαψεύδει, το χρήμα θα προβάλλουν.
•Απέναντι στα πρωθυπουργικά σόλα και τους παλιμπαιδισμούς του δημάρχου υπάρχει και το ίχνος αλήθειας που αφήνουν οι νοσοκομειακοί γιατροί της χώρας. Ο καμβάς της δικής τους αλήθειας δεν ακούγεται από τα “βαρβάτα” μέσα ενημέρωσης, γιατί δεν βολεύει. Άκουσε τους. Τα λένε χωρίς Ότο Κίου, χωρίς επιμελημένο λόγο, χωρίς τον κατάλληλο φωτισμό. Η ταλαιπωρημένη είσοδος του νοσοκομείου της Νίκαιας μπορεί να μην βοηθά επικοινωνιακά αλλά εκεί είναι το πεδίο της μάχιμης αλήθειας που τα σινιέ μίντια δεν θέλουν να κοιτάξεις. Και αν η Μόρια πέφτει μακριά από την αλήθεια που θέλει να προβάλλει η Αθήνα σκέψου πως η Νίκαια είναι, απλά, δίπλα σου.
